Η Ευρώπη κινήθηκε σε όλη την οικονομική κρίση που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 όταν έσκασε η φούσκα της Lehman Brothers με την λογική «πολύ λίγα, πολύ αργά». Με άλλα λόγια, όσες αποφάσεις πήρε ελήφθησαν πολύ αργά και αποδείχθηκαν πολύ μικρές για να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά την κρίση: για τον λόγο αυτό, άλλωστε, για σχεδόν 6 χρόνια ο ευρωπαϊκός Νότος ταλαιπωρήθηκε από τις αγορές και τη δημοσιονομική κρίση, ενώ η Ελλάδα υπέστη μία χαμένη δεκαετία –και μία χαμένη γενιά, παρεμπιπτόντως. Αν δηλαδή σκεφτεί κανείς ότι την ώρα που οι ΗΠΑ τύπωναν χρήμα με το κιλό, η Ευρωζώνη αρκείτο στο –κατόπιν εορτής- δόγμα «μπαζούκα» του Ντράγκι και στην ποσοτική χαλάρωση που ξεκίνησε επί Ντράγκι και συνεχίζεται επί Λαγκάρντ, καταλαβαίνει ότι αυτό που στη Γηραιά Ήπειρο εκλαμβανόταν ως μεγάλη παρέμβαση, ήταν ένα… τίποτα μπροστά σε όσα έκαναν οι ΗΠΑ για να υπερβούν την κρίση.
Και να, λοιπόν, τώρα που ξεκινά η συζήτηση για την «επόμενη μέρα» μετά την πανδημία, η Ευρωζώνη δείχνει ότι δεν έχει μάθει τίποτα. Και πως για ακόμη μία φορά, ετοιμάζεται να πάρει αποφάσεις με την λογική «πολύ λίγα, πολύ αργά». Την ώρα, δηλαδή, που κάποιοι ηγέτες όπως ο πρόεδρος Μακρόν και ο (ιταλός πρωθυπουργός και όχι πλέον κεντρικός τραπεζίτης…) Ντράγκι ανοίγουν δειλά-δειλά τη συζήτηση για αύξηση των κεφαλαίων ύψους 750 δισεκατομμυρών ευρώ που θα χρησιμοποιηθούν για την ανάκαμψη της Ευρωζώνης την επόμενη 6ετία, οι ΗΠΑ ήδη… τρέχουν: η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ρίξει μόνο το τελευταίο 4μηνο πόρους ύψους 2,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (!) στην αμερικανική οικονομία, εξ ού και η ανελέητη επέλαση της πανδημίας στη χώρα δεν έχει αντίστοιχες οικονομικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Μιλάμε για δύο διαφορετικά δόγματα, αλλά για το ίδιο μάθημα: όπως οι ΗΠΑ κατάφεραν, με άφθονο χρήμα, να βγουν μία ώρα αρχύτερα από την παγκόσμια οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας ενώ η Ευρωζώνη έμεινε παγιδευμένη επί μακρόν σ’ αυτή, έτσι και τώρα η Ουάσινγκτον προσπαθεί ήδη να κερδίσει το στοίχημα της ανάκαμψης, την ώρα που το «σταγονόμετρο» του ταμείου ανάκαμψης κινδυνεύει να καταδικάσει την Ευρώπη σε μία χαμένη δεκαετία με αναιμική ανάπτυξη. Και, στη μεγάλη εικόνα, όλα αυτά θα συμβαίνουν όταν οι ΗΠΑ και η Κίνα θα έχουν ξεπεράσει την κορωνοκρίση και θα «πετάνε», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την μελλοντική θέση της Ευρώπης στον αναπτυγμένο κόσμο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
