Σε μείζον εθνικό θέμα έχει εξελιχθεί η κατάρρευση της παιδείας

ΤO θεμα της ελληνικής παιδείας έχει εξελιχθεί σε μείζον εθνικό πρόβλημα, το οποίο, μαζί με την οικονομία, επιζητεί να πάνε όλοι ολετήρες (όσοι ζουν) από το 1974 έως σήμερα στη φυλακή.

Για το λόγο αυτό δεν αρκεί μια προ Ημερησίας Διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, την οποία ζήτησε, παραμονές της διακοπής των εργασιών της Βουλής, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά πάμπολλες, μέχρι να ριχθεί άπλετο φως σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα πουν έχουν γίνει στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, με το σημερινό υπουργό Παιδείας κ. Νίκο Φίλη να διεκδικεί το ρόλο του «νεκροθάφτη». Είναι ήδη γνωστοί οι νέοι «προοδευτικοί» πειραματισμοί στην ελληνική παιδεία, οι οποίοι άρχισαν από το 1977 και κάθε κυβέρνηση άρχιζε να εκδηλώνει τα εφιαλτικά εκπαιδευτικά βιώματά της με «εκπεδεφτικές» μεταρρυθμίσεις στο ταλαίπωρο αυτό χώρο, που είναι η σπονδυλική στήλη του έθνους. Αλλά επειδή, ακριβώς, η παιδεία είναι το στέρεο αγκωνάρι στήριξης και επιβίωσης του έθνους, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση ανταγωνίζονταν η μια την άλλη στην εκθεμελίωσή του. Έτσι, μετά τις γνωστές επεμβάσεις στην παιδεία μετά το 1977 σήμερα η εκθεμελίωση του αγκωναριού αυτού επιχειρείται με τις γνωστές επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για επιστροφή των «αιώνιων» φοιτητών και των φοιτητών  ως μέσου ανάδειξης πρυτανικών αρχών, και όχι μόνο, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η υπονόμευση της αριστείας, το ξήλωμα του νόμου-πλαισίου της Αννας Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί με ευρύτατη διακομματική πλειοψηφία. Κι έτσι φθάσαμε στο λειτουργικό αναλφαβητισμό του ελληνικού πληθυσμού, το εκπαιδευτικό χάος και στην κατάρρευση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Διότι, η κατάσταση στην παιδεία μας ήταν καλύτερη το 1993, πολύ καλύτερη το 1986, όταν οι λειτουργικώς αναλφάβητοι μαθητές ήταν το 36%, και σχεδόν …άριστη πριν από το 1977, όταν άρχισε ο μεγάλος χαλασμός στην ελληνική παιδεία! Αλλά τα προβλήματα στην παιδεία μας δεν εντοπίζονται μόνο στο λειτουργικό αναλφαβητισμό των παιδιών μας. Αυτό αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου ή τα αποτελέσματά του, αφού η ελληνική παιδεία έχει εγκλωβισθεί σε ένα φαύλο κύκλο πολιτικής ανευθυνότητας και εκπαιδευτικής ιλαρότητας. Η κατάργηση, στην ουσία, του διευθυντικού δικαιώματος, η χαλαρή, μέχρι προαγωγής όλων των μαθητών, εξέταση στα σχολεία, η κατάργηση σχεδόν επί δεκαετίες των γραπτών εξετάσεων επί της διδαχθείσης ύλης, η μετάθεση της ευθύνης για την πληρωμή ορισμένων δαπανών στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία στη συνέχεια τείνει επαίτιδα χείρα στην κεντρική διοίκηση για την εξασφάλιση των αντίστοιχων πόρων, ο συνεχιζόμενος… τουριστικός χαβαλές των μαθητών στα σχολεία, αναλώμασι των εθνικών πόρων, που εξασφαλίζονται από την επιβολή φορολογίας στους Έλληνες, είναι μερικά προβλήματα που συνεχώς επιδεινώνονται, χωρίς μάλιστα να διαφαίνεται κάποια ελπίδα βελτίωσης στο χώρο της παιδείας. Γιατί οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας ασχολούνται με τα λεγόμενα εύκολα ή προσωρινά ή, το χειρότερο, «ακούνε» ίσως μόνον εκείνους που είτε από βιώματα, είτε πειθόμενοι τοις ρήμασι «δασκάλων» τους, που προσπαθούσαν ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα να επιβάλουν την «ιστορική ανορθογραφία» ή το… λατινικό αλφάβητο, συνεχώς «γεννούν» ιδέες για ολοκλήρωση της «εκπεδεφτικής» μεταρρύθμισης με ολοκληρωτική αποχαύνωση της ελληνικής παιδείας. Κι επειδή μία προ Ημερησίας Διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την παιδεία αποτελεί πρόκληση, θα συνεχίσουμε με ντοκουμέντα και στο αυριανό μας σχόλιο.