Ο τρόπος καθαίρεσης της εκλεγμένης προέδρου της Βραζιλίας -που ήρθε στην επικαιρότητα λόγω της παραπομπής του προέδρου της Βουλής- μας υπενθύμισε ότι, πλέον, η εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα, δεν απαιτούν τη χρήση ωμής βίας, όπως έχουμε βιώσει και στην ήπειρο μας.
Θυμίσαμε, σε προηγούμενο σημείωμα μας, την ανατροπή, πριν 43 χρόνια, του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, με τυπικό στρατιωτικό πραξικόπημα. Ο περίφημος «κομμουνιστικός κίνδυνος», ήταν το προσφιλές επιχείρημα, για να δικαιολογηθεί η απροκάλυπτη παρέκκλιση, από τη δημοκρατική νομιμότητα. Όταν, τηρουμένων των αναλογιών, παρουσιάστηκε ανάλογο πρόβλημα στην Ιταλία, μερικά χρόνια αργότερα, όπου η προοπτική συμμετοχής του εύρωστου Κομμουνιστικού Κόμματος, σε κυβερνητικό σχήμα, σε σύμπραξη με τους Χριστιανοδημοκράτες, εξελήφθη ως ένα είδος «δούρειου ίππου» του κομμουνιστικού συστήματος, στην καρδιά της Δύσης, επιλέχθηκε μια άλλη μέθοδος υπονόμευσης, εν τη γενέσει του, του εγχειρήματος, χωρίς παρέκκλιση από την κοινοβουλευτική νομιμότητα. Ήταν αρκετή η βίαιη εξουδετέρωση του ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών και ένθερμου υποστηρικτή της «συγκατοίκησης», Αλντο Μόρο, για να ματαιωθεί η «αποτρόπαιη» προοπτική. Η απαγωγή του μετριοπαθούς πολιτικού (1978) από το εναπομείναν (μετά την εξάρθρωση του ηγετικού πυρήνα) επιχειρησιακό σκέλος των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», την ημέρα κατά την οποία επρόκειτο να αναγγείλει από τη Βουλή, τη συμφωνία με τον εμβληματικό ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, για συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο, αποτελεί μια «σατανική σύμπτωση» που, από μόνη της, γεννά δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο που, αυτές καθαυτές οι συνθήκες της απαγωγής, αλλά, κυρίως, η «απάθεια» των, ελεγχόμενων από την περίφημη Π2, κατασταλτικών μηχανισμών, που έμοιαζε με «κλείσιμο του ματιού» προς τα πιο ακραία στοιχεία της τρομοκρατικής οργάνωσης, είχε ως μοιραίο (ή και επιθυμητό;) αποτέλεσμα, τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, από τους απαγωγείς του και, μαζί, το τέλος μιας πιθανής σύμπραξης των δύο αντίπαλων πόλων, που θα απομόνωνε ακραίες δυνάμεις. Ήταν ένα είδος «γενικής πρόβας» γι’ αυτό που ακολούθησε τη δεκαετία του ’90 και αποκλήθηκε από τον Σοσιαλιστή ηγέτη Μπετίνο Κράξι «μεταμοντέρνο πραξικόπημα», δηλαδή τον, με πρόσχημα υπαρκτά σκάνδαλα, βίαιο μετασχηματισμό του ιταλικού πολιτικού συστήματος, που έφερε τον «μπερλουσκονισμό», χωρίς να παραβιαστούν ανοικτά, οι κοινοβουλευτικοί κανόνες. Που να φανταζόμασταν, όλοι εμείς οι ανυποψίαστοι, ότι το «νόου χάου», αυτών των «λεπτών χειρουργικών παρεμβάσεων», σε βάρος της λαϊκής βούλησης, θα χρησιμοποιούνταν από την ίδια την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
