Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, σε απόσταση αναπνοής από την σεπτή Βουλή των Ελλήνων, αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου (θεωρητικά “το κέντρο της εξουσίας”, όπου δρομολογούνται οι καίριες αποφάσεις – όχι;), ακόμη-ακόμη ενός τσιγάρου δρόμο από το Συμβούλιο της Επικρατείας (όπου κρίνονται εντέλει οι διοικητικές πράξεις – σύμφωνοι;) αλλά και από την Τράπεζα της Ελλάδος (που αν μη το άλλο, πλέον, μελετά την πορεία της Οικονομίας και τις προοπτικές της…) συναντούμε ένα σημαντικό στέλεχος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με εξ ανάγκης εμπλοκή στην δημιουργία και συντήρηση υποδομών.
Πιάνουμε γενική κουβέντα, περί κατάπτωσης των πραγμάτων, περί προοπτικών της διαπραγμάτευσης, περί ισορροπιών – τέτοια πράγματα. Κάποια στιγμή, καταφανώς σκασμένος, βγάζει ένα έγγραφο – “Κοίτα να δεις πώς πάνε τα πράγματα, που ρωτάς…”. Ήταν ένα έγγραφο απο αξιολόγηση στα πλαίσια του διαβόητου “προσυμβατικού ελέγχου” των προς σύναψη δημοσίων συμβάσεων, που αφορούσε μια μεσαία ανάθεση και σχολίαζε (δηλαδή: ζητούσε την τροποποίηση ώστε να κριθεί συμβατή, νόμιμη) μια προς κατάρτιση συμφωνία. Είχε πέντε ή έξη παρατηρήσεις. Η μια: “αντί του “αναλαμβάνουμε” πρέπει να τεθεί στο κείμενο “αναλαμβάνω” .Παρακάτω, πάλι: “αντί του δεσμευόμαστε” πρέπει να τεθεί “δεσμεύομαι”. Κάπου στην συνέχεια: “αντί να αναφέρεται “όπως προβλέπει η σχετική απόφαση” (η οποία μνημονευόταν στην αρχή του εγγράφου, περί αυτής ο λόγος…), “να αναγραφεί “όπως προβλέπει η απόφαση υπό αριθμ………. από…….., του ……………”. Όλες οι παρατηρήσεις, τέτοιου τύπου. Για την ουσία, για τις δεσμεύσεις, για τις διαδικασίες εφαρμογής, για τις ευθύνες – τίποτε!
Εν εκρήξει ο συνομιλητής μου, ρωτάει: “Και ξέρεις πόσους μήνες το κράτησαν σε εκκρεμότητα, για να κάνουν τέτοιες παρατηρήσεις;” Προκειμένου να τον ηρεμήσουμε, κάναμε την λάθος παρατήρηση: “Καλά, τώρα τέλειωσε η διαδικασία! Πάτε για σύναψη της σύμβασης – και εφαρμογή…” Νέα έκρηξη: “Εν τω μεταξύ, όμως του έχει λήξει η ασφαλιστική του ενημερότητα, ετούτου. Άντε πάλι από την αρχή!” (Μην ζώντας σε άλλο κόσμο, δεν είπαμε καμιά ανοησία του τύπου: “Μα, αφού θέλει να πάρει δουλειές, ξέρει πως πρέπει να έχει ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, να έχει κάνει τις ρυθμίσεις του κλπ.”, καθώς για να διατηρείς σήμερα κατασκευαστική ή άλλη τέτοια δραστηριότητα δαπανάς τον περισσότερο χρόνο σου κάνοντας μαγικά για να διατηρηθείς ενήμερος…).
Το μικρό επεισόδιο εκτονώθηκε με την πίεση του χρόνου. Και αφού δώσαμε “αντίδωρο” στον συνομιλητή μας ιστορία από ιδιωτική – ιδιωτικότατη – συστημική τράπεζα, που η σοφή νομική της υπηρεσία υποδεικνύει μεταβολή στο Καταστατικό μικρής εκδοτικής επιχείρησης (στα πλαίσια ελέγχου των νομιμοποιήσεων) διότι υπάρχει παλιά ρήτρα “η έδρα πρέπει να είναι στον Νομό Αττικής” ενώ ο νόμος σήμερα προνοεί ότι πρέπει να μνημονεύεται “ο Δήμος της έδρας”.
Επιστροφή στον συνομιλητή μας, που του υποδείξαμε να πεταχτεί στο Μαξίμου, να πει άμεσα τον πόνο του – έχει πρόσβαση, άλλωστε! “Δεν έχει πλέον νόημα, του παλιού Καραμανλή το “Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;” Τώρα το ζήτημα είναι “Ποιος μπορεί να διοικήσει αυτόν τον τόπο;”.
