Ξεκίνησε η εβδομάδα, ξεκινάει και ο μήνας – και σιγά-σιγά αρχίζει να ξεδιπλώνεται η πραγματικότητα του Ασφαλιστικού Κατρούγκαλου για τους ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες. Με γνωστό σε όλους ότι, πίσω από τα άλλα κρύβεται η πραγματικότητα όσων είναι μεν στην ουσία μισθωτοί, όμως αμείβονται με “μπλοκάκι”. Τώρα θα δούμε “τι σημαίνει αληθινά” , ποιους και πόσο θα επιβαρύνει/ποιους και αν θα ελαφρύνει (ο αυτοφυγαδευθείς στο Υπουργείο Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλος επέμενε ότι το δικό του δημιούργημα οδηγούσε σε ελαφρύνσεις πολλών), κυρίως όμως πώς και πόσο θα λειτουργήσει. Να δούμε πώς θα μπαίνεις στην σχετική εφαρμογή, τι θα σου βγάζει. Να δούμε πώς θα πληρώνεις, πώς θα πιστώνεται η καρτέλα . πώς θα επιδιώκεις ρύθμιση αν “δεν βγαίνεις πέρα”. πώς θα προκύπτει η πολύτιμη ασφαλιστική ενημερότητα. Τέτοια πράγματα.
Ασφαλώς το πρώτο που θα χρειαστεί θα είναι ψυχραιμία – των υπόχρεων/θυμάτων, αλλά και των υπευθύνων του συστήματος άμα αρχίσει να βγάζει προβλήματα ανάλογα μ ‘εκείνα δεκαετιών του ΤΑΧΙS. Μαζί μ’ αυτό – και ας το έχει σημειώσει η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου, υπό Αχτσιόγλου/Πετρόπουλο – θα χρειαστεί μεγάλη δόση ειλικρίνειας και, συνεπώς, προσαρμοστικότητας. Γιατί; Διότι αυτή η μεγάλη αλλαγή, που γίνεται με τους επαγγελματίες/επιτηδευματίες να κλείνουν αθρόα τα βιβλία τους (άρα να θεωρούν ότι θα επιβαρυνθούν), γίνεται και για τους όσους απομένουν υπό συνθήκες άκρας πίεσης. Άμα (=όσο) εμφανισθούν προβλήματα, είναι αδιανόητο να υπάρξει το γνώριμο υφάκι “καλά, θα δούμε, θα το εξετάσουμε”. Για να μην υπάρξει έκρηξη, αληθινή, θα χρειαστεί τα προβλήματα να αντιμετωπίζονται με ανοιχτό πνεύμα και… με αναγνώριση των συνθηκών που επικρατούν.
Όμως, να σταθούμε ήδη σ’ ένα σημείο που είναι βέβαιο ότι θα φέρει κακό. Πρόκειται για την νομοθετημένη ευθύνη των εργοδοτών 2/3 , εργαζομένων 1/3 για την κάλυψη των κοινωνικοασφαλιστικών υποχρεώσεων. Για την οποία έχει δοθεί η “διευκρίνηση” ότι ο εργαζόμενος (δηλαδή το αδύνατο κατά τεκμήριο μέρος – πλην αν πρόκειται για ιδιαίτερα πολύτιμο επαγγελματία) θα πρέπει να ζητήσει την κάλυψη του μέρους που βαρύνει τον εργοδότη. Φθάνοντας, αν ο τελευταίος αρνείται, δυσανασχετεί, καθυστερεί η παραλείπει στην διαδικασία – να το λέμε απλά – καρφώματος προς τις αρχές. Με δεδομένη την κατάσταση της αγοράς εργασίας που υπάρχει σήμερα, αυτού του είδους η “λύση” μπορεί στα αυτιά κάποιων είτε ιδεολογικά στοχοπροσηλωμένων, είτε πάλι βολεμένων/κατοχυρωμένων (όπως συνήθως οι πολιτικοί και οι σύμβουλοί τους) να ηχεί λογικά, ή πάλιν ως επιβεβαίωση της ταξικότητας της κοινωνίας, όμως στην πραγματική ζωή θα δημιουργήσει οξύτητα σε επαγγελματικές σχέσεις που ήδη κινούνται στο όριο…
