Η Ιστορία το έχει αποδείξει χιλιάδες φορές και είναι πέραν πάσης αμφσβήτησης: όχι μόνο ότι η βία είναι η μαμή της, αλλά και πως πολλές εξεγέρσεις έχουν ξεκινήσει με απρόβλεπτο τρόπο και με αφορμή που δεν είναι στενά συνδεδεμένη -ενίοτε είναι και άσχετη- με τα πραγματικά αίτια της κοινωνικής αναταραχής.
Αυτό αποδεικνύεται, για μία ακόμη φορά, και τούτες τις μέρες στις ΗΠΑ: η ρατσιστική δολοφονική συμπεριφορά των λευκών αστυνομικών που οδήγησε στον θάνατο τον αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ μετουσιώθηκε σε μία γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, που έχει προσλάβει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φυσικά, ένας από τους λόγους που καίγονται οι αμερικανικές πόλεις και που ο Τραμπ απειλεί να βγάλει τον στρατό στους δρόμους αφορά και την ίδια την ρατσιστική βία σε βάρος των αφροαμερικανών -ειδικά όταν αυτή αφορά αστυνομικούς. Ωστόσο, αυτές τις μέρες, στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων των ΗΠΑ, συναντιούνται η οργή για τον ρατσισμό με την ανησυχία πολλών για το «αύριο». Αυτά «παντρεύονται» με την απελπισία των ολοένα και πολλαπλασιαζόμενων ανέργων, που αφήνει πίσω της η καραντίνα λόγω κορωνοϊού και η βαθιά ύφεση που έχει αρχίσει να «θερίζει» τη χώρα, δημιουργώντας εκρηκτικό κοινωνικό σκηνικό που προσομοιάζει με την Μεγάλη Ύφεση του 1929.
Ερχόμαστε, τώρα, στα δικά μας: παρότι το Δεκέμβρη του 2008 δεν υπήρχαν Μνημόνια και πολλοί πορευόμασταν αμέριμνοι και πρόσω ολοταχώς προς τη χρεοκοπία, είναι προφανές πως τα «Δεκεμβριανά» που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν αφορούσαν μόνο την διαμαρτυρία για την ενέργεια αυτή καθ’ εαυτήν, αλλά και πολλές άλλες αγωνίες που «έβγαλε» στους δρόμους η νέα γενιά.
Αντίστοιχη -ίσως και πιο εύφλεκτη- καύσιμη κοινωνική ύλη υπάρχει και σε αυτή τη συγκυρία: η κυβέρνηση, εν χορδαίς και οργάνοις, επαναφέρει την εργασιακή ζούγκλα όπως αυτή διαμορφώθηκε την περίοδο των Μνημονίων: νομοθέτησε 20% μείωση μισθών, «πετσοκόβει» δώρα Χριστουγέννων και επίδομα αδείας, ενώ με την εκ περιτροπής εργασία επί της ουσίας ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου στην αγορά εργασίας. Οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, όπως και εκείνοι που ανήκουν στην κατηγορία «μισή δουλειά, μισθός μισθός, μισή ζωή». Επίσης, η ύφεση «θερίζει» όνειρα και προοπτικές, ενώ όλα τούτα πέφτουν επί των κεφαλών ενός λαού που μόλις κατάφερε να πάρει μία ανάσα, έπειτα από 8 χρόνια μνημονίων.
Επειδή, λοιπόν, όλες οι κοινωνικές προϋποθέσεις υπάρχουν και με δεδομένο ότι οι εξεγέρσεις ούτε προβλέπονται ούτε προαναγγέλλονται, ας μαζέψει ο κ. Χρυσοχοΐδης τους πραιτωριανούς του για να μην αποδειχθεί πολύ κοντά η Αμερική.
