Εντάξει, η πανδημία θα περάσει. Σύμφωνοι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακάμπτει. Πράγματι, σε αρκετούς μήνες από τώρα θα αρχίσουν να φτάνουν στη χώρα τα γενναιόδωρα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης. Όλα τα παραπάνω υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν αφενός τον ισχυρισμό ότι η κυβέρνηση παραμένει ισχυρή και ακλόνητη, αφετέρου το βασικότερο επιχείρημα όλων όσοι προβλέπουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταφέρει να ανακάμψει και δεν χρειάζεται να προσφύγει σε εκλογές. Κατά την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται, μάλιστα, τα χρήματα που θα «πέσουν» στη χώρα μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης θα είναι ένα τόσο ισχυρό εργαλείο που θα βοηθήσει τον πρωθυπουργό να εμπεδώσει την πολιτική κυριαρχία του και να αντιμετωπίσει την προϊούσα φθορά της κυβέρνησής του.
Κι όμως, παρότι όλα τα παραπάνω φαίνονται λογικά, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Στο παρελθόν πολλές κυβερνήσεις φαίνονταν απρόσβλητες, ακλόνητες, κυρίαρχες. Και πάντα υπήρχαν ορόσημα που υποτίθεται ότι θα βοηθούσαν τους κυβερνώντες στην ανάκαμψη: η κυβέρνηση Σημίτη πόνταρε στην ελληνική προεδρία και στην νέα πραγματικότητα που διαμόρφωσε η όντως σπουδαία εξέλιξη της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Η κυβέρνηση Σαμαρά περίμενε ότι θα έβγαζε τη χώρα από το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Τσίπρα είχε ποντάρει τα πολιτικά της ρέστα στο γεγονός ότι, απ’ όλες τις προηγούμενες, ήταν όντως η μόνη που το πέτυχε.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα. Όμως, η αδήριτη πραγματικότητα επιβεβαιώνει πάντα τον ισχυρότατο εμπειρικό κανόνα της αντιπολίτευσης: ότι, δηλαδή, αφ’ ης στιγμής μία κυβέρνηση πάρει την κάτω βόλτα, οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες -είτε ο αντίπαλος «τσιμπάει» στις δημοσκοπήσεις είτε όχι.
Στην παρούσα φάση, λοιπόν, βλέπουμε την φθορά να συσσωρεύεται και την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει με εντυπωσιακή αποτυχία τις διάφορες κρίσεις: είναι κοινή πεποίθηση στην κοινωνία ότι η διαχείριση του δεύτερου κύματος του κορωνοϊού -αλλά και του προϊόντος τρίτου- δεν πέτυχε. Επίσης, η «Μήδεια» ξεγύμνωσε το αφήγημα του υποτιθέμενου «επιτελικού κράτους» -και έρχεται να προστεθεί στις πλημμύρες της Εύβοιας, της Κρήτης, αλλά και της Καρδίτσας. Σαν να μην έφταναν αυτά, η υπόθεση Λιγνάδη αφενός παραμένει απρόβλεπτη, αφετέρου ανέδειξε ήδη την καταστροφική διαχείριση του Μεγάρου Μαξίμου.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, τα ρήγματα που υφίσταται το προσωπικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη ακόμη και με όρους πρόκλησης του δημόσιου αισθήματος -από την «ποδηλατάδα» στο «τσιμπούσι» της Ικαρίας και από εκεί στην χαρωπή πόζα έξω από το Da Capo- επίσης λειτουργούν σωρευτικά.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση πλησιάζει το «σημείο μηδέν». Δεν είναι δίπλα, έχει ακόμη δρόμο. Όμως, για κάποιον περίεργο λόγο, ίσως επειδή έχει την ψευδαίσθηση ότι λόγω μιντιακής ασυλίας τής επιτρέπονται πράγματα που θα καταρράκωναν άλλους, κάνει ό,τι μπορεί για να φτάσει στο σημείο μηδέν όσο πιο γρήγορα μπορεί. Και μόλις φτάσει, δε θα υπάρχει επιστροφή -το έπαθαν και οι προηγούμενοι, άλλωστε.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
