Ακούγονται πολλές αρνητικές κριτικές για το παιχνίδι που έχει προκαλέσει πανικό, υπάρχει όμως και μια εντελώς διαφορετική κριτική
Από τις 6 Ιουλίου που έκανε την εμφάνισή του το παιχνίδι Pokémon Go έχει προκαλέσει, αυτοκινητιστικά ατυχήματα, κίνηση στο Central Park της Νέας Υόρκης και έναν θάνατο.
Παρόλα αυτά όμως, το συγκεκριμένο παιχνίδι, όπως αναφέρει σε ένα post στο Facebook η Lenore Koppelman ανέφερε ότι η συγκεκριμένη εφαρμογή βοήθησε πάρα πολύ τον 6χρονο γιό της, ο οποίος έχει αυτισμό, να έρθει σε επαφή και να παίξει με άλλα παιδιά για πρώτη φορά στη ζωή του.
Σε ένα post στο Facebook στις 12 Ιουλίου, η μαμά από τη Νέα Υόρκη, Lenore Koppelman ανέφερε λεπτομερώς τι συνέβη τη νύχτα που σύστησε στο γιο της αυτό το διαδραστικό παιχνίδι.
Η ιστορία του Ralphie’s – η οποία κοινοποιήθηκε στη σελίδα στο Facebook Love What Matters, έκτοτε έγινε viral, με 19,000 likes και πάνω από 6,400 shares.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα περισσότερα σχόλια που μάζεψε το συγκεκριμένο post είναι από γονείς που έχουν παιδιά με παρόμοιες ιστορίες ενώ τρεις άνθρωποι με αγοραφοβία ανέφεραν ότι το Pokemon Go τους βοήθησε να βγουν έξω από το σπίτι τους για πρώτη φορά μετά από χρόνια.
Διαβάστε τι έγραψε η Lenore Koppelman στο Facebook:
« Από τη στιγμή που έπιασε το πρώτο του Pokemon κοντά στο φούρνο της γειτονιάς, τον κατέκτησε ενθουσιασμός. ΤΟ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ άρχισε να κοινωνικοποιείται. Να μιλά σε ανθρώπους. Να συμμετέχει ρεαλιστικά σε συνομιλίες… με αγνώστους. Να τους κοιτάζει και μάλιστα πολλές φορές μέσα στα μάτια. Να γελά μαζί τους και να μοιράζονται κάτι κοινό. Αυτό ήταν εκπληκτικό.
Βγήκε έξω και άρχισε να πιάνει περισσότερα. Ένα μικρό αγόρι τον είδε και άρχισε να αναγνωρίζει τι κάνει. Αμέσως είχαν κάτι κοινό. Ρώτησε τον γιο μου αν είχε πιάσει Pokemon και πόσα. Απάντησε απλά “Pokemon” και άρχισε να πηδά από ενθουσιασμό πάνω-κάτω, χτυπώντας τα χέρια του. Το άλλο αγόρι, του έδειξε πόσα είχε “πιάσει” εκείνο (πάνω από 100) και ο Ralph αναφώνησε “WOWWWW” και “κόλλησαν πέντε”. Παραλίγο να κλάψω.
Τότε είδε το δεύτερο Pokemon, να κάθεται στο πρώτο σκαλί της Jenny Lando. Το έπιασε και αυτό και άρχισε ξανά να πηδά από χαρά πάνω κάτω. Έπειτα η Jenny βγήκε έξω και άρχισε να μιλά μαζί της. Τότε του είπε ότι υπάρχουν πολλά Pokemon στην παιδική χαρά. Με παρακαλούσε να πάμε. Ποτέ δεν θέλει να πάμε στην παιδική χαρά τη νύχτα, εξαιτίας της διαφορετικής ρουτίνας του. Δεν του αρέσει να αλλάζει αυτά που κάνει αλλά απόψε ήταν χαρούμενος που θα αλλάζαμε τα πράγματα. Και τότε, μόλις φτάσαμε εκεί, τα άλλα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος του για να ψάξουν όλοι μαζί να βρουν Pokemon. Άρχισε να αντιδρά με τα άλλα παιδιά. Θεέ μου! Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Τότε θέλησε να πάμε να βρούμε περισσότερα και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την 30η Λεωφόρο.
Ακόμη και οι ενήλικες κυνηγούσαν Pokemon, εντελώς άγνωστοι άνθρωποι που του έδιναν συμβουλές όπως “να είναι ένα εκεί ακριβώς σε εκείνη τη γωνία φίλε μου. Πήγαινε πιάστο” και έτρεχε όλο χαρά να το βρει. Σήκωνε μέχρι και το κεφάλι του, τους κοιτούσε και έλεγε “Ευχαριστώ” και έτρεχε!
Σε ευχαριστώ Ren Allen που μου συνέστησες αυτό το παιχνίδι. Είχες δίκιο. Και σε ευχαριστώ Nintendo. Το όνειρο μιας μαμάς με αυτιστικό παιδί. Σας αγαπώ ».
Τελικά, αυτή η εφαρμογή-παιχνίδι έχει και τα θετικά του, αν τη χρησιμοποιείς σωστά και προσέχεις.
