Ψηφοφορία ριάλιτι

Είχαμε από την πρώτη στιγμή, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου εισήγαγε αυτή την «καινοτομία», εν μέσω γενικού ενθουσιασμού, εκφράσει τις έντονες επιφυλάξεις μας, γι` αυτή τη διαδικασία, της «αυθόρμητης» λαϊκής συμμετοχής, σε μια εσωκομματική διαδικασία, αυτήν της εκλογής αρχηγού.

 Η επίκληση του αμερικανικού υποδείγματος, κάθε άλλο παρά ενισχυτική του επιχειρήματος ήταν, αλλά και παρέβλεπε την πολυπλοκότητα των αντίστοιχων εκλογικών διαδικασιών, που λειτουργούν, στο διάβα του χρόνου, ως ασφαλιστικές δικλείδες. Προκαλεί δε εντύπωση, ότι αγνοείται η ευρωπαϊκή παράδοση, όπου μάλλον αποτελεί εξαίρεση ο συγκεκριμένος τρόπος εκλογής, μιας κομματικής ηγεσίας. Ακόμη δε κι εκεί που εφαρμόστηκε, όπως, πρόσφατα, στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας, διατυπώθηκαν αρκετές ενστάσεις, που, φαίνεται, οδηγούν σε επανεξέταση. Από την άλλη, έχουμε το παράδειγμα της Γερμανίας, πιο συγκεκριμένα δε του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος  όπου ο νυν ηγέτης και υποψήφιος για την καγκελαρία, Μάρτιν Σουλτς, εξελέγη πανηγυρικά, από ένα Συνεδριακό σώμα, λιγότερο των 2.000 ατόμων, χωρίς να τεθεί από πουθενά, θέμα αμφισβήτησης του αδιάβλητου της διαδικασίας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας του εκλεκτορικού σώματος. Στην Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, προκειμένου, ακριβώς, να εξασφαλιστεί η, πέραν πάσης αμφισβήτησης, αντιπροσωπευτικότητα των αντίστοιχων Συνεδριακών σωμάτων, είχαμε Συνέδρια, όπως εκείνο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, ή της ΝΔ, ένα χρόνο αργότερα, που εξέλεξαν τους ηγέτες τους, με συμμετοχή που έφτανε ως τα 5.000 κομματικά μέλη.

 Φαίνεται πως ούτε αυτό ήταν αρκετό, γι` αυτό και φτάσαμε στην «καινοτομία» της προσφυγής στο εκλογικό σώμα. Ουδείς, βέβαια, απ` όσους «χαιρετίζουν» αυτό το βήμα «εμβάθυνσης» της-και εσωκομματικής- δημοκρατίας, έλαβε υπόψη του,  τι προηγήθηκε της «καινοτομίας». Ότι, δηλαδή, ο Γιώργος Παπανδρέου, πριν «εμβαπτιστεί» στη λαϊκή ψήφο, είχε λάβει το «δαχτυλίδι της διαδοχής», από τον προκάτοχο του, σ` ένα διαμέρισμα του Κολωνακίου. Η λαϊκή ψήφος, αποτέλεσε το «φύλο συκής», για τη νομιμοποίηση μιας διαδικασίας, που μάλλον παρέπεμπε στην περίοδο της φεουδαρχίας, παρά σε μια σύγχρονη, διαρκώς εξελισσόμενη δημοκρατία, όπως επεχείρησαν να την παρουσιάσουν. Άλλωστε, ακόμη αναζητούνται αυτοί οι 1.000.000 ψηφοφόροι που, υποτίθεται, προσήλθαν στις κάλπες. Αλλά και στη ΝΔ, η «ρηξικέλευθη» μίμηση του 2009, μετά την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή, υπήρξε αποτέλεσμα ενός μικροκομματικού υπολογισμού, για αποκλεισμό τυχόν επικράτησης της Ντόρας Μπακογιάννη, που θεωρείτο βέβαιη, σε περίπτωση εκλογής από το Συνεδριακό Σώμα, όπως προέβλεπε, μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Καταστατικό του κόμματος…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ