Πόσο… μακριά πέφτει η Νορβηγία;

Με τόσα θέματα που είναι «φορτωμένη» η επικαιρότητα, ευλόγως πέρασε στα «ψιλά» η αλλαγή κυβέρνησης στην Νορβηγία: μία χώρα με στέρεα σοσιαλδημοκρατική και κεντροαριστερή παράδοση άφησε πίσω της το 8ετές διάλειμμα διακυβέρνησης των Συντηρητικών και κεντροδεξιών και επέστρεψε στις «ρίζες» της: οι Νορβηγοί στράφηκαν στους Σοσιαλδημοκράτες και την Αριστερά και έτσι, η χώρα με την πιο ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράδοση στον κόσμο ανέτρεψε το «παραστράτημά» της. Το ενδιαφέρον είναι πως, μετά το αποτελέσματα των προχθεσινών εκλογών, όλες οι σκανδιναβικές χώρες έχουν για πρώτη φορά τον 21ο αιώνα σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις: ό,τι θα ισχύσει, δηλαδή, για την Νορβηγία, ισχύει ήδη για την Σουδία, τη Δανία, την Φινλανδία. Όλα αυτά, ενώ μέσα σε δύο μήνες η Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία έχουν ανατρέψει το κλίμα και ο Όλαφ Σολτς ετοιμάζεται, εκτός απροόπτου, σε μερικές ημέρες, να αναζητήσει συμμαχίες για να ορκιστεί καγκελάριος της «ατμομηχανής της Ευρώπης». Μπορεί κανείς να μιλήσει για «αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας» στον ευρωπαϊκό Βορρά; Σίγουρα. Μπορεί κανείς να προδικάσει ότι αυτό αποτελεί μία συνολικότερη τάση για την Ευρώπη; Όχι με σιγουριά, αλλά υπάρχουν ήδη αρκετές ενδείξεις. Και, πάντως, αν η διαφαινόμενη νίκη του σοσιαλδημοκράτη Σολτς (υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δε θα αναζητήσει κυβερνητική λύση στον «μεγάλο συνασπισμό…) στη Γερμανία δεν υπονομευθεί από τις πολιτικές εξελίξεις στις γαλλικές εκλογές της Άνοιξης, τότε ενδεχομένως να ανοίγει για πρώτη φορά ένα ευνοϊκό παράθυρο για προοδευτικές πολιτικές αποφάσεις στην Ευρώπη, τώρα που έχει αναχθεί σε μέγα διακύβευμα πώς θα αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, αλλά και ποιες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν στην λειτουργία και τους κανόνες της Ευρωζώνης. Αν, μ’ άλλα λόγια δούμε αυτή την τάση αναγέννησης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να περνά από τον ευρωπαϊκό Βορρά και στο ευρωπαϊκό κέντρο, τότε αυτή θα είναι μία εξέλιξη που θα έχει έρθει την κατάλληλη στιγμή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ