Σημειώστε την σύμπτωση: λίγες μέρες – ενδεχομένως λίγες ώρες – προτού γίνει η συνάντηση Γιώργου Παπανδρέου/Φώφης Γεννηματά που επανέφερε τον ΓΑΠ με το ΚΙΔΗΣΟ “του” όχι βέβαια στο ΠΑΣΟΚ αλλά στην ΔηΣυμπ (όπου ενοικεί το πατρογονικόν ΠΑΣΟΚ μαζί με την ΔΗΜΑΡ και τις Κινήσεις Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία), είχε φτάσει στα δημοσιογραφικά γραφεία μια πρόσκληση. Που σήκωσε φρύδια: από κοινού το ΙΣΤΑΜΕ – πλήρης τίτλος, θυμίζουμε: “ΙΣΤΑΜΕ – Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ” – και το Friedrich Ebert Stiftung – δηλαδή το μεγάλο Ίδρυμα της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας – καλούν σε συνάντηση/συζήτηση με θέμα: “Ελληνική Οικονομία: Ώρα Μηδέν” και με την επεξήγηση “Πώς θα βγούμε από την κρίση και τα μνημόνια”. Θα πείτε, μάλλον: “Θεωρητικές συζητήσεις!”. Δείτε όμως από πιο κοντά: αφού κανείς υποστεί εισαγωγικές τοποθετήσεις Φώφης (ως ΠΑΣΟΚ αλλά και ΔηΣυμπ) καθώς και Κωστή Σκανδαλίδη (αυτού ως ΙΣΤΑΜΕ), θα έχει ένα πάνελ με: Νίκο Χριστοδουλάκη – Φίλιππο Σαχινίδη – Δ. Χατζησωκράτη – Γ. Κουτσούκο – Γ. Καλογήρου.
Βέβαια, πέραν και του συντονισμού από Πάρι Κουκουλόπουλο, τα ονόματα δεν αρκούν! Τι εννοούμε; Ότι ο μεν Χριστοδουλάκης εμφανίζεται ως… ο εαυτός του, ως πρώην (ιστορικός, εν τέλει, για το καλό και για το στραβό) υπουργός Οικονομικών της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όμως ο Σαχινίδης προσέρχεται ως ΚΙΔΗΣΟ, ο Χατζησωκράτης είναι ΔΗΜΑΡ, ο Κουτσούκος είναι βετεράνος συνδικαλιστής και ΔηΣυμπ, ο Καλογήρου βετεράνος πανεπιστημιακός/ΕΜΠ και Κινήσεις για την Σοσιαλδημοκρατία. Α, ναι, και τα συμπεράσματα θα βγάλει ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ως ΔΗΜΑΡ… Συνεπώς, μια εκδήλωση που απλώς θα φάνταζε αποναφθαλινοποίηση του ΙΣΤΑΜΕ – σε προηγούμενη μετενσάρκωσή του, επί ΓΑΠ, προεδρευόταν από τον Νίκο Κοτζιά, αργότερα βέβαια είχε επικεφαλής το δεξί (τότε) χέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου Γιάννη Δατσέρη – προσλαμβάνει την διάσταση αμονιού πάνω στο οποίο πάει να σφυρηλατηθεί κάτι ενδιαφέρον. Ίσως.
Τι; Να το πούμε προσεκτικά, μην και μαραθεί προτού καλά-καλά εκδηλωθεί! Αφού το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, στα στιβαρά χέρια Βαγγέλη Βενιζέλου “σήκωσε στην πλάτη μεγαλύτερο βάρος απ’ όσο του αναλογούσε” στην μνημονιακή πορεία (η οποία, στην συγκυβέρνηση με ΝΔ-ΛΑΟΣ, ύστερα με ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, τελικά με ΝΔ σε κρυστάλλινη εκδοχή, συνοδεύτηκε βέβαια και με άσκηση εξουσίας) και κόντεψε να αφανιστεί στις κάλπες, με την Φώφη επικεφαλής συνέχισε να υπάρχει. Ύστερα, άρχισε να βγάζει φυλλαράκια, να σηκώνεται , να προσπερνάει π.χ. το 6% και ναχει μια κοινοβουλευτική ομάδα και να πασχίζει να διαμορφώσει κάτι που στα βιβλία λέγεται “στρατηγική”.
Εκεί, που λέτε, υπήρξαν δυο ερωτήματα που καμιά διανοητική ευλυγισία και καμιά αίσθηση περασμένου μεγαλείου δεν υποκαθιστά: είναι το μετά-ΠΑΣΟΚ (δηλαδή: οι δυνητικοί ψηφοφόροι του..) Αριστερά η Δεξιά; ωραίες οι αναλύσεις ότι αυτά έχουν ξεπεραστεί. Ωραίες – ή μάλλον τραγικές! – οι μετακινήσεις από τον άξονα δεξιάς/αριστεράς στην πολιτική φρικαλεότητα Μνημονίο/Αντιμνημόνιο. Όμως οι ψηφοφόροι, οι πολίτες, οι άνθρωποι να πούμε, συνεχίζουν εν πολλοίς να καθορίζονται με τα παλιότερα.
Η δεύτερη στρατηγική επιλογή είναι ανάλογη μ’ εκείνην που κάποτε είχε μπροστά του ο (μικρούλης, τότε) ΣΥΡΙΖΑ: θέλουμε απλώς να κρίνουμε και να κατακρίνουμε (και να βρίζουμε και να λιθοβολούμε) όσους ασκούν διακυβέρνηση μήπως ή αναδεχόμαστε βάρος εξουσίας;
Άμα, λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ της ωριμότητας – να το πούμε έτσι; – χρειαστεί κάτι πιο χρήσιμο για την κυβερνησιμότητα (στα Αριστερά) από την (πάντως όχι Αριστερά!) επικουρία των ΑνΕλλήνων, με ποιον θα ήταν εγγύτερος ο Νίκος Βούτσης ή ο Νίκος Φίλης ή και ο Νίκος Παππάς, απ’ ό,τι με τον Κώστα Λαλιώτη ή τον Δημήτρη Χατζησωκράτη;
