Δια των τραπεζών του ΣΔΟΕ και των πρακτορείων προσκυνούσαν όλοι οι εκδότες τους πρωθυπουργούς!
ΤΑ κανάλια, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα, δεν πρέπει ποτέ κανένας να τα κλείνει.
ΟΥΤΕ οι κυβερνήσεις, ούτε οι Τράπεζες και κυρίως ούτε οι μεγαλοδημοσιογράφοι και μεγαλοσυνδικαλιστές, όταν μάλιστα πολλών εξ΄ αυτών για πρώτη φορά στη ζωή τους, είχε… λαδώσει το άντερό τους από τους τεράστιους μισθούς που κατά διαστήματα τσέπωναν…
ΤΑ κανάλια και οι εφημερίδες δεν θα πρέπει επίσης από κανέναν να εκβιάζονται, ούτε φυσικά και αυτά να εκβιάζουν.
ΕΧΟΝΤΑΣ δε ζήσει, 50 χρόνια από ΚΟΝΤΑ, από ΜΕΣΑ αυτούς τους… «καλούς» (!) ανθρώπους της πολιτικής και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ξέρω ότι ΠΟΤΕ κανένας Πρωθυπουργός δεν πήρε στο τηλέφωνο εκδότη ή καναλάρχη για να τον ΑΠΕΙΛΗΣΕΙ ο ίδιος, γιατί κανένας από όλους αυτούς που μας κυβέρνησαν δεν ήταν τόσο κορόιδο!.. Κορόιδα και μάλιστα πολύ μεγάλα, είμαστε εμείς που τους υποστηρίζαμε και τους ψηφίζαμε.
ΟΙ πρωθυπουργοί, όταν ήθελαν να «στριμώξουν» κάποιο εκδότη, έκαναν το εξής πολύ απλό!.. Τηλεφωνούσε ο διευθυντής του γραφείου τους – πότε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός – σε 3 ανθρώπους. Πρώτα τηλεφωνούσε στο ΣΔΟΕ να πάνε να κάνουν ΕΛΕΓΧΟ στην εφημερίδα. Μετά στο Διοικητή της Εθνικής και του έλεγε μην ξαναδώσεις δάνειο, στον τάδε εκδότη και τρίτον στο διευθυντή του πρακτορείου κυκλοφορίας Τύπου και του έλεγε να μην κυκλοφορεί – σωστά την τάδε εφημερίδα, να του κόψει τις προκαταβολές και να μην του δίνει χαρτί με πίστωση, για να τυπώνει την εφημερίδα του.
ΜΕΣΑ σε 2-3 ώρες «τρελαμένος» ο εκδότης, γιατί δεν θα κυκλοφορούσε η εφημερίδα του, πήγαινε τρέχοντας στο υπουργείο Τύπου, έβρισκε τον υπουργό και ο εκδότης… κατέβαζε τα βρακιά του…
ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ποτέ κανένας Πρωθυπουργός δεν χρειαζόταν να τηλεφωνήσει σε κανέναν, ούτε και να απειλήσει κανέναν.
ΜΑΛΙΣΤΑ σε συναντήσεις, ιδιωτικές ή δημόσιες, που είχαν πάντοτε ΟΛΟΙ οι εκδότες με τον Πρωθυπουργό, πάντοτε ο Πρωθυπουργός χαμογελαστός χαιρέταγε όλους τους εκδότες ακόμα και τον εκδότη, που είχε δώσει εντολή, να του… πάρουν το κεφάλι και να του κλείσουν την εφημερίδα και πίνανε και τα καφεδάκια τους… συνήθως δε ρώταγε τα… θύματά του, τους εκδότες, Γιώργο ή Χρήστο, ή Πάνο ή Ελένη «πως πάει η εφημερίδα; Από ό,τι βλέπω καλά πάτε, τους έλεγε δουλεύοντάς τους και απομακρυνόταν…
ΟΛΑ αυτά τα κόλπα τα ξέρουμε και τα έχουμε ζήσει από πολύ κοντά.
ΜΕ την ευκαιρία αυτή να σας πούμε και μια… «παλληκαριά».
ΤΟ 1961 ο Ωνάσης είχε συμφωνήσει με τον Κόκκα, τον εκδότη της παλιάς ιστορικής εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και τον Μητσοτάκη να του δώσουν την «Ολυμπιακή». Γι΄ αυτό και ο Ωνάσης… ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΩΝΕ τον Γεώργιο Παπανδρέου. Κάποια στιγμή το μαθαίνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και με τον τσαμπουκά που είχε, τον καλεί στο γραφείο του.
ΜΟΛΙΣ ο Ωνάσης μπήκε στο πρωθυπουργικό γραφείο, σηκώνεται πάνω ο Καραμανλής και αντί να του δώσει το χέρι του και να τον χαιρετίσει, όπως περίμενε ο Αριστοτέλης, τον ΒΟΥΤΑΕΙ από το λαιμό, τον σπρώχνει πίσω από την πόρτα του γραφείου του και έξαλλος του φωνάζει: «Γιατί ρε υποστηρίζεις τον Παπανδρέου; Σταμάτα το αμέσως, γιατί θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα».
ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ πανικός γιατί οι φωνές και των δύο, ακούγονταν έξω και παρ΄ ολίγον να έρθουν στα χέρια – σίγουρα ο Ωνάσης θα τις «έτρωγε», τότε γιατί ήταν μικροκαμωμένος, αλλά πρόλαβε και έφυγε έξαλλος, δίνοντας όμως εντολή ΝΑ ΠΕΝΤΑΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ το ποσό που έδινε κάθε μήνα στον Αρχηγό της Ένωσης Κέντρου, η οποία λίγους μήνες αργότερα κέρδισε τις εκλογές. Ο Ωνάσης πήρε την Ολυμπιακή, την έκανε μεγάλη και τρανή και ο Καραμανλής την κοπάνησε στο εξωτερικό, με το όνομα Κώστας Τριανταφυλλίδης για να μην πάρουν χαμπάρι τη φυγή του οι εφημερίδες.
ΤΕΛΙΚΑ, ο Ωνάσης προβλέποντας τη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση, πούλησε ξανά στο κράτος την Ολυμπιακή που την γέμισαν με τεμπέληδες μεγαλοσυνδικαλιστές και τη διέλυσαν, φορτώνοντας την τεράστια ζημιά σε εμάς τα κορόιδα τους φορολογούμενους.
«Κ»
