ΑφΟτου λίγο πρὶν καὶ ἐξακολουθητικῶς μετὰ, μὲ συνθήματα τοῦ τύπου «Ὁ λαὸς δὲν ξεχνᾶ τὶ σημαίνει Δεξιὰ», ξύπνησαν τὰ ἐμφυλιοπολεμικὰ πάθη, τότε καὶ τὰ παραδοσιακὰ κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς, γιὰ νὰ μὴ συνθλιβοῦν ἀπὸ τὸν ἀνεπανάληπτο Ἀνδρέα, ξέχασαν τὴν πολιτικὴ τῆς λήθης ποὺ εἶχε διακηρυχθεῖ πρὸ τῆς Δικτατορίας ἀπὸ τὴν ΕΔΑ. Ἀλλ’ εἰς μάτην. Ὁ Ἀνδρέας ἦταν ἀσυναγώνιστος. Ἔτσι ἡ πολιτικὴ τῆς «ρεβάνς» (revanche), ποὺ δὲν ἐφαρμόστηκε κατὰ τῆς Τουρκίας, ἐφαρμόστηκε κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Οἱ μισοὶ Ἕλληνες κατὰ τῶν ἄλλων μισῶν. Καὶ μὲ μῖσος ἀπροσμέτρητο. Ἡ ἡττημένη στὸν Ἐμφύλιο Ἀριστερὰ ὄφειλε «νὰ πάρει τὸ αἷμα της πίσω». Ἔτσι τὸ παγερὸ κλῖμα τῆς ἐμφυλιακῆς καὶ μετεμφυλιακῆς περιόδου ξανάζησε καὶ πάλι ἀλλὰ μὲ ἄλλο καφτάνι.
Θῦμα τοῦ κλίματος αὐτοῦ (δύο φορὲς τὸ στρατιωτικὸ καθεστὼς ἔβαλε λουκέτο στὸν τεράστιο φροντιστηριακὸ ὀργανισμὸ στὸν ὁποῖο ἤμουν ἱδρυτικὸ μέλος) καὶ πιστὸς στὴν ἀρχὴ ποὺ διακήρυξε ὁ Μακρυγιάννης «Ἐγὼ κρέας γιὰ ἐμφύλιο δὲν πουλῶ», ἄρχισα νὰ ἀρθρογραφῶ (πέρα, ἀπὸ τὴ μάχη ποὺ ἔδινα γιὰ τὴν προάσπιση τῆς γλώσσας καὶ τῆς ἱστορίας) κυρίως κατὰ τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ. Δὲν πολέμησα τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου ὡς πολιτικὸ ἀντίπαλο, οὔτε ἤμουν ἀντίθετος πρὸς τὰ κηρύγματα τοῦ Σοσιαλισμοῦ. Ἄλλωστε, στὰ νεανικὰ μου χρόνια θεωροῦσα τὸν Ζὰν Ζωρὲς, τὸν πολέμιο τοῦ πολέμου, ὡς ἰδεῶδες πρότυπο πολιτικοῦ. Ἀρθρογραφοῦσα σκληρὰ κατὰ τοῦ Ἀνδρέα, διότι ἔσπειρε τὸ σπόρο τοῦ διχασμοῦ, ἀναβίωσε καταστάσεις ποὺ ὀφείλαμε νὰ ξεχάσουμε, ἔξυσε πληγὲς ἔνθεν καὶ ἔνθεν, ποὺ ἔπρεπε νὰ κλείσουν γιὰ πάντα. Καὶ τὸ χειρότερο, μαζὶ μὲ τοὺς πονεμένους τῆς Ἀριστερᾶς, ποὺ ἤθελαν δικαίωση καὶ κάποιοι ἐκδίκηση, μαζὶ μὲ τοὺς ἀναπόφευκτους καριερίστες καὶ τοὺς σπεκουλαδόρους ποὺ πᾶνε ὅπου τοὺς πάει τὸ ρεῦμα, ὁ Ἀνδρέας πῆρε –τουλάχιστον ἀρχικὰ– καὶ τὸ καλύτερο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ οὐσιαστικὰ τὸ ἀχρήστευσε. Καὶ διέγραψε μετὰ, γιὰ νὰ μὴν ἔχει ἀντιδράσεις, ὅ,τι καλύτερο σὲ ἦθος καὶ ἀξία εἶχε τὸ ἀρτισύστατο κόμμα του.
Σταδιακὰ ἡ πολιτικὴ μας ζωὴ μούλιαζε ἀπὸ τὸν κυματισμὸ τοῦ κομματισμοῦ. Καμμιὰ ἀνάπαλση πατριωτική. Νῦν ὑπέρ πάντων ἡ θέσις! Θέση στὸ δημόσιο φυσικά. ὄχι θέση γιὰ δουλειά. Ἔτσι, ὅπως παλαιὰ τὸ «Δεξιὸς», ὅμοια καὶ στὶς μεταδικτατορικὲς συνθῆκες τὸ «Ἀριστερὸς» ἔγινε ἐπαγγελματικὸ ἐφόδιο, ἔγινε μόδα, ἔγινε φιγούρα γιὰ ἐπίδειξη. Ἀκόμη καὶ πλουτοκράτες δήλωναν καὶ δηλώνουν Ἀριστεροί. Δεξιὸ μέχρι πρόσφατα δὲν ἔβρισκες οὔτε στὴ Νέα Δημοκρατία! Δὲν μὲ ἀνησυχοῦσε αὐτό. Μὲ ἀνησυχοῦσε ἡ φθορὰ τῆς δημοκρατίας. Φοβόμουν, γιατί ἔβλεπα τὸ τὶ γινόταν στὴ Γερμανία μὲ τοὺς διαβόητους «Σκίνχεντς», ὅτι ὁ ὑπερκορεσμὸς τοῦ Ἀριστερισμοῦ θὰ γεννήσει κάποιο αὐγὸ φιδιοῦ. Οἱ «Σκίν» ἔγραφαν τότε στοὺς τοίχους μιὰ φράση ποὺ ἐξέφραζε μόνη αὐτὴ ὅλη τὴν «ἰδεολογία» τους: «Ἡ νέα αὐγὴ θὰ ἔρθει μέσα ἀπὸ τὴ νύχτα ποὺ θὰ φέρει τὸ ξίφος μας»! Ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ φόβου αὐτοῦ στὶς 28 Φεβρουαρίου 1985 σ’ ἕνα ἄρθρο μου ποὺ πέρασε στὸ βιβλίο μου «Προβληματισμοί: Ἕνας διάλογος μὲ τοὺς νέους» ἔγραψα μιὰ φράση ποὺ λίγα χρόνια μετὰ ἀποδείχθηκε προφητικὴ:
«Οἱ σύγχρονες συνθῆκες εὐνοοῦν τὴ διάδοση ὁλοκληρωτικῶν θεωριῶν καὶ πολιτικῶν ἀντιλήψεων. Ἡ “Χρυσὴ Αὐγὴ” ὀργάνωση ποὺ ἔχει ἐμφανιστεῖ δειλὰ καὶ στὴ χώρα μας, εἶναι πολύ πιθανὸ ν’ ἀνατείλει σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ἑπόμενα πρωινὰ» (τ. Β’, σελ. 49-50).
Πέρασαν ἀρκετὰ χρόνια. Εἶχα ξεχάσει τὴ φράση. Ἄλλοι ὅμως δὲν τὴν εἶχαν ξεχάσει. Ἔτσι σὲ κάποια ἐπετειακὴ ἐκπομπὴ τῆς Μπίλιως Τσουκαλᾶ, ἐνῶ κάθομουν ἀνάμεσα στὸν κ. Κατσαρὸ, ἀντιπρόεδρο τῆς Βουλῆς, καὶ στὸ «ἀηδόνι τοῦ Μοριᾶ», τὸν παπᾶ Χρῆστο Κυριακόπουλο, στὸ διάλειμμα ἕνας φουστανελλοφόρος –τώρα βουλευτὴς τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς»– ἦλθε, κραδαίνοντας τὸ γιαταγάνι του, καὶ μὲ ἀπείλησε ὅτι θὰ μοῦ πάρει τὸ κεφάλι! Τοῦ συνέστησα νὰ τὸ ἀναβάλει μέχρι νὰ τελειώσει ἡ ἐκπομπή. Μετὰ ἔστρεψε τὸ μένος του ἀλλοῦ.
www.sarantoskargakos.gr
