Πώς ορίστηκε στην αρχαιότητα το θερινό ηλιοστάσιο

Η αρχαία πόλη των Αθηνών και η ζωή της ήταν συνδεδεμένη με τους επτά σημαντικούς λόφους της. Αυτοί ήταν, ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης, ο λόφος του Αρείου Πάγου, των Μουσών, της Πνύκας, των Νυμφών, του Λυκαβηττού και του Αρδηττού. Πολλές τελετές και εκδηλώσεις πραγματοποιούνταν σ’ αυτούς.

Η ενημέρωση του κοινού για μετεωρολογικά φαινόμενα γινόταν στην Πνύκα, όπου ήταν εγκατεστημένο το Ηλιοτρόπιο του Μέτωνος, πιθανότατα διότι βρίσκεται στο σημείο τομής δύο ευθειών. Η μία εξ’ αυτών περνάει πάνω από την Πνύκα και καταλήγει στο σημείο που δύει ο Ήλιος την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου). Η άλλη ευθεία ορίζεται από την Πνύκα και την κορυφή του Λυκαβηττού και προεκτεινόμενη συναντά το σημείο στο οποίο ανατέλλει ο Ήλιος πάνω από τον Λυκαβηττό στο θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου). Οι δύο αυτές ημερομηνίες ήταν μεγάλης σημασίας, διότι βάσει αυτών προσδιορίζεται ο χρόνος τέλεσης θρησκευτικών τελετών.