Όσο κι αν έχει τα δίκια της η καημένη η Όλγα Γεροβασίλη όταν ισχυρίζεται ότι “Ευρωπαϊκοί κύκλοι παραποιούν την πραγματικότητα όταν πιστεύουν ότι το μέλλον της Ευρώπης μπορεί να χτιστεί με φοβικά αντανακλαστικά, φράχτες και αποκλεισμούς”, όσο κι αν η στοχοποίηση της Ελλάδας ως “πηγής του προβλήματος” ξεκίνησε από τους Ορμπαν του κόσμου τούτου, ιδίως μετά το τρομοκρατικό πλήγμα στο Παρίσι και την “αποκάλυψη” ότι δυο από τους δράστες είχαν περάσει και καταγραφεί από τα hot-spot της Λέρου στην Ευρώπη η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εγκαθίσταται σε μια ψύχωση ασφάλειας. Και το “να σφραγιστούν τα Ευρωπαϊκά σύνορα” γίνεται σύνθημα που πιάνει σ’ όλο και ευρύτερο μέρος αυτής της κοινής γνώμης. (Δηλαδή… του εκλογικού σώματος. Και όχι σε περιφερειακές χώρες όπως η Ουγγαρία ή η Σλοβακία: Γαλλία συν Γερμανία είναι η ουσία).
Ζήτημα Σένγκεν, λοιπόν, υπάρχει. Προκειμένου να διατηρηθεί το Ιερό Γκράαλ αυτό της Ευρωπαϊκής ενοποίησης – αποτελεί δίδυμο μαζί με τον ανεπίστροφο χαρακτήρα της Ευρωζώνης, που για να μην θιγεί ήταν πανέτοιμοι κάποια στιγμή στην “Ευρώπη” να ωθήσουν ευγενικά την Ελλάδα “εκτός”, τις ημέρες του Grexit -, προκειμένου δηλαδή να μην αρχίσουν μεθοδικότεροι και όχι σποραδικοί ή χρονικά περιορισμένοι έλεγχοι στα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ/του Σενγκεν, οι “εταίροι” της Ελλάδας δεν θα δυσκολευθούν θα θυσιάσουν την μικρή, έκκεντρη χώρα στις Νοτιοανατολικές εσχατιές της υπερήφανης ηπείρου. Δηλαδή εμάς!
Ήδη, εκείνο που έχει γίνει με τα σύνορα Ελλάδας/πΓΔΜ (η οποία πΓΔΜ, με την προεπιλογή Σύριων-Ιρακινών-Αφγανών για προώθηση ως μόνων πιθανών προσφύγων και τον αποκλεισμό “των άλλων” ως οικονομικών μεταναστών αυτό κάνει: προ-εφαρμόζει ό,τι θα αποφάσιζαν οι ΚεντρΕυρωπαίοι άμα τους φθάσει το κύμα…) είναι εγκαθίδρυση συνόρων. Ήδη στην Ειδομένη/Γευγελή έχουμε κατάργηση του Σένγκεν. Ήδη και οι εκκλήσεις Μέρκελ και Γιουνκέρ για “κοινές περιπολίες” Τουρκίας-Ελλάδας στο Αιγαίο αυτο αποτελούσαν – πέρα απο το κουρέλιασμα των Ελληνικών θέσεων για το καθεστώς στο Αιγαίο.
Και τώρα; Τώρα, η Ελληνική αίτηση για συνδρομή της ΕΕ λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην Ελλάδα ΚΑΙ απο την συνεχιζόμενη εισροή προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου ΚΑΙ από το σύστημα φραχτών απο Βορρά προς νότο μέχρι την Ειδομένη (και, προσοχή!, περιμείνετε να δείτε τι θα γίνει όταν έρθει πίσω έστω και ένας μη-πρόσφυγας/μετανάστης, επαναπροωθούμενος απο ΚεντρΕυρώπη προς Ελλάδα-χώρα-πρώτης-εισόδου κατά Δουβλίνο-2) ήταν μια κίνηση λογικής. Όμως, πάλι προσοχή! θα ήταν τραγική αστοχία, αυτο το αίτημα Ελλάδας-Μουζάλα να ταυτισθεί με μια λογική οικονομική μόνον. Δηλαδή να εκληφθεί ως ευπρεπής ζητιανιά της Ελλάδας, ή ως άσκηση πίεσης για δημοσιονομική χαλάρωση.
Αν η Ελλάδα χρειάζεται συνδρομή των “εταίρων” της, αυτή είναι γενική, πλήρης: να βοηθήσουν να στηθούν τα hot-spots, να βοηθήσουν στην χρηματοδότηση αλλά και στην λειτουργία τους, να πάρουν κάτι απο την ευθύνη ταυτοποίησης/διαχωρισμού προσφύγων-μεταναστών και… επαναπροώθησης στην Τουρκία.
Αλλιώς(και το γράφουμε με κάθε συναίσθηση ευθύνης) ίσως θάταν καλύτερο να ζητούσαμε ΕΜΕΙΣ πρόσκαιρη άρση του Σένγκεν. Θα ηταν μια επώδυνη ήττα – αλλα η αποβολή απο το Σένγκεν με επιλογή των “εταίρων” θα ήταν κάτι, που πολιτικά, θα κοστίσει ανυπολόγιστα περισσότερο.
