Το μάθημα της Ιστορίας και η διδασκαλία του έχει δώσει πολλές φορές αφορμή για σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Υπήρξαν, μάλιστα, στιγμές που αυτό το θέμα είχε προσλάβει χαρακτηριστικά κεντρικού πολιτικού επίδικου -όπως είχε γίνει με το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις σκοταδιστικές κραυγές, με την αντικατάσταση της Μαριέττας Γιαννάκου από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη.
Από προχθές, με αφορμή τις εξαγγελίες της αρμόδιας υπουργού, το μάθημα της Ιστορίας έχει αναχθεί εκ νέου σε κεντρικό πολιτικό θέμα, αφού η κ. Κεραμέως φαίνεται πως εμφορείται από μία λογική που μας γυρίζει στο μετεμφύλιο κράτος -αν όχι κατευθείαν στον Μεσαίωνα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την υπουργό Παιδείας, στόχος του υπουργείου είναι το μάθημα της Ιστορίας να μην είναι «κοινωνικού χαρακτήρα», αλλά να διαπλάθει την «εθνική συνείδηση» των μαθητών. Με άλλα λόγια, η επίσημη ελληνική Πολιτεία, εν έτει 2019, επιχειρεί να αντικαταστήσει την επιστημονική ιστοριογραφία με εθνική προπαγάνδα.
Το φαινόμενο ασφαλώς δεν είναι καινούργιο: πολλές γενιές Ελλήνων μεγάλωναν -και εν πολλοίς συνεχίζουν να μεγαλώνουν, αφού η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε εξαιρετικά δειλή σε τέτοια θέματα- με μύθους. Υπάρχουν ακόμη σχολεία που διδάσκεται ο μύθος των κρυφών σχολειών. Οι μαθητές μαθαίνουν τί έγινε τον Σεπτέμβρη του ’22 στη Σμύρνη, αλλά οι περιγραφές για την νίκη του ελληνικού στρατού, 4 μήνες νωρίτερα, δεν είναι τόσο γλαφυρές. Όπως γλαφυρές δεν είναι και ο περιγραφές των μαζικών βιασμών και της σφαγής, όταν ο Κολοκοτρώνης πήρε την Τριπολιτσά. Ούτε, βεβαίως, καταγράφεται στα σχολικά βιβλία Ιστορίας ποια… γλώσσα μιλούσε ο Κολοκοτρώνης ή οι ντόπιοι κάτοικοι περιοχών του σημερινού ελληνικού κομματιού της Μακεδονίας. Και μια και περί Μακεδονίας ο λόγος, φυσικά από τα βιβλία απουσιάζουν οι «εθνοκαθάρσεις» και οι βίαιοι εκτοπισμοί των «ντόπιων» που μιλούσαν «μακεντόνσκι» ή οι προσπάθειες του μετεμφύλιου κράτους να «επιβάλει» την αλλαγή της εθνοτικής σύστασης των περιοχών αυτών, εγκαθιστώντας Πόντιους, Βλάχους και Αρβανίτες αλλά και παραχωρώντας τους σκανδαλώδη -για τους ντόπιους- προνόμια.
Γενικώς, από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας απουσιάζουν όλες οι «μαύρες σελίδες» του Ελληνισμού. Τα παιδιά μεγαλώνουν με τον μύθο του «περιούσιου λαού», που έχει δίκιο σε όλα και που όλοι τον πολεμούν γιατί τον ζηλεύουν. Μόνο που η συγκεκριμένη εκπαιδευτική νοοτροπία δεν είναι απλώς μεσαιωνική, ούτε απλώς σκανδαλώδης -καθώς εκπαίδευση δεν πρέπει να σημαίνει προπαγάνδα. Ακόμη κι αν κάποιος έχει ως
προτεραιότητα να φτιάξει «καλούς πατριώτες», τότε η επιλογή μετατροπής του μαθήματος της Ιστορίας σε «εθνική προπαγάνδα» είναι απολύτως καταστροφική και αυτοκτονική. Κι αυτό διότι η ίδια η Ιστορία έχει δείξει ότι ο Ελληνισμός, στη μακραίωνη πορεία του, την έχει πατήσει όχι όταν επικρατούν οι ψύχραιμες σκέψεις και ο ρεαλισμός, αλλά όταν παίρνουν το πάνω χέρι οι φορείς των «μεγάλων ιδεών» και των σπουδαίων εθνικών οραμάτων.
Φαίνεται, όμως, ότι οι κυβερνώντες δε θα τα γνωρίζουν αυτά τα ιστορικά μας παθήματα. Μπορεί να μην τα έγραφαν τα βιβλία Ιστορίας που διδάσκονταν στο σχολείο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
