Εχουμε επισημάνει, από την πρώτη κιόλας φάση της πανδημίας, πως η
επιβολή διοικητικών μέτρων -δικαιολογημένων ως ένα βαθμό- για την
αντιμετώπισή της, αργά ή γρήγορα θα μας εύρισκε αντιμέτωπους με
σκληρά διλήμματα.
Διλήμματα που αγγίζουν, αν όχι τον πυρήνα, πάντως σίγουρα την
ποιότητα της δημοκρατικής μας λειτουργίας. Δυστυχώς,
επιβεβαιωνόμαστε στους φόβους μας, για τις «μόνιμες βλάβες»,
ελπίζουμε όχι και ανήκεστες, που προκαλεί ο εθισμός σε μια κατάσταση
περιορισμών, αποκλεισμών, αιρέσεων, σε συμπεριφορές και
νοοτροπίες.
Που δεν σταματούν στους φορείς της εξουσίας, σε όλη την κλίμακα,
αλλά αναδεικνύουν και ατομικές ή συλλογικές συμπεριφορές, με
εξουσιαστικά, αυταρχικά ή και ανθρωποφάγα χαρακτηριστικά.
Στο όνομα της πανδημίας βλέπουμε να αναπτύσσονται λογοκριτικές
στάσεις, που αποκλείουν ή ποινικοποιούν την αντίθετη άποψη, ως
«επικίνδυνη» και «διαβρωτική» της, κατ’ αρχήν, αναγκαίας άμυνας και
αλληλεγγύης.
Δεν κατανοούν, όσοι υιοθετούν, ενίοτε και με υπερβάλλοντα ζήλο,
αυτές τις πρακτικές, είναι εκείνοι οι χειρότεροι υπονομευτές. Καλά, δεν
αντιλαμβάνονται τις επικίνδυνες συγκρίσεις, με ιστορικές περιόδους και
υποδείγματα, που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Να μη βλέπουν το προφανές; Ότι οι βεβαιότητες που προβάλλουν, ως
δικαιολογία για την ετσιθελική επιβολή της «μοναδικής» άποψης
κλονίζονται καθημερινά, αν δεν ανατρέπονται;
Παράδειγμα: Η «συλλογική ανοσία» που θα μας εξασφάλισε ο
«μονόδρομος» των εμβολίων, ποιο αντίκρισμα έχει στη σημερινή
επιδημιολογική πραγματικότητα, ειδικά με την επικράτηση της
παραλλαγής «Ομικρον»; Όταν ήδη ακούγεται ή επιβάλλεται και η
τέταρτη δόση;
Ή τα περί «πανδημίας των ανεμβολίαστων», που διακινούνταν και από
πρωθυπουργικά χείλη, δεν φαντάζει ως «ανέκδοτο» όταν μετ’
επιτάσεως συζητούνται και είναι θέμα χρόνου να επιβληθούν
περιοριστικά μέτρα, που θα πλήττουν και τους εμβολιασμένους;
Και κάτι για το «σινάφι» μας, τουλάχιστον στην τηλεοπτική εκδοχή του.
Δεν αρκεί το «πρόγκισμα» και η αφαίρεση του λόγου, από όποιον
τολμήσει να διατυπώσει διαφορετική άποψη.
Αλλά η θεωρία που ακούσαμε πρόσφατα, ότι οι κρατικοί αξιωματούχοι
μπορούν ακόμη και να θίγουν άλλους, αλλά δεν επιτρέπεται να τους
«αγγίξει» κανείς, διατυπώνοντας αντίλογο ή ερωτήσεις, που διδάσκεται
αγαπητοί συνάδελφοι;
Αναρωτιόμαστε, μήπως εμείς «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Ή κάποιοι
δεν αντιλαμβάνονται ότι στο τέλος, θα υποστούν όσα πράττουν, σε
βάρος άλλων.
Το διαπιστώνουν ήδη οι «Σωτήρηδες».
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
