Ποιος θα φτιάξει Ευρωπαϊκές θέσεις; (Α)

Περπατάμε πλέον τον Μάρτιο. Με τα μάτια όλων στραμμένα – εξαρτημένο αντανακλαστικό, βλέπετε! – στην διαβόητη δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου -3 και στις σχέσεις με την Τρόικα/Κουαρτέτο και στον πολιτισμένο σκυλοκαυγά  ΔΝΤ – Ευρωπαίων “εταίρων” και στην περιγραφή των δικών μας “κόκκινων γραμμών” (οι οποίες ταχύτατα αποβαίνουν ρόζ), χάνεται από το μηντιακό και από το πολιτικό προσκήνιο ή άλλη συνάντηση της Ελλάδας με εκείνο που έχει καταλήξει να είναι η “Ευρώπη”. Ακριβέστερα, η συνάντηση ΚΑΙ της Ελλάδας, διότι το ραντεβού του Μαρτίου είναι κάτι το ασφαλώς ευρύτερο, που όμως  εμάς – τους Έλληνες που ένα στραβοπάτημα έκφρασης του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (Πρόεδρου της Επιτροπής, δηλαδή του θεσμού- ιερού Γκράαλ του Ευρωπαϊσμού) μας θύμισε ότι σ’ εμάς δεν πολύ-έχουν εφαρμογή οι Ευρωπαϊκοί κανόνες επειδή “βρισκόμαστε σε Πρόγραμμα” – μάς αγγίζει με ιδιαίτερα άμεσο τρόπο.

 Τι εννοούμε. Ότι με μείζον ταρατατζούμ, σε κάπου τρεις εβδομάδες από σήμερα θα εορτάζεται στην Ρώμη (στις 25 Μαρτίο)υ η επέτειος των 60χρονων από την ίδρυση της (τότε) ΕΟΚ των Έξη. Που υπήρξε η αρχή του υπεριδεολογημένου έκτοτε “Κοινοτικού εγχειρήματος” προς μια “ολοένα στενότερη Ένωση” των Ευρωπαϊκών λαών – οι Εξη έγιναν Εννέα με απορρόφηση στην ουσία της ΕΖΕΣ, ύστερα μ ‘ εμάς  βρέθηκαν Δέκα, ύστερα Δώδεκα με την Ιβηρική, ύστερα Δεκαπέντε με Κεντρευρώπη, αργότερα Εικοσιπέντε με την μεγάλη διεύρυνση προς Ανατολάς (εδώ και η Κύπρος), με κορύφωση τους “28” με αρκετή Βαλκανικη , πέρσι όμως με το Brexit “27”.  Γνωστά αυτά. Όπως γνωστό και το ύφος, το αυτοδοξαστικό, της “Ευρώωωπης” που καλεί την κοινή γνώμη “της” να αναζητεί σ’ αυτήν – την Ευρώπη – την θεραπεία για όλα τα προβλήματα, την υπόσχεση για επίτευξη όλων των στόχων. Όταν, βέβαια, τα προβλήματα έχουν την αγένεια να παραμένουν, όταν οι στόχοι δεν εκπληρούνται (θέλετε παράδειγμα; η “Ευρώπη” επρόκειτο κατά την διαβόητη Στρατηγική της Λισσαβώνας να  έχει γίνει – από το 2010! – “η πλέον ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου” , δημιουργώντας “περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας”), τότε… φταίνε οι άλλοι. Φταίει η κρίση, φταίνε τα subprimes των Αμερικανών (οι οποίοι βέβαια βγήκαν από την δική τους κρίση σε 2-3 χρόνια), φταίνε οι Νότιοι που δεν πειθαρχούν στα Προγράμματα (που τους επιβάλλονται με ισχυρή δόση τιμωρητικότητας), φταίει κάποιος!

Προσθέστε, εδώ, τον εκπληκτικά άνευρο και αυτάρεσκα ερμητικό δημόσιο λόγο των Ευρωπαίων/των Ευρωπαϊκών οργάνων. Προσθέστε την επικρατούσα αίσθηση – όσο κι αν αυτή αποκηρύσσεται! – ότι την Ευρώπη την οδηγούν τα βολικά κλειστά ιερατεία, η τεχνοδομή/νομενκλατούρα των Βρυξελλών, μια κουρασμένη ακαδημαϊκή κοινότητα που την προσπέρασαν τα γεγονότα, οι κυψέλες Ευρωπαϊσμού στις πρωτεύουσες (που κάποτε είχαν μιαν αντιπροσωπευτικότητα, τώρα όμως έχουν κι αυτές ακόμη κλειστεί στον εαυτό τους) και βλέπετε το σήμερα που προκύπτει!

Λοιπόν: και η Ελλάδα, όπως και όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ “27” θα πρέπει να προσέλθει στην Ρώμη της 25ης Μαρτίου με μιαν ανάγνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης του αύριο. Ήδη, με την ίδια την Άνγκελα Μέρκελ να έχει ανακινήσει θέμα Ευρώπης των δυο (ή περισσότερων) ταχυτήτων, η συζήτηση ουσίας για το Ευρωπαϊκό αύριο έχει ανοίξει. Οι θέσεις της Ελλάδας – πιο αδύναμου κρίκου της ΕΕ “27”, που σπαρακτικά επιμένει ότι ανήκει στον “σκληρό πυρήνα” λόγω Ευρωζώνης – θάπρεπε να αποτελούν έναν απο τους πυρήνες ενδιαφέροντος. Δεν το βλέπουμε ναν συμβαίνει, κάτι τέτοιο.

Το θέμα όμως είναι ευρύ. Θα επανέλθουμε και αύριο.