Η αβεβαιότητα που δημιουργεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη γειτονική χώρα, μάλλον θα επιταχύνει και τις εσωτερικές διεργασίες, εντείνοντας το σκηνικό ρευστότητας, αλλά και ρευστοποίησης, ιδιαίτερα στα πιο μικρά κόμματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, με το βάρος της πολύχρονης εμπειρίας του, αλλά και το κύρος του θεσμικού του ρόλου, επέμενε και μέχρι λίγες ώρες, πριν ξεκινήσει η εκλογική διαδικασία στη γειτονική χώρα, πως η «συμφωνία των Πρεσπών», λειτουργεί ως επιταχυντής εξελίξεων και προκαλεί ανακατατάξεις, που στα πιο μικρά κόμματα, φτάνει στα όρια της εξαϋλωσης. Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να παραβλέπουμε τις κρίσιμες διαφορές, θα λέγαμε πως μας θυμίζει τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας, ύστερα από την επτάχρονη «παρένθεση» της δικτατορίας, έθετε τα πάντα υπό επανεξέταση, σχεδόν από «μηδενική βάση». Επειδή δε κάναμε λόγο για κρίσιμες διαφορές, μια απ` αυτές ήταν πως, σε αντίθεση με τη σημερινή, η τότε, πρώτη μεταδικτατορική, Βουλή, αποτελούνταν από μόλις τέσσερα κόμματα, συνεκτιμώντας βέβαια ότι ο χώρος της παραδοσιακής, κομμουνιστογενούς Αριστεράς, εμφανίστηκε, για πρώτη και τελευταία φορά, ενωμένος, με το σχήμα της «Ενωμένης Αριστεράς». Όμως, ήταν φανερό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως επρόκειτο για μια μεταβατική κατάσταση, σ` ένα αδιαμόρφωτο περιβάλλον, καθώς ο χρόνος, από την αποκατάσταση της δημοκρατίας μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών ήταν πολύ μικρός, για ν` αποκρυσταλλωθούν τα νέα δεδομένα, καθώς μάλιστα, οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου, είχαν αναδείξει νέες δυνάμεις, με πιο ριζοσπαστικό λόγο και πρόγραμμα. Ήταν φανερό, επί παραδείγματι, ότι σχήματα όπως αυτό της «Ενωμένης Αριστεράς», αλλά και της «Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις», δεν επρόκειτο να διατηρηθούν, καθώς προήλθαν από τεχνητές, εξ ορισμού θνησιγενείς συγκολλήσεις. Η επιβεβαίωση ήρθε πολύ γρήγορα, από τους πρώτους, κιόλας, μήνες λειτουργίας της νέας Βουλής. Η Αριστερά έπαψε να είναι ενωμένη, με την κάθε πλευρά να παίρνει το δρόμο της. Φάνηκε δε από την αρχή, πως το ΚΚΕ, από το οποίο προέρχονταν, άλλωστε, οι περισσότεροι βουλευτές, διεκδικούσε και θα κατακτούσε την πρωτοκαθεδρία, με το ΚΚΕ εσωτ. να περιορίζεται στο ρόλο μιας μικρής, στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, δύναμης. Κατέστη, επίσης, φανερό, ότι, στο νέο τοπίο που διαμορφωνόταν, με την ανάδυση νέων δυνάμεων, το κύμα ριζοσπαστισμού , αλλά και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν υπήρχε, πλέον, ρόλος για την ΕΔΑ. Απλώς, η προσωπικότητα του Ηλία Ηλιού, που, μετά το θάνατο του Γιάννη Πασαλίδη, είχε αναδειχθεί σε φυσικό ηγέτη του χώρου, αλλά και η αναγνώριση της προσφοράς της στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, έδωσαν μια μικρή παράταση ζωής.
Σύντομα, επίσης, κατέστη φανερό, ότι και ο κεντρώος χώρος, δε μπορούσε να εκφράσει τα νέα δεδομένα, με την παραδοσιακή, προδικτατορική του έκφραση, αλλά απαιτούνταν ένα νέο σχήμα, που να μπορεί να εκφράσει τις νέες κοινωνικές δυνάμεις και τα νέα ριζοσπαστικά ρεύματα. Ήταν φανερό, με βάση τη δυναμική που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται και εντός της Ένωσης Κέντρου, πολύ δε περισσότερο, στη διάρκεια της δικτατορίας, ότι εκείνος που είχε ξεχωρίσει, ως ο φυσικός ηγέτης του χώρου που, από την προδικτατορική περίοδο, είχε αποκτήσει το προσωνύμιο Κεντροαριστερά, δεν ήταν άλλος από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει.
