Παραδοσιακά, στην Ελλάδα παρακολουθούμε από κοντά όλα όσα διαδραματίζονται στην Γαλλία στην πολιτική σκηνή, στις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και στην κοινωνική πραγματικότητα. Κατά έναν ιδιότυπο τρόπο, η Γαλλία λειτουργεί ως πηγή πρόδρομων σημαδιών για την πορεία των δικών μας δημοσίων πραγμάτων – πάντως έτσι θεωρείται.
Υπ’ αυτήν την έννοια, θάπρεπε να είχαμε στενότερη παρακολούθηση του πού πορεύεται το απεργιακό κύμα το οποίο – ξεκινώντας από τους σιδηροδρομικούς, τους ιστορικούς cheminots – δείχνει να έχει ξεκινήσει εναντίον του Προέδρου Μακρόν. (Που αυτόν, τον «διεκδικούν» παρ’ ημίν όλοι: οι Νεοδημοκράτες και οι Κιναλλίτες για την Ευρωπαϊστική και μεταρρυθμιστική σημαία που σήκωσε εξαρχής, οι Συριζαίοι γιατί προσπάθησε να κρατήσει την σύνδεση με Αριστερά καθώς της Κυβέρνησης Ολλαντ που υπήρξε υπουργός, τα ενθουσιώδη μήντια επειδή… λάμπει). Ήδη το περασμένο φθινόπωρο, η μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία Μακρόν στα εργασιακά είχε βγάλει κόσμο στον δρόμο – αλλ’ όχι για πολύ. Τώρα, η απεργία των σιδηροδρομικών – σε μια χώρα που… έχει σιδηρόδρομο! – έτσι όπως οικοδομήθηκε τεχνικά, δηλαδή με κυλιόμενα διήμερα απεργίας και ύστερα τριήμερα λειτουργίας, κι έτσι όπως βρέθηκε να συντονίζεται με απεργιακή κινητοποίηση της Air France, αποτελεί διαφορετική πρόκληση. Δυο τα ερωτήματα: (α) θα κρατήσει – και πόσο; (β) θα έχει μεταδοτικότητα – και προς ποια κοινωνικά στρώματα;
Στην Ελλάδα του τέλους (;) των Μνημονίων, η δεύτερη πτυχή έχει το κυριότερο ενδιαφέρον. Στην Γαλλία υπάρχει μια παράδοση που αληθινά αντηχεί στην δική μας πολιτική/δημόσια ζωή: οι απεργίες γρήγορα προσπερνούν τον συνδικαλιστικό πυρήνα αιτημάτων, πηγαίνουν σε αναμέτρηση ισχύος. «La rue» στους Γάλλους, «το πεζοδρόμιο» σ’ εμάς παλιότερα, δηλαδή η κοινωνική εξεγερτικότητα αποτελεί αμφισβήτηση του αιτήματος των Κυβερνήσεων να αρύονται από την δομημένη δημοκρατική διαδικασία της ψήφου το δικαίωμα διαμόρφωσης του κοινωνικού. Η συνήθης ενδοτικότητα των κυβερνήσεων, αυτή την λειτουργία της αμφισβήτησης την έχει ενισχύσει. (Υπ’ αυτήν την έννοια, το γεγονός ότι στα Γαλλικά Πανεπιστήμια υπάρχει κάποιος αναβρασμός, ας σημειωθεί).
Στην Ιταλία της – ας πούμε – τελευταίας δεκαετίας, η αντίστοιχη λειτουργία της απεργιακής αμφισβήτησης, που πολύ θύμιζε παλιότερα Γαλλία, έχει πάει πίσω. Κάτι σαν πολιτική μοιρολατρία έχει εγκατασταθεί – κι έδωσε π.χ. το Κίνημα των 5 Αστέρων.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων, κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί για την πυκνότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, και μάλιστα παγίως με λιγότερο οικονομικό περιεχόμενο (η Μνημονιακή/Τροϊκανή ανυποχώρητη επιβολή θάπρεπε, ούτως ή άλλως, νάχει διδάξει την εξαιρετικά μειωμένη λειτουργικότητα της απεργιακής ιεροτελεστίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ με το αίτημα μάλιστα γενικής απεργίας) και κυρίως με ζωηρή πολιτική διεκδίκηση. Δηλαδή… μάλλον διαμαρτυρία και μνήμες διεκδίκησης.
Να δούμε, λοιπόν, τώρα τι θα γίνει με την απεργιακή εμπειρία Μακρόν.
