«Ο κ. Αυγενάκης απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, αλλά δεν θέλουμε να υπάρξει κακοπιστία, ιδίως από τους δύο βασικούς ενδιαφερόμενους». Με αυτή τη φράση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιχείρησε να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού δεν μετέβη στην Ελβετία και, γενικώς, δεν μετέχει στις συζητήσεις για το ποδόσφαιρο που… αφορούν τον πυρήνα της αρμοδιότητάς του.
Όμως, το κατά πόσον ο κ. Αυγενάκης είναι σε «καραντίνα» ή όχι, είναι μάλλον δικό του πρόβλημα. Το πρόβλημα που άπτεται του δημοσίου συμφέροντος, όμως, είναι η λογική που κρύβεται πίσω από το επιχείρημα του Στέλιου Πέτσα: ότι, δηλαδή, επειδή ο υφυπουργός Αθλητισμού καταγγέλθηκε από δύο μεγάλες ομάδες, μπαίνει στον «πάγο» ώστε η κυβέρνηση να μπορέσει να διαπραγματευθεί με τις εν λόγω ομάδες χωρίς… «κακοπιστία». Σε απλά ελληνικά, αυτό που ομολόγησε ο κ. Πέτσας είναι, στην περίπτωση της ποδοσφαιρικής κρίσης, κουμάντο δεν κάνει η κυβέρνηση και το αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, αλλά… μεγάλες ομάδες.
Κάνοντας μία υποθετική άσκηση, λοιπόν, ας δούμε τί μπορεί να συμβεί στη χώρα αν η λογική της κυβέρνησης, που εξέφρασε ο κ. Πέτσας, γενικευθεί:
Για παράδειγμα, αν δύο συστημικές τράπεζες επιτεθούν στον υπουργό Ανάπτυξης για τους πλειστηριασμούς, τότε ο κ. Γεωργιάδης θα μπει στον πάγο; Αν δύο συστημικές τράπεζες επιτεθούν στον υπουργό Οικονομικών για τη διαπραγμάτευση του σχεδίου «Ηρακλής», τότε αντί του κ. Σταϊκούρα θα αναλάβει τις συζητήσεις ο κ. Γεραπετρίτης; Ή μήπως ο πρωθυπουργός θα βάλει στον πάγο τον κ. Καραμανλή, αν τού επιτεθούν δύο μεγαλοεργολάβοι δημοσίων έργων; Με την ίδια λογική, επίσης, αν ο υπουργός Ναυτιλίας επιχειρήσει να ρυθμίσει το τοπίο στο υπουργείο του και τού επιτεθούν δύο μεγάλοι εφοπλιστές, τότε θα μπει και ο κ. Πλακιωτάκης στον πάγο; Όσο υπερβολικά κι αν ακούγονται, αυτά τα φαινόμενα θα απέρρεαν αν η επιχειρηματολογία Πέτσα καταστεί κεντρική κυβερνητική γραμμή. Και, αν συμβεί αυτό, τότε το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» θα καταστεί ξανά επίκαιρο.
