Πολιτική με ψευδώνυμα

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό-μετά και τη συζήτηση για το παρασκήνιο της Προεδρικής εκλογής (Δεκέμβριος 2014)-πως υπάρχει ένας κύκλος επωνύμων-πολιτικών και δημοσιολογούντων-με καταγωγική αναφορά στο χώρο της Αριστεράς ή Κεντροαριστεράς, που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, τα τελευταία χρόνια, ότι μοναδική επιλογή είναι η στήριξη της συντηρητικής παράταξης. Ορισμένοι, όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, το λένε φανερά. Οι πιο πολλοί, όμως, προτιμούν τα ψευδώνυμα. Δικαίωμά τους, προφανώς. Άλλωστε, σε μια ανοιχτή, δημοκρατική κοινωνία, είναι αδιανόητη η ενοχοποίηση πολιτικών επιλογών. Η πολιτική, αλίμονο, δεν ασκείται με όρους κατηχητικού. Το πρόβλημα βρίσκεται, κατά τη γνώμη μας, στην τεχνητή απόκρυψη των πραγματικών προθέσεων, με τη χρήση  υπερβατικών όρων, επιτήδεια ουδέτερων, όπως το περί μετώπου των «φιλοευρωπαϊκών» δυνάμεων. Επικουρικά, χρησιμοποιείται η δαιμονοποίηση της παρούσας κυβέρνησης, που παρουσιάζεται, σχεδόν, σαν μια «δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα». Ακόμη στις πρόσφατες, εν πολλοίς ανοίκειες, προσωπικές επιθέσεις κατά της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, επειδή επιμένει να οριοθετείται απέναντι στη ΝΔ, διακρίνεται ευκρινώς το «μέτωπο των προθύμων» υποστηρικτών της τελευταίας, που φτάνει τα όρια του «γενιτσαρισμού».  Υπό το ανωτέρω πρίσμα ερμηνεύεται και ο ιδιότυπος «διάλογος» πρώην και νυν στελεχών της ΔΗΜΑΡ, για το τι συνέβη στο παρασκήνιο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, με αιχμή την πιθανή υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη.  Είναι αδιάφορο, προφανώς, το υποκρυπτόμενο, ετεροχρονισμένο «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών, αλλά η ουσία των όσων αποκαλύπτονται. Προκύπτει καθαρά, ότι ένας κύκλος στελεχών του συγκεκριμένου κομματικού σχηματισμού, ενεργούσε παρασκηνιακά, για την επιμήκυνση του βίου, της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, καθώς, καλώς ή κακώς, αυτό το δίλημμα είχε τεθεί, εξ αφορμής της εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Προκαλεί εντύπωση, μάλιστα, ο κυνισμός με τον οποίο υπηρετήθηκε ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, όταν συνομολογείται, όχι μόνο η παρασκηνιακή ή απόπειρα παρασκηνιακής συναλλαγής, αντί της ευθείας και δημόσιας πρότασης, αλλά και ότι επιχειρούνταν το «ξέπλυμα» της προηγούμενης κυβέρνησης. Διότι μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η πρόταση για «διορθωτικές» κινήσεις (ποιες άραγε;) στο θέμα του «μαύρου» της ΕΡΤ, προκειμένου να «αμπαλαριστεί» η υποψηφιότητα του τότε προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Όλη δε αυτή η παρασκηνιακή συναλλαγή διεκπεραιωνόταν από στελέχη ενός κόμματος, που αντιπολιτευόταν, την επίμαχη περίοδο, την κυβέρνηση, ερήμην των συλλογικών του οργάνων, συμπεριλαμβανομένης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της εκδηλωμένης βούλησης τους, για ανατροπή της τότε κυβέρνησης, μέσω της (μη) εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας…