Που πάμε;

Η ανθρωπότητα έρχεται όλο και πιο συχνά αντιμέτωπη με προβλήματα παγκόσμια και υπό προϋποθέσεις υπαρξιακά. Και οι απαντήσεις που δίνει, οι απαντήσεις που δίνουν τα κράτη και οι κοινωνίες, κάθε άλλο παρά επιτρέπουν αισιοδοξία. Η κλιματική κρίση είναι τόσο εμφανής και παρούσα που βρίσκεται στο καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο. Οι καταστροφικές φωτιές του καλοκαιριού αποδόθηκαν από την κυβέρνηση στην κλιματική κρίση. Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα και της τελευταίας Συνόδου για το Κλίμα, της COP26 στη Γλασκώβη, ήταν ένα απόλυτο φιάσκο με αλληλοκατηγορίες και αλληλοεπιβουλές. Η γεωπολιτική εν πολλοίς ενεργειακή κρίση που περνάμε λειτουργεί επιβαρυντικά και στο κλίμα και οδηγεί σε ενεργειακή φτώχεια ολόκληρες χώρες της Ευρώπης. Στην πανδημία, πάλι, είχαμε μια διπλή αποκάλυψη: Η αγορά, ο ιδιωτικός τομέας ελάχιστα έχει συμμετάσχει στην αντιμετώπισή της, αυτές τις μεγάλες προσπάθειες τις αναλαμβάνουν τα κράτη και τα δημόσια συστήματα Υγείας. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι ότι, ακόμα και υπό την υπαρκτή απειλή εξαφάνισης του είδους μας πολύ πιο απτά και πολύ πιο άμεσα απ’ ό,τι εμφανίζεται φερ’ ειπείν η κλιματική κρίση, επιδιώκεται πρώτα και κύρια το οικονομικό όφελος.