Από το πρώτο διάστημα (γύρω στα μέσα της δεκαετίας του `90) που προέκυψαν τα πρώτα μεταναστευτικά-τότε-κύματα, είχε αναπτυχθεί, ιδιαίτερα στο χώρο της Αριστεράς, μια αντίληψη, που περιόριζε το πρόβλημα, στην ανθρωπιστική του διάσταση, ως μονοσήμαντο ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων.
Στην πιο ενθουσιώδη εκδοχή της, μάλιστα, προβάλλονταν με ενθουσιασμό, το όραμα μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που θα προέκυπτε μέσα από την πολυχρωμία του μεταναστευτικού, κατά κύριο λόγο τότε, ρεύματος. Ήταν κατανοητή αυτή η προσέγγιση, από τη σκοπιά ενός αριστερού κώδικα αξιών, παρέβλεπε όμως τις ορατές, από τότε, παρενέργειες, όχι μόνο από τη φυσική ροή τέτοιων μετακινήσεων, αλλά και από τη μετάδοση λάθος μηνυμάτων, σχετικά με τις δυνατότητες της χώρας. Είχαν φτάσει, ακόμη και εγνωσμένης μετριοπάθειας αναλυτές ή πολιτικοί, να υποστηρίζουν, πως είναι, περίπου, απεριόριστες οι δυνατότητες υποδοχής και ενσωμάτωσης. Η «πολιτισμική επιμειξία» θα κάλυπτε, υποτίθεται, οποιαδήποτε πιθανή δυσκολία.
Όλα αυτά, μάλιστα, λέγονταν, τη στιγμή που είχαν γίνει, ήδη, ορατά τα προβλήματα συμβίωσης, κυρίως στο πεδίο της αυξημένης παραβατικότητας. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο «και ένα», με τις προσφυγικές, τώρα, ροές, να απειλούν να «πνίξουν» τη χώρα.
Η ρητορική περί… εκτέλεσης του ανθρωπιστικού μας καθήκοντος, ασφαλώς και συνάδει με τις ουμανιστικές παραδόσεις, αλλά, φευ, δε λύνει το πρόβλημα. Ούτε, βεβαίως, «τρελάθηκαν» ή «μολύνθηκαν» από τον «ιό» του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, χώρες όπως η Αυστρία, το Βέλγιο ή και αυτή η Γαλλία και ή κλείνουν παντελώς τα σύνορα τους ή επιβάλλουν αυστηρούς συνοριακούς ελέγχους.
Κάτι άλλο, προφανώς, συμβαίνει, που δείχνει ότι οι μαζικές μετακινήσεις προσφύγων ή οικονομικών μεταναστών, δεν αποτελεί ευκαιρία ανάδειξης των ουμανιστικών αξιών, αλλά συνιστά, δυστυχώς, ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, που απαιτεί ανάλογη αντιμετώπιση, σε πολλά επίπεδα. Όπως, επί παραδείγματι, δεν είναι δυνατή η ακώλυτη ελευθεροκοινωνία ακόμη και όσων θα χαρακτηριστούν πρόσφυγες, αλλά είναι αναγκαία η διαδικασία ταυτοποίησης τους, που δε σημαίνει μόνο καταγραφή.
Όπως, επίσης, είναι αναπόφευκτη η, υποχρεωτική διαμονή σε προσδιορισμένους χώρους, όπως κι αν ονομαστούν. Κυρίως, όμως, όπως αναγνώρισε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, καμιά χώρα δε μπορεί να αντέξει μια ανεξέλεγκτη εισροή προσφύγων ή μεταναστών. Έπρεπε, δυστυχώς, να φτάσουμε στα όρια μιας ανθρωπιστικής κρίσης, εθνικών διαστάσεων, για να το συνειδητοποιήσουμε και, κυρίως, να αντιληφθούμε ότι απαιτείται εθνική συνεννόηση.
