Πρώτα-πρώτα να σημειώσουμε δυο στοιχεία που έχουν αλλάξει απο την ημέρα της εκλογικής νίκης ΑΚΡ. Πρώτον, ηδη προχωράει η διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, με την οποία ο “Σουλτάνος” Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν μετακινεί το θεσμικό πλαίσιο της Τουρκίας προς ένα είδος κοινοβουλευτικής/Προεδρικής δημοκρατίας. Δηλαδή δίνει κυριαρχία στην εκτελεστική εξουσία στον Πρόεδρο (= στον εαυτό του), αν και μάλλον με το Γαλλικό πρότυπο παρά μ’ εκείνο των ΗΠΑ. Το δεύτερο, τώρα, είναι ότι “η Ευρώπη” – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εν προκειμένω – έδωσε τελικά στην δημοσιότητα την Έκθεση Προόδου της για την πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας/ΕΕ – όπου διατυπώνεται προτροπή/έκκληση/προειδοποίηση προς την Άγκυρα να “προσέξει” τα θέματα δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθερίας του Τύπου.
Εδώ, ένα βήμα πίσω: η πρωτοβουλία για επίσημη επίσκεψη Τσίπρα ανακοινώθηκε – καλά, “διέρρευσε”… – το ίδιο το βράδυ που προέκυπτε η νίκη ΑΚΡ (η οποία από πολύ λίγους αναμενόταν) και η δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Και ένα βήμα μπρός: η κίνηση Τσίπρα εκτελείται χωρίς ακόμη στην γείτονα να έχει ορκισθεί Κυβέρνηση – ο Αχμέτ Νταβούτογλου, εμπνευστής της θεωρίας του “στρατηγικού βάθους” και του νεοΟθωμανισμού, είναι ακόμη μεταβατικός Πρωθυπουργός. (Βέβαια, η βασική διάσταση είναι η συνάντηση με Ερντογάν, οπότε…). Α, ναι, και μην ξεχάσουμε το άλλο: τις μέρες αυτές, στην Αθήνα ήταν να γίνονταν οι επαφές με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Τζών Κέρρυ, ο οποίος καίτοι επιχωριάζων στην περιοχή (λόγω Συρίας), βρέθηκε να έχει ακυρώσει το πέρασμα απο Ελλάδα.
Πηγαίνει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας σε μια Τουρκία πολλαπλά κυριαρχική στην συμπεριφορά, έναντι της οποίας η “Ευρώπη” κινείται αρκετά παρακλητικά – όπως ιδιαίτατα στην περίπτωση του προσφυγικού ρεύματος. Όπου, όσο κι αν είναι φανερό ότι η Αγκυρα “κρατάει τα κλειδιά”, σ’ αυτήν είναι που ασκείται η λιγότερη πίεση! Ταυτόχρονα, είναι εκείνη που εγείρει τις περισσότερες προκαταβολικές απαιτήσεις – οι οποίες, ως επί πολύ στρέφονται προς την Ελλάδα (δεν θα πούμε “κατά της Ελλάδας”, μην κατηγορηθούμε για προκατάληψη): ποιος θα βρεθεί στην γωνία με την απαίτηση να ανοίξουν έξη κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις ή πάλι μ’ εκείνην για παρουσία Ερντογάν στην Κορυφή, αν μη η Ελλάδα (και η Κύπρος); Ποιος θα διεκδικήσει εντος ολίγον κεντρικό-προς-αποφασιστικό ρόλο στην τωρινή φάση του Κυπριακού; Αλήθεια, τι θα είχε να μαρτυρήσει για κινήσεις υπέρπτησης ελικοπτέρων μεταφοράς προσωπικού Chinook στις βραχονησίδες του Αιγαίου, π.χ. τις ημέρες που κορυφωνόταν το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους “εταίρους”;
Σ’ αυτή, λοιπόν την Τουρκία πάει ο Αλέξης Τσίπρας. Να το θυμόμαστε. Οπως να θυμόμαστε και το ότι οι διαφορές για το Αιγαίο για την Ελλάδα είναι προεχόντως νομικές (αν και το έχουμε λιγάκι διαταράξει το πράγμα με τις εντελώς πρόσφατες επιφυλάξεις της χώρας ως προς τις προσφυγές ενώπιον της διεθνούς δικαιοσύνης), ενώ για την Τουρκία προεχόντως πολιτικές.
