Η αλήθεια είναι πως η διάταξη που πρόβλεπε το ενδεχόμενο παρεμβολής του εκλογικού σώματος, στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αξιοποιήθηκε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Μπορεί να έχει υπερτονιστεί για προφανείς λόγους, η περίπτωση της Προεδρικής εκλογής του 2014-15, αλλά είχαν προηγηθεί άλλοι.
Σε τελευταία ανάλυση στην πρώτη περίπτωση, δεν ήταν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, που προκάλεσε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, με άξονα την Προεδρική εκλογή, καθώς δεν αρκούσαν οι δικοί του 71 ψήφοι. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε η στάση άλλων κομματικών σχηματισμών, πέραν της «Χρυσής Αυγής», όπως η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ, αλλά και ικανός αριθμός ανεξάρτητων βουλευτών.
Αντίθετα, το 1990 αρκούσε η κοινοβουλευτική δύναμη της ΝΔ, με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για να μπλοκάρει την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, προκειμένου να πραγματοποιήσει επιτέλους το όνειρό του, να γίνει πρωθυπουργός. Αλλά και το 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου εκβίασε ουσιαστικά την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, με την «απειλή» να μην ψηφίσει τον τότε Πρόεδρο, αείμνηστο Κάρολο Παπούλια, δεσμευόμενος όμως ότι θα τον ψήφιζε μετά. Όπως και έγινε.
Όμως, μετά το 1990 και την οριακή, με μονοκομματική πλειοψηφία, εκλογή, για δεύτερη θητεία, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, άρχισαν να ωριμάζουν τα πράγματα, ώστε να πάψει επιτέλους αυτή η μίζερη εκλογή, με μονοκομματικά κριτήρια και να αναζητηθούν επιτέλους ευρύτερες συναινέσεις, σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος. Πρωτοπόρο και σ’ αυτό αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Τον Μάρτιο του 1995 αποδέχθηκε να στηρίξει την υποψηφιότητα ενός προσώπου, του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου, που προερχόταν από τον αντίπαλο πολιτικό χώρο.
Την πρόταση είναι αλήθεια ότι έκανε ο Αντώνης Σαμαράς ως πρόεδρος της νεοσύστατης ΠΟΛΑΝ και την αποδέχθηκε το τότε κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές όμως πως χωρίς τη σύμπραξη της τότε πλειοψηφίας, δε θα ήραν δυνατή η εκλογή του ευπατρίδη από την Αχαΐα. Το παράδοξο σε αυτή την περίπτωση ήταν, πως στην εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου, αντιτάχθηκε το κόμμα που υπηρέτησε από τα νεανικά του χρόνια.
Ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, αείμνηστος Μιλτιάδης Εβερτ, καταψήφισε τον ομοϊδεάτη πολιτικό, χολωμένος γιατί έχασε τη μοναδική ευκαιρία, για πρόκληση πρόωρων εκλογών, σε μια συγκυρία όπου οι δημοσκοπήσεις προδιέγραφαν νίκη της ΝΔ. Το 2000, όμως, η ΝΔ, υπό τον Κώστα Καραμανλή, επανόρθωσε κατά κάποιο τρόπο, υπερψηφίζοντας και εκείνη, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, για δεύτερη θητεία, τον Αχαιό πολιτικό. Εγκαινιαζόταν έτσι μία πρακτική, που, πέρα από την ευρύτατη συναίνεση, επέφερε και μία ιδιότυπη θεσμική ισορροπία, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προέρχεται από τον αντίπαλο της πλειοψηφίας, πολιτικό χώρο.
