ΤΙποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη χώρα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και των «ανόητων» κυβερνήσεων.
Μας το είπε ήδη, πριν από μερικές ώρες, ο «κακός» υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, χαρακτηρίζοντας ως «οικονομική ανοησία» την αύξηση του ΦΠΑ, επισημαίνοντας ωστόσο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση, λόγω της υστέρησης εσόδων του ελληνικού κράτους. Ποια είναι η «οικονομική ανοησία»; Ότι αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές, αλλά μειώνονται τα ποσοστά είσπραξης, δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι, ενώ ολοένα και περισσότερα χρήματα συσσωρεύονται στη «δεξαμενή» με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Αυτή η «οικονομική ανοησία», για την οποία, όπως πάντοτε, φταίει η τρόικα, διαπιστώνεται και από το αποτέλεσμα στατιστικών ευρημάτων, τα οποία μάλιστα επικαλούνται οι αναλυτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην έκθεση που συνέταξαν για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Τα στοιχεία του ΔΝΤ δείχνουν ότι από τα 100 ευρώ φόρων που επιβάλλονται, φτάσαμε το 2015 να εισπράττονται περίπου τα 45, με τον δείκτη εισπραξιμότητας να υποχωρεί σταθερά από το 2010 και μετά. Το 2015, έτος των υψηλότερων φορολογικών συντελεστών, μέχρι το… επόμενο, καταγράφηκε ιστορικό χαμηλό στην εισπραξιμότητα. Σε ιστορικό υψηλό από την άλλη, ανήλθαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία. Ο δείκτης του 50% –χρωστάμε περίπου 87 δισ. ευρώ σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, ποσό που αντιστοιχεί στο μισό ΑΕΠ– όχι μόνο είναι ο υψηλότερος στην Ευρωζώνη αλλά και πέντε φορές μεγαλύτερος συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες-μέλη του Ευρωσυστήματος.
Αυτή η «οικονομική ανοησία» επιβεβαιώθηκε και το 2010 όταν η αύξηση των φόρων που συνόδευσε την υπογραφή του πρώτο Μνημονίου εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ για τα έσοδα του Δημοσίου, καθώς οι ανατιμήσεις που προκάλεσε σε πολλά προϊόντα οδήγησαν στην κάμψη της κατανάλωσης, που είναι ένας σημαντικός προσδιοριστικός παράγων για την ενίσχυση της ανάπτυξης. Ήδη, το πρώτο τετράμηνο του 2017 η ύφεση βάθυνε ξανά! Έτσι, επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά η διαπίστωση του αείμνηστου καθηγητή μου Άγγελου Αγγελόπουλου, την οποία γνωρίζουν, ασφαλώς και όλοι σχεδόν οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών ότι οι οικονομικοί νόμοι είναι φιλέκδικοι. Η βάναυση κακοποίησή τους, όπως και στην προκείμενη περίπτωση, λόγω του περιβόητου Μνημονίου, προκαλεί τη «μήνιν» τους και τιμωρούνται σκληρά όχι εκείνοι που τους παραβιάζουν, αλλά ολόκληρη η οικονομία, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, οι επιχειρήσεις και οι φορολογούμενοι.
Απογοητευτική είναι ακόμα η διαπίστωση ότι ενώ από τις αρχές ήδη της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχαν περιθώρια για επιβολή νέων φόρων ή αύξηση υφισταμένων, συνεχώς έως και σήμερα τα φοροεισπρακτικά μέτρα «πάνε σύννεφο», γονατίζοντας έτσι οικονομία και νοικοκυριά. Για του λόγου του αληθές παραθέτουμε ένα σχετικό απόσπασμα από την ετήσια Έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για τη χρήση του 1996 (σελίδα 44):
«Μετά τις τελευταίες ρυθμίσεις περιορίζονται σημαντικά τα περιθώρια επιβολής νέων φόρων (ή αύξησης υφισταμένων) λαμβανομένων υπόψη και των επιπτώσεων της φορολογίας στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομία. Σημειωτέον ότι ούτε το φορολογικό σύστημα της χώρας ούτε οι φορολογικοί συντελεστές διαφέρουν σημαντικά από τα αντίστοιχα συστήματα και τους συντελεστές στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εν τούτοις, τα έσοδα του ευρύτερου κυβερνητικού τομέα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπολείπονται του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά 8 εκατοστιαίες μονάδες, λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής στη χώρα μας…».
Τι φταίει; Μα, ποιοι άλλοι! Οι δανειστές…
