Το ότι, στην στροφή αυτή (και στην στροφή αυτή…) των πραγμάτων δεν μας πολυκαταλαβαίνουν «οι ξένοι» – στο Μακεδονικό αναφερόμαστε: όχι μόνον, αλλά προεχόντως σ’ αυτό – δεν αποτελεί κάποια πρωτοτυπία. Το έχουμε ξαναδεί, δα!
Όμως, αν μη τι άλλο, το μπλέξιμο που οικοδομείται και πάλι – το είχαμε ξανασημειώσει: πυκνώνουν τελευταίως τα ερωτήματα ξένων ανταποκριτών και παλιών γνώριμων από το 2011-12, του τύπου «πότε θα ξανάχετε τις μεγάλες πορείες; πότε πρέπει να έρθουν τα τηλεοπτικά συνεργεία;» – με το τι πιστεύουμε, τι αισθανόμαστε, τι προβάλλουμε ως χώρα και ως λαός, χρήσιμο είναι να μην περιπλέκεται ακόμη περισσότερο με το να διαβάζουμε εμείς, εμείς οι ίδιοι, με παραμορφωτικό φακό τις τοποθετήσεις «των ξένων». Και εξηγούμαστε: όταν στο ονοματολογικό της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (προσωρινή, πλην επίσημη για διεθνή χρήση ονομασία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ που έγινε δεκτή από την Ελλάδα και λειτουργεί επί δυο δεκαετίες και βάλε) προστίθεται το ζήτημα της ταυτότητας ή της γλώσσας (η δεύτερη βέβαια υπήρξε ανεκτή ως «Μακεδονική» από αβελτηρία της Ελλάδας, δεκαετία του ΄70), η πλευρά των πΓΔΜιτών έχει αναμενόμενα αντανακλαστικά. Το «είμαι Μακεδόνας και μιλώ την Μακεδονική» του ΥΠΕΞ Δημητρώφ δεν είναι παρά αντανάκλαση των όσων είχε πει – προ μηνών – ο Πρόεδρος της πΓΔΜ Ιβάνωφ ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Όμως, όταν τρανταζόμαστε που ο διαμεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς αναφέρει ότι δεν βλέπει την Ελληνική πλευρά να «αρνείται ταυτότητα» στην γειτονική χώρα, μήπως προσέχαμε λίγο καλύτερα; Η γέρικη αλεπού – γέρασε με το ζήτημα μας – δεν αναφέρθηκε σε ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ταυτότητα, ούτε καν ΣΤΗΝ ταυτότητα: είπε ότι η Ελλάδα «δεν αρνείται ταυτότητα» (ακούστε το στιγμιότυπο στο YouTube). Μα… ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ταυτότητα – σε οποιονδήποτε; γενικώς;
Ανάλογα ισχύουν στο πολύ λιγότερο φλεγόμενο μέτωπο της βαθμιαίας προσγείωσης της Ελλάδας στην βαριά πραγματικότητα των Μνημονίων/Προγραμμάτων Προσαρμογής, την αποδοχή της διαβόητης «ιδιοκτησίας» των Προγραμμάτων. Λέει ο – απερχόμενος – Τόμας Βίζερ, ο επί χρόνια προεδρεύσας του Eurogroup, ότι τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα μια Κυβέρνηση «ενστερνίσθηκε τους στόχους του Προγράμματος […] Τα πράγματα βελτιώθηκαν ανέλπιστα μόνον τον τελευταίο χρόνο». Και σηκώνεται κύμα κραξίματος για τον Τσακαλώτο που συμβιβάστηκε, ή (κατά παραδοχήν του ιδίου) τσαλακώθηκε κοκ. Μήπως να ξαναδιαβάζαμε ΤΙ είπε ο καλός κύριος Βίζερ; Και… να αντιπροτείναμε;
