Δηλαδή… να εξηγούμαστε. Αυτός ο τρόπος έχει ήδη θεμελιωθεί από πολύ πιο βαθιά, σε σχέση με τις επίσημες επαφές. Πώς; Όσο κι αν δεν είναι ωραίο να το λέει κανείς, οι διαβοήτοι “δουλέμποροι” και “διακινητές ψυχών” στο Αιγαίο, είναι πολύ συχνά (=συνήθως) συνεργατικά εγχειρήματα ΤουρκοΕλληνικά. Δηλαδή; Δηλαδή “οι εκεί” κάνουν την βασική επαφή με τους ανθρώπους – διότι άνθρωποι είναι, όχι νούμερα ή αντικείμενα προς “ταυτοποίηση” όπως τους θέλει η πολιτισμένη Δύση – που αναζητούν τρόπο, ως πρόσφυγες ή μετανάστες αδιάκριτα, να περάσουν απέναντι. Με φουσκωτά σαλπάρουν, δασκαλεμένοι όταν φτάσουν στα νησιά μας σκίζουν τα φουσκωτά, πλήν όμως οι υποδεχόμενοι “εδώ” σώζουν τις μηχανές (αυτό είναι το ακριβό κομμάτι) οι οποίες ξαναστέλλνονται πίσω ώστε να εξοπλιστεί το επόμενο φουσκωτό! Οι “εδώ”, εν τω μεταξύ, κάνουν την επαφή για το περαιτέρω ταξίδι μέχρι Αθήνα ή Θεσσαλονίκη.
Μην παριστάνεις, φίλε αναγνώστη, ότι δεν αναγνωρίζεις το σχήμα! Άλλωστε, σ’ αυτήν την έμπρακτη συνεργασία μην παραβλέπουμε ότι στους μετά-τα-capital-controls μήνες έχει προστεθεί για τους “εδώ”, τους νησιώτες, και μια άλλη πρακτική διάσταση συνεργασίας με τους “εκεί”. Δεν εννοούμε μόνον την οργανωμένη συνεργασία των ξενοδοχειακών συγκροτημάτων (που δεν έκατσαν να περιμένουν να μαραθούν απ’ εδώ” γιατί έτσι το θέλησε ο Βαρουφάκης!), αλλά προπαντός το άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών, χωρίς περιορισμούς, “απέναντι”. Σκληρό νόμισμα η τουρκική λίρα. Προβλεπτό για την ώρα.
Πάμε τώρα να προσγειωθούμε στα επίσημα και τα μεγάλα, δηλαδή εκείνα τα οποία επιχειρεί να “μας φορέσει” το διεθνές σύστημα – και οι επίδοξοι διαχειριστές του προτεκτοράτου που πάει να καταστεί η Ελλάδα του 2015. Δεν αναφερόμαστε τόσο στις “εύκολες” προτάσεις για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο, από Λιμενικό/Ακτοφυλακή/Πολεμικό Ναυτικό Ελλάδας και Τουρκίας, πιέσεις που ξεκίνησαν από την Άνγκελα Μέρκελ και έφθασαν στο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Εκεί, καθυστερημένα μεν αλλά με αρκετά σαφή διατύπωση, το ΥΠΕΞ του Νίκου Κοτζιά αντέταξε κάτι που διαβάζεται ως “Όχι”: Μένει να το δούμε τώρα σε εξέλιξη, ιδίως όταν σε μια τέτοια προσέγγιση – που στηρίζεται στην εκπληκτική διατύπωση ότι Αθήνα και Άγκυρα αποτελούν “συμμάχους στα πλαίσια του ΝΑΤΟ”! – προσέλθει αργά ή γρήγορα και η Ουάσιγκτον…
Εκείνο όμως που είναι το αληθινά σημαντικό για την Κυβέρνηση Τσίπρα είναι η ταχύτητα με την οποία αναβαθμίζεται ο λόγος της Άγκυρας και το σώου του Ρέτζεπ Ταγίπ Ερντογάν απέναντι στην ΕΕ: χαριτωμενιές του τύπου να βοηθηθεί η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη ώστε να μην ταλαιπωρείται άλλο οικονομικά, έρχονται αντιμέτωπες με το πολύ πιο ουσιαστικό -, να αρθεί η απαίτηση βίζας για την είσοδο Τούρκων στην ΕΕ, να διεκδικηθεί παρουσία της Τουρκίας (=Ερντογάν) στις συναντήσεις Κορυφής των 28, ή πάλι να απαιτηθεί άμεσο άνοιγμα 6 κεφαλαίων διαπραγμάτευσης στις ενταξιακές με την Άγκυρα (εκεί όπου Ελλάδα και Κύπρος ασκούσαν έως τώρα ανασταλτική επιρροή).
Θέλει καινούργια εκμάθηση το πώς διαχειρίζεται κανείς τις σχέσεις με την Τουρκία υπό όρους 2015, προσφυγικού, αγχώδους επίσκεψης Μέρκελ στην Άγκυρα μετά την παρουσία Ερντογάν/Σουλείμαν του Μεγαλοπρεπούς στις Βρυξέλλες προ ημερών…
