Βλέποντας το επίπεδο στο οποίο διεξάγεται η πολιτική διαμάχη, αναρωτιέται εύλογα ο κάθε πολίτης, αν υπάρχουν πεδία πραγματικών, προγραμματικών ή, πολύ περισσότερο, ιδεολογικών διαφορών, μεταξύ των ανταγωνιζόμενων κομματικών σχηματισμών.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την εφαρμογή των, έξωθεν επιβαλλόμενων, μνημονιακών πολιτικών, ενδεχομένως να μην έχει καν νόημα μια τέτοια συζήτηση. Όπως, όμως, έχουμε πολλές φορές επισημάνει, οι μνημονιακές πολιτικές, δε συνιστούν ουδέτερες, τεχνοκρατικές επιλογές και αυτό δεν αφορά μόνο την άγρια λιτότητα. Πρόκειται, εν τοις πράγμασι, για την επιβολή της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης αντίληψης, που προετοιμαζόταν-και σε θεσμικό επίπεδο-από τη δεκαετία του ’80 και, απλώς, η κρίση επέτρεψε στις δυνάμεις που την ασπάζονταν και την προωθούσαν, να την επιβάλουν, με το ψευδώνυμο της μοναδικής «σωτήριας συνταγής». Είναι γι’ αυτό που, ανεξάρτητα από τους καταναγκασμούς που δημιουργούν, στην πράξη, η στάση απέναντι στα Μνημόνια αποκαλύπτει τις ταυτίσεις ή διαφορές, στο σημερινό πολιτικό τοπίο. Ταυτίσεις και διαφορές, που, πλέον, υπερβαίνουν τον κλασσικό ανταγωνισμό μεταξύ των κομμάτων, αλλά διατρέχουν εγκάρσια τους κομματικούς σχηματισμούς. Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι βλέπουμε, επί παραδείγματι, στη σημερινή ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, η ηγετική της ομάδα να αισθάνεται πιο συγγενής, πολιτικά ή και ιδεολογικά, με τάσεις εντός του ΠΑΣΟΚ ή της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, ιδιαίτερα δε του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ, ενώ μάλλον βρίσκεται σε απόσταση από τους «καραμανλικούς», στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης. Γι’ αυτό και δεν είναι, μόνο, σκοπιμότητες και επιδιώξεις της στιγμής, αλλά αντικειμενική σύμπτωση θέσεων, σε επιμέρους θέματα, όπως εκείνο της διαπλοκής, αλλά και πτυχών του μνημονιακού, δηλαδή νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, που δημιουργούν την εντύπωση σύμπλευσης, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με το «καραμανλικό» μπλοκ. Η υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ-Γεωργίου, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αν δούμε πίσω από τη νομική-δικαστική όψη, το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα. Αυτή η σύνθετη πολιτική κατάσταση, που, σε μεγάλο βαθμό, καταργεί τις κυρίαρχες διαχωριστικές γραμμές, που «σημάδεψαν» τη μεταπολιτευτική δημοκρατία, εντάθηκε μεν, τα τελευταία «μνημονιακά» χρόνια, αλλά προϋπήρξε αυτών. Αν θα θέλαμε να αναζητήσουμε ένα αφετηριακό σημείο, θα το εντοπίζαμε χρονολογικά το 1996, όταν η ανάδειξη του Κώστα Σημίτη, ως επικεφαλής του περίφημου «εκσυγχρονιστικού» ρεύματος, στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-και την πρωθυπουργία-σήμανε την οριστική και εν πολλοίς βίαιη αποκοπή του Κινήματος, από τις παρακαταθήκες του ιδρυτή του, αφήνοντας μετέωρο έναν ολόκληρο κόσμο…
