Από μια άποψη, μπορεί να δικαιολογήσει κανείς την «αμνησία» για μια επέτειο όπως αυτή των Ιμίων.
Ειδικά να κατανοήσουμε τη δυσανεξία των, αρνητικών, πρωταγωνιστών εκείνης της «αξέχαστης» βραδιάς. Ειδικά την αλαλία του τότε πρωθυπουργού, όπως και του ισχυρού λόμπι υποστηρικτών του. Ο χειρισμός άλλωστε εκείνης της βραδιάς, αλλά και γενικότερα εκείνης της κρίσης, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή. Ειδικά αν επιχειρηθεί σύγκριση με την αντιμετώπιση ανάλογης κρίσης, από μια άλλη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εννέα χρόνια πριν.
Σα να ένιωθαν μια αποστροφή αν όχι απέχθεια, για τις παρακαταθήκες του ιδρυτή του Κινήματος, η «πρώτη γενιά» επιγόνων, έκαναν τα εντελώς αντίθετα. Αποξενώθηκε η πολιτική ηγεσία σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι συνεδριάσεις του ΚΥΣΕΑ, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη, πλέον, ένα θερμό επεισόδιο, να πραγματοποιούνται ση Βουλή, αντί στο φυσικό τους χώρο που, για την περίσταση, ήταν το Πεντάγωνο και δη ο θάλαμος επιχειρήσεων. Το αποκορύφωμα δε ήταν η έλλειψη σαφών οδηγιών («κανόνων εμπλοκής» στη στρατιωτική ορολογία) προς τη στρατιωτική ηγεσία. Ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ, που αποτέλεσε στο τέλος το εξιλαστήριο θύμα, ναύαρχος Λυμπέρης, περιγράφει αναλυτικά, σε σχετικό βιβλίο του, την αγωνιώδη προσπάθεια του, να αποσπάσει από τον πρωθυπουργό, ένα σαφές πλαίσιο οδηγιών, για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Χωρίς βέβαια τούτο να αναιρεί την αυτοτελή ευθύνη και της στρατιωτικής ηγεσίας για την κατάληψη των Δυτικών Ιμίων.
Ηταν τέτοια η αποστροφή του τότε πρωθυπουργού για τη στρατιωτική ηγεσία, επιλεγμένη από τον προκάτοχο του, ώστε αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί τον τότε διοικητή της ΕΥΠ, ναύαρχο Βασιλικόπουλο, αντιστασιακό επί δικτατορία. Ο τελευταίος είχε εμπιστευτικές πληροφορίες, που αν τις γνώριζε ο πρωθυπουργός, πιθανώς να αποτρεπόταν η κατάληψη των Δυτικών Ιμίων.
Για να μη θυμηθούμε την τραγελαφική εικόνα του τότε υπουργού Εξωτερικών, που πληροφορήθηκε για την κλιμάκωση της κρίσης και την έκτακτη σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ- σε «απ` ευθείας» σύνδεση-σε τηλεοπτικό στούντιο, όπου ήταν καλεσμένος. Για να μη μιλήσουμε για το πως φτάσαμε στην αποκλιμάκωση, με τη…….σημαία που πήρε ο αέρας.
Με τέτοια «τεχνογνωσία» απορούμε που δεν τους καλούν στο Μέγαρο Μαξίμου, να τους συμβουλευθούν
