Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 έγιναν στο Μόναχο. Ήταν οι πρώτοι στη Γερμανία μετα τους αγώνες του 1938, που είχαν αμαυρωθεί από το ναζιστικό καθεστώς. Για τη Γερμανία ήταν πολύ σημαντικό να σβήσει αυτή τη σκοτεινή μνήμη.
Και πράγματι, οι αγώνες του ’72 έμειναν αξέχαστοι. Για τους λάθος λόγους.
Το Σεπτέμβρη του 1972 οι κορυφαίοι αθλητές του κόσμου πήγαν στο Μόναχο για να αναμετρηθούν ο ένας με τον άλλον και όλοι μαζί ενάντια στις επιδόσεις τους. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες τη συγκεκριμένη χρονιά είχαν διεκδικήσει τέσσερις πόλεις: Το Μόναχο, το Μόντρεαλ, το Ντιτρόιτ και η Μαδρίτη. Η πρωτεύουσα της Βαυαρίας κέρδισε τη διοργάνωση στη δεύτερη ψηφοφορία (26 Απριλίου 1966), κατά τη διάρκεια της 64ης συνόδου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ), που έγινε στη Ρώμη.
Στο Μόναχο καθιερώθηκε ο Ολυμπιακός όρκος και για τους κριτές, ενώ δημιουργείται η πρώτη μασκότ των Αγώνων με την έγκριση της ΔΟΕ. Είναι ένα πολύχρωμο σκυλάκι κι λέγεται Βάλντι. Στους Αγώνες πήραν μέρος 7.170 αθλητές (6.075 άνδρες και 1.095 γυναίκες) από 121 χώρες. Στη μάχη των μεταλλίων επικράτησε η Σοβιετική Ένωση με 99 (50 χρυσά, 27 αργυρά και 22 χάλκινα, έναντι 94 των ΗΠΑ (33-31-30) και 66 της Ανατολικής Γερμανίας (20-23-23).
Σε κορυφαίες μορφές των αγώνων αναδείχθηκαν ο Αμερικανός κολυμβητής Μαρκ Σπιτς, με ένα μοναδικό επίτευγμα (7 χρυσά και ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ) και ο Σοβιετικός δρομέας Βαλερί Μπορζόφ, ο οποίος έσπασε την κυριαρχία των Αμερικανών, με 2 χρυσά στα 100 μ. και 200 μ.
Μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων έγινε και στο μπάσκετ, όπου η ΕΣΣΔ νίκησε τις αήττητες σε Ολυμπιακούς Αγώνες ΗΠΑ με 51-50, με καλάθι του Μπέλοφ στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ήταν ένας αγώνας που έμεινε στην ιστορία.
Οι αγώνες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και η πόλη ήταν άριστα προετοιμασμένη για να υποδεχτεί αθλητές και κοινό. Όχι όμως και γι αυτό που συνέβη.
Ο πόλεμος φτάνει στο Μόναχο
Τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου μέλη της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης», εισβάλουν στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου και πιάνουν 11 μέλη της αποστολής του Ισραήλ ως ομήρους. Από τα πυρά έχασαν επί τόπου τη ζωή τους δυο μέλη της ισραηλινής αποστολής. Αίτημα των ανταρτών ήταν η απελευθέρωση περισσότερων από 200 φυλακισμένων Παλαιστινίων.
Η προηγούμενη διετία έχει σημαδευθεί από γεγονότα που έχουν βάλει και πάλι φωτιά στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο αυτή την φορά την Ιορδανία. Ο πόλεμος των έξι ημερών έχει αλλάξει τις ισορροπίες και έχει αναφλέξει την περιοχή, φουντώνοντας και τα εξτρεμιστικά αραβικά κινήματα. Μέσα από εκεί, το 1971 θα ξεπεταχτεί μια οργάνωση, που θα αποτελέσει βραχίονα της παλαιστινιακής Φατάχ. Το όνομά της οργάνωσης ήταν Μαύρος Σεπτέμβρης και θα γινόταν διάσημη για το πιο παράτολμο και αιματηρό χτύπημα στο δυτικό κόσμο. Ο τραγικός απολογισμός της επίθεσης ήταν εννιά Ισραηλινοί αθλητές, δύο ακόμη μέλη της αποστολής τους και ένας Γερμανός αστυνομικός νεκροί, αλλά και πέντε από τους οκτώ τρομοκράτες, σε μια μαύρη ημέρα, που θα μείνει στην ιστορία ως «Η σφαγή του Μονάχου» και θα σημαδέψει για πάντα τους Ολυμπιακους Αγώνες.
Παράλληλα, θα σημάνει ένα νέο είδος απειλής για το δυτικό κόσμο, ο οποίος σοκαρισμένος αντιλαμβάνεται ότι κανείς και πουθενά δεν είναι πλέον απόλυτα ασφαλής.
Οι Γερμανοί δεν έχουν πάρει στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις για πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα, με συνέπεια τα μέτρα ασφαλείας να είναι σχετικά χαλαρά. Ειδικά στο Ολυμπιακό Χωριό, η φύλαξη χαρακτηρίζεται «αστεία» από τους ίδιους τους αθλητές, που μπαινοβγαίνουν χωρίς οι φύλακες να ελέγχουν καν την ταυτότητά τους.
Στις 4:10 το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου, οκτώ Παλαιστίνιοι κουκουλοφόροι, μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη», μπαίνουν οπλισμένοι στο Ολυμπιακό Χωριό και εισβάλουν στο κτίριο 31, στο οποίο μένει η αποστολή του Ισραήλ. Δύο από τα μέλη της αποστολής, που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και προσπαθούν να αντιδράσουν, σκοτώνονται επί τόπου, άλλοι δύο προλαβαίνουν να διαφύγουν από το μπαλκόνι και εννιά πιάνονται όμηροι.
Μία ώρα μετά την εισβολή, η Αστυνομία ειδοποιείται για την ομηρία των Ισραηλινών και με ένα χαρτί που πετάχτηκε από το μπαλκόνι και ενημερώνεται για το αίτημα των τρομοκρατών, που είναι η άμεση απελευθέρωση 234 Παλαιστινίων από τις ισραηλινές φυλακές, με διορία έως τις εννέα το πρωί.
Αμέσως ξεκινάει μια σειρά διαπραγματεύσεων, αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι η διορία να μετακινηθεί, αρχικά έως τη μια το μεσημέρι και στη συνέχεια έως τις πέντε το απόγευμα. Η πρόταση για ανταλλαγή των ομήρων με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, απορρίπτεται από τους τρομοκράτες.
Τόσο η ισραηλινή κυβέρνηση όσο και η γερμανική, εμφανίζονται αποφασισμένες να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Στις πέντε το απόγευμα, όταν οι εισβολείς συνειδητοποιούν ότι τα αιτήματά τους δεν γίνονται δεκτά, απαιτούν αεροπλάνο που θα μεταφέρει τους ίδιους και τους ομήρους στο Κάιρο. Και πάνω σε αυτό στήνεται από τις γερμανικές Αρχές μια επιχείρηση με πολύ πρόχειρο -όπως αποδείχθηκε- σχεδιασμό, που οδήγησε σε αιματοκύλισμα.
Στην αρχή σχεδιάστηκε έφοδος αστυνομικών δυνάμεων στο κτίριο, όμως οι αρχές παράβλεψαν το απολύτως στοιχειώδες: Οι κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων κάλυπταν τα γεγονότα σε ζωντανή μετάδοση κι έτσι οι τρομοκράτες είδαν από την τηλεόραση τις κινήσεις των Γερμανών έξω από το κτίριο και στα γύρω μπαλκόνια. Η επιχείρηση σταμάτησε και αποφασίστηκε το νέο επιχειρησιακό πεδίο να είναι το αεροδρόμιο.
