Της Έφης Μιχελάκη από την Κυριακάτικη Kontranews
Ένας και πλέον χρόνος πέρασε από τότε που καταλάβαμε για τα καλά τον όρο πανδημία. Αναρίθμητες οι στιγμές που οι πολίτες στεκόταν μπροστά από τις οθόνες περιμένοντας τις καθημερινές ανακοινώσεις για την πορεία της πανδημίας, η οποία συνεχίζει να καλπάζει και στη χώρα μας, ψάχνοντας ουσιαστικά τις λογικές απαντήσεις που αφορούν στην υγεία και μετέπειτα στην καθημερινότητα τους. Οι επιπτώσεις της συγκεκριμένης κατάστασης έρχονταν ως φυσικό επακόλουθο η μία μετά την άλλη, πλήττοντας εκτός από τους τομείς της οικονομίας και της εργασίας, συνολικά το κοινωνικό κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μάταια το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό περίμενε την ελάχιστη ανταπόκριση που δεν είναι άλλη από την ουσιαστική στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, γεγονός το οποίο θα έδινε την αίσθηση της ασφάλειας που τόσο έχουν ανάγκη οι πολίτες. Μάλλον όμως η συγκεκριμένη κυβέρνηση την έννοια της ασφάλειας την αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο, όπως για παράδειγμα με την αστυνόμευση σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, πετυχαίνοντας πολλές φορές το ακριβώς αντίθετο.
Σήμερα, με την πανδημία να εξελίσσεται ακόμα ραγδαία στον κόσμο, σε ότι αφορά την χώρα μας, μένουμε απλά παρατηρητές ενός ουσιαστικά συμπεράσματός, που δεν είναι άλλο από την παντελή έλλειψη σχεδίου από την πλευρά της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.
Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται αναπόφευκτα το κομμάτι της παιδείας συνολικά. Κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν πάρθηκε όλο αυτό το διάστημα και με τις παρούσες συνθήκες, για να μπορέσουν τα σχολεία αλλά και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να παραμείνουν όσο το δυνατό περισσότερο ανοιχτά. Τα κλειστά σχολεία επιδρούν αρνητικά στην ψυχολογία αλλά και την εξέλιξη των μαθητών. Στο σημείο αυτό λοιπόν, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θεώρησε σημαντικό να εισαγάγει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Χωρίς να συνυπολογίσει κανείς από τους κυβερνώντες την συγκυρία, την ψυχολογία, την έλλειψη μέσων, τις θυσίες των γονιών που θέλουν ό,τι καλύτερο για τα παιδιά τους και πολλούς ακόμη παράγοντες, έρχεται να στερήσει από τα παιδιά την ευκαιρία να σχεδιάσουν τα ίδια το μέλλον τους με φωτεινά χρώματα και με απόλυτη ελευθερία. Την ίδια ακριβώς στιγμή ως γνήσιοι υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, έχοντας φροντίσει για την εξίσωση των κολεγίων με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, μπορούν να καλωσορίσουν στην φοιτητική τους ζωή τους μαθητές εκείνους που θα μπορέσουν να ενταχθούν απλά και μόνο γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα. Στα κολέγια φυσικά μπορούν να εισαχθούν και όλοι εκείνοι που αυτόματα το σύστημα που δημιουργήθηκε φρόντισε να αποκλείσει από την φοίτησή τους σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο αδιαφορώντας για την ψυχική και υλική δαπάνη μίας οικογένειας να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο.
Η συγκεκριμένη διαχείριση εκτός από την διάχυτη αδικία που την χαρακτηρίζει, αποτελεί και μαχαιριά για τον χαρακτήρα που πρέπει να χτίσει η εκπαίδευση και γενικότερα η παιδεία στην χώρα μας. Το ελεύθερο σχέδιο χάνει κυριολεκτικά και μεταφορικά την υπόσταση του λόγω των χειρισμών μιας κυβέρνησης που δεν αντιλαμβάνεται την ουσία της ελευθερίας και σε ό,τι αφορά στον σχεδιασμό παρέδωσε λευκή κόλλα.
Την επίδοση όμως αυτή θα αξιολογήσει σύσσωμος ο ελληνικός λαός που δεν χρωστάει σε κανέναν το μέλλον του αλλά κυρίως το μέλλον των παιδιών του.
* Υπεύθυνη τμήματος Παιδείας της Νομαρχιακής Επιτροπής, ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης
