Προϋπόθεση της νίκης το «αφήγημα της επόμενης μέρας»

Υπάρχουν εκλογικές αναμετρήσεις τις οποίες «κερδίζει» εκείνος που διεκδικεί την εξουσία και άλλες τις «χάνει» εκείνος που βρίσκεται στην εξουσία. Για παράδειγμα, το 2004 ο Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές και το 2015 ο Τσίπρας. Αντιθέτως, το 2012, όταν η ΝΔ έφτασε στο, εφιαλτικό για την ίδια, 18%, δε θα μπορούσε ο Αντώνης Σαμαράς ότι κέρδισε τις εκλογές. Ούτε το 2009 κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου –έχασε ο Καραμανλής και αυτό φαίνεται από τον απόλυτο αριθμό ψήφων που δείχνει ότι το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στο 45% εξαιτίας της απροθυμίας «γαλάζιων» ψηφοφόρων να πάνε στην κάλπη.

Ενόψει των φετινών εθνικών εκλογών, που όλα δείχνουν πως έχουν «κλειδώσει» για τον Οκτώβριο, έχει διαμορφωθεί μία εμπεδωμένη δημοσκοπική εικόνα. Όμως, την ίδια στιγμή, έχει ταυτοχρόνως διαμορφωθεί και μία εμπεδωμένη πολιτική εικόνα και η μία «επικοινωνεί» με την άλλη: σε απλά ελληνικά, εδώ και δύο περίπου χρόνια, η ΝΔ ζητεί μονότονα εκλογές σερφάροντας σε ένα δημοσκοπικό κύμα που δείχνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ευρύ προβάδισμα. «Πατώντας» σε αυτή την δημοσκοπική εικόνα, η ΝΔ ασκεί την πλέον «δομική» και έξαλλη αντιπολίτευση που έχει ασκηθεί ποτέ: σε μία διετία κατά την οποία τα δημόσια οικονομικά βελτιώθηκαν εμφανώς, η χώρα βγήκε από το Μνημόνιο, η κοινωνία έμεινε –κατά το δυνατόν- όρθια με το «πακέτο Φωτίου», η ανεργία έπεσε κατά σχεδόν 10 μονάδες, η ΝΔ περιγράφει μία άλλη χώρα: μία χώρα την οποία καταστρέφουν κάτι θαυμαστές του Μαδούρο, που τη βουλιάζουν καθημερινά στην ανυποληψία, υπονομεύουν τη Δημοκρατία και παίζουν παιχνίδια με τους θεσμούς και τη Δικαιοσύνη. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός, μετά το τέλος του Μνημονίου και της Συμφωνίας των Πρεσπών, απολαύει ευρείας διεθνούς αναγνώρισης και ενόσω η κυβέρνηση που δήθεν προβαίνει σε παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη βλέπει συγκεκριμένους δικαστικούς λειτουργούς να… μαδούν την  μαργαρίτα του χρόνου αναφορικά με την διερεύνηση μεγάλων σκανδαλωδών υποθέσεων.

Πέραν, όμως, αυτών, στην κυρίαρχη πολιτική εικόνα των τελευταίων δύο ετών επικρατεί και ένα άλλο, περίεργο φαινόμενο: η ΝΔ ασκεί αντιπολίτευση χωρίς ταυτοχρόνως να λέει τί… θέλει να κάνει ως κυβέρνηση. Εκτός από τη μείωση κατά 30% του ΕΝΦΙΑ (που ήδη νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση…) και το διχίλιαρο για κάθε γέννηση, θυμάται κανείς κάτι άλλο από τις εξαγγελίες Μητσοτάκη; Ο πρόεδρος της ΝΔ μας λέει ότι θα πείσει τους δανειστές επειδή… είναι αξιόπιστος, μετά υποστηρίζει ότι θα χρειαστεί δύο χρόνια για να πείσει περί την ανάγκη μειωμένων πλεονασμάτων, αλλά ταυτοχρόνως θα μειώσει… τους φόρους από τον πρώτο μήνα. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται γενικόλογα και αφηρημένα σε ένα πρόγραμμα «επιθετικών μεταρρυθμίσεων» για να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους ότι είναι «αξιόπιστος» -ένα πρόγραμμα, δηλαδή, που προς το παρόν, απλώς μυρίζει αίμα.

Κοντολογίς, σε μερικούς μήνες από τώρα, θα αναμετρηθεί ένα κόμμα που, κυβερνώντας έχει δώσει σαφή δείγματα γραφής πού θέλει να πάει το πράγμα. Ένα κόμμα που περιγράφει με σαφήνεια το αύριο, μία κυβέρνηση που λέει τί θα κάνει του χρόνου, του παραχρόνου, αλλά και ποιους στόχους έχει γενικά.

Από την άλλη πλευρά θα υπάρχει μία γενικόλογη ρεβανσιστική Δεξιά, που θα λέει λίγα για τις προθέσεις και το πρόγραμμά της και απλώς θα υποστηρίζει ότι πρέπει να αλλάξει η σκυτάλη της εξουσίας επειδή οι νυν κυβερνώντες είναι… Μαδουριστές.

Κερδίζονται εκλογές μόνο με ύβρεις για τον αντίπαλο; Μπορεί ένα κόμμα να νικήσει σε εκλογές το 2019 αναλύοντας εκτενώς τί έγινε και τί δεν έγινε το… 2015; Η ιστορία λέει ότι όποιος πήγε σε εκλογές χωρίς αφήγημα για την επόμενη μέρα, το πλήρωσε ακριβά. Ακόμη κι αν την προηγούμενη είχε κερδίσει έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως για παράδειγμα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Εκτός αν ο Κυριάκος τα καταφέρει καλύτερα από τον Ουίνστον.  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ