Ήταν μόλις προχθές, που αναφερθήκαμε στο εξαιρετικά δυσάρεστο επεισόδιο της αστυνομικής βίας με επίκεντρο το διαβόητο Α.Τ. Ομονοίας, με τους ανήλικους μετανάστες (“διετάχθη ΕΔΕ”). Είχαμε απο αναγνώστη – που εμπιστευόμαστε τα αντανακλαστικά του – έντονα ενοχλημένη παρέμβαση : “Δεν μπορείς να καταλάβεις υπό ποιες συνθήκες λειτουργούν και οι άνθρωποι της Αστυνομίας”.
Ακολούθησαν δυο γεγονότα που έθεσαν το ίδιο ζήτημα, αλλιώς. Το πρώτο ήταν η όχι-ακριβώς-φιλειρηνική απώθηση, στην Καισαριανή, όσων θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για την (όπως οι ίδιοι την ερμήνευσαν, παρέα κι ο δήμαρχος Ηλίας Σταμέλλος που αρνήθηκε να παραστεί) παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην μη-συνεννοημένη τελετή της παράδοσης του ιστορικού χώρου μνήμης του Σκοπευτηρίου στον Δήμο Καισαριανής.
Αντίστοιχα συνέβησαν και μπροστά στην μονίμως φραγμένη Ηρώδου του Αττικού, όπου κείται αποκλεισμένο το Μαξίμου, όταν τα ΜΑΤ ψέκασαν με χημικά τους συνταξιούχους που διαδήλωναν για τις κατακρεουργημένες συντάξεις τους (ή: για την δυσάρεστη κοροϊδία Κατρούγκαλου, που τους “εξηγεί” ότι περικοπές δεν έγιναν την στιγμή που τα ΑΤΜ άλλα λένε!). Με αποτέλεσμα, εδώ, “να οργισθεί ο Πρωθυπουργός” – θυμόμαστε, διαδοχικά “να οργίζεται” ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο ΓΑΠ και ο Αντώνης Σαμαράς: κάποιος ας πει στους δημοσιοσχεσίτες των Πρωθυπουργών ότι αυτό το “οργίζεται ο Πρωθυπουργός” είναι αυτόχρημα υποτιμητικο – και να “αναλάβει την πολιτική ευθύνη” ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπίπτων υπουργός Δημοσίας Τάξεως (ντροπή το “Προστασίας του Πολίτη” ) Νίκος Τόσκας, ο οποίος τόχει κάνει επάγγελμα το να αναδέχεται την ευθύνη – αμετακίνητος!
Ομως, μας έμεινε η διαμαρτυρία του αναγνώστη – μαζί και με ένα φυλλάδιο-μελέτη της Ρόζας Βασιλάκη που μας έφθασε, με τον εύγλωττο τίτλο “Αστυνόμευση της Κρίσης στην Ελλάδα: Η άλλη πλευρά της αφήγησης”. Πρόκειται για ερευνητική δουλειά στα πλαίσια του Hellenic Observatory του LSE (στα αγγλικά μας περιήλθε), η οποία ακριβώς πήγε και μελέτησε το πώς αισθάνονται και πώς λειτουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι που στα πλαίσια της Αστυνομίας καλούνται να επιβάλουν την τάξη.
Η μελέτη αυτή, που πήγε και μάζεψε όχι μόνον περιγραφικό αλλά και πρωτογενές υλικό – καταθέσεις και απαντήσεις σε ερωτηματολόγια των ίδιων των ανθρώπων των Σωμάτων Ασφαλείας – δεν αποφεύγει ούτε τα αισθήματα περιθωριοποίησης και η σταθερή διαπίστωση χαμηλού ηθικού μεταξύ τους, ουτε καν τα πολύ πιο βαριά ζητήματα όπως τα “φιλικά αισθήματα” ανθρώπων απο τον βίαιο κόσμο της Χρυσής Αυγής.
Η αίσθηση κοινωνικού αποκλεισμού, ιδίως εκείνων που λειτουργούν στους κυρίως μηχανισμούς καταστολής – ΜΑΤ, ΔΙΑΣ κοκ – είναι ένα μοτίβο που συνεχώς επανέρχεται. Η αίσθηση ότι και οι ίδιοι οι “χειριστές της κρατικής βίας” είναι κι αυτοί αντικείμενο βίας – ιεραρχικής, οργανωτικής αλλά και απώθησης απο το κοινωνικό σώμα – είναι ακομη πιο ολισθηρό ζήτημα.
Μαντεύουμε την αντίδραση του αναγνώστη που προκάλεσε τούτο το σημείωμα: “Ωραία τα μελετάτε και τα λέτε! τι κάνετε, όμως;”. Απάντηση δεν έχει.
