Δύο δηλώσεις, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες και δύο διαφορετικά μοντέλα άσκησης πολιτικής:
Εικόνα πρώτη: ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πριν 10 ημέρες να επιμένει σε μία θεωρία συνωμοσίας που τον έχει καταστήσει σχεδόν καταγέλαστο στους διαδρόμους των Βρυξελλών και του Βερολίνου: ότι, δήθεν, η κυβέρνηση αντάλλαξε το… Μακεδονικό με τις συντάξεις. Παρά τα διαρκή «αδειάσματα» ακόμη και από την δική του ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέμεινε σε αυτού του καφενειακού τύπου επιχειρηματολογία. Και, όταν η δημοσιογράφος τον ρώτησε αν έχει κάποιο στοιχείο γι’ αυτά που λέει, αν τού το είπαν κάποιοι Ευρωπαίοι εταίροι ή συνομιλητές του, ήταν αποκαλυπτικός: «επιτρέψτε μου να κάνω τις δικές μου εκτιμήσεις», απάντησε αυτολεξεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς πως όσα λέει τα… σκέφτηκε μόνος του. Δεν του τα είπε κανένας, δεν τα άκουσε από κάποιον, δεν τα διασταύρωσε με κανέναν. Πήρε μία θεωρία συνωμοσίας απ’ αυτές που ανθούν στα παρακμιακά blogs, σε «ψεκασμένες» εφημερίδες και σε πολιτικά καφενεία και την μετέτρεψε σε κεντρικό πολιτικό επιχείρημα του κόμματος που διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας –κι αν αυτός δεν είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, τότε ποιος είναι;
Εικόνα δεύτερη: την ημέρα παρουσίασης του «γαλάζιου» ευρωψηφοδελτίου, ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ που έχει αναλάβει να «τρέξει» και την προεκλογική εκστρατεία, ερωτάται από το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων τί λέει για την πρόταση των 33 ευρωβουλευτών να απονεμηθεί Νόμπελ Ειρήνης στους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, λοιπόν, την ίδια ημέρα που έχει κατακεραυνώσει την κυβέρνηση κατά την παρουσίαση του «γαλάζιου» ευρωψηφοδελτίου και έχει θέσει ως στόχο οι Ευρωεκλογές να δείξουν ότι έρχεται «πολιτική αλλαγή» στην Ελλάδα, δεν διστάζει να πει το αυτονόητο: ότι «η πρόταση υποψηφιότητας για το Νόμπελ Ειρήνης στον οποιοδήποτε Έλληνα πρωθυπουργό αναμφίβολα είναι τιμητική για τη χώρα».
Με άλλα λόγια, ο Μεϊμαράκης, την ώρα που κηρύσσει τον πολιτικό αγώνα κατά της κυβέρνησης και επιχειρεί να προσδώσει χαρακτηριστικά δημοψηφίσματος στις Ευρωεκλογές, δεν «ξεχνά» το αυτονόητο: ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικοί αντίπαλοι και έτσι θα παραμείνουν, αλλά… δεν πρωταγωνιστούν σε κάποιου είδους εμφύλιο πόλεμο.
Την ώρα, δηλαδή, που ο πρόεδρος της ΝΔ διεκπεραιώνει και εκτελεί το δόγμα Σαμαρά και Γεωργιάδη για «μάχη μέχρις εσχάτων» με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δίνει ένα διαφορετικό υπόδειγμα πολιτικής μάχης: εκείνος, αν ήταν στην θέση του Αντώνη Σαμαρά, προφανώς και θα παρέδιδε το Μέγαρο Μαξίμου στον διάδοχό του.
Εκείνος δεν συμμερίζεται τις απειλές του τύπου «θα τους γδάρω» που εκστομίζει ο αντιπρόεδρος της ΝΔ.
Εκείνος έχει ξεκαθαρίσει ότι αν γυρνούσε στην δραματική ψηφοφορία του Αυγούστου του 2015, θα έκανε ακριβώς το ίδιο.
Και, βέβαια, εκείνος έχει ήδη επισημάνει ότι η ακροδεξιά «δεν χωρά» στη ΝΔ και έχει ταχθεί υπέρ της επανεκλογής του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ενα κόμμα, δύο κόσμοι λοιπόν. Το ερώτημα είναι πότε θα αναμετρηθούν οι κόσμοι αυτοί και αν το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών θα μπορούσε να αποτελέσει μία τέτοια αφορμή…
