Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Τα κόμματα πάντα έχουν μία «γραμμή» και είναι αλήθεια πως… δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να κάνει αντιπολίτευση. Ωστόσο, πίσω από τις «γραμμές» και τα αφηγήματα υπάρχει και η πραγματικότητα. Και, πάντα, υπάρχουν και εκείνοι στους οποίους απευθύνεται ο λόγος των κομμάτων. Δηλαδή, εν πρώτοις στους ψηφοφόρους τους, εν γένει στην κοινωνία. Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα: όταν κάποιοι υποτιμούν με τρόπο βάναυσο την νοημοσύνη της κοινωνίας και των ίδιων των ψηφοφόρων τους. Αφενός με επιχειρήματα που δεν αντέχουν ούτε στην παραμικρή λογική, αφετέρου με ανακρίβειες, ψέματα και περισσή υποκρισία.
Πάμε, λοιπόν: κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει από προχθές «σικέ διαζύγιο». Ότι, δηλαδή, Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος «τα μιλήσανε, τα συμφωνήσαμε» και χώρισαν συναινετικά τους δρόμους τους, παίζοντας ρόλους σε μία πολιτική θεατρική παράσταση. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, βλέπουμε καταγγελίες εκ μέρους των Ανεξαρτήτων Ελλήνων για «αποστασίες» και βαριές κουβέντες που εκστόμισε ο Πάνος Καμμένος εναντίον βουλευτών του –τους οποίους, εξάλλου, χθες, διέγραψε. Συμπέρασμα: και «σικέ διαζύγιο» και βαριές κουβέντες με διαγραφές δεν πάνε μαζί. Ή το ένα ισχύει ή το άλλο, δεν γίνεται να ισχύουν παραλλήλως.
Φαινόμενο δεύτερο: η Φώφη Γεννηματά μιλά για «Καμμένους των Πρεσπών», χαρακτηρίζοντας έτσι όσους βουλευτές έχουν αποφασίσει να παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και όσα πολιτικά στελέχη στηρίζουν την επίλυση του Μακεδονικού. Με άλλα λόγια, η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής εντάσσει στους «καμμένους των Πρεσπών» τον Σπύρο Δανέλλη, που υπέγραψε το… ’90 το πρώτο κείμενο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη για το Μακεδονικό, τον Θανάση Παπαχριστόπουλο που διακηρύσσει από την πρώτη ημέρα ότι θέλει λύση και σύνθετη ονομασία και ποιος ξέρει ποιους άλλους.
Κι όλα αυτά, όταν η ίδια αγνόησε, στην περίφημη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, όλους τους διεκδικητές της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής, όλους τους επικεφαλής των «συνιστωσών» του κόμματος και απέρριψε τη Συμφωνία των Πρεσπών παρότι ήταν μόνη της απέναντι σε πέντε. Και όταν, ο προκάτοχός της στην ηγεσία του, Ευάγγελος Βενιζέλος, ήταν ο πρώτος που επιχειρηματολόγησε γιατί… δεν χρειαζόταν συνταγματική αναθεώρηση στην πΓΔΜ –αυτό, δηλαδή, που έλαβε σάρκα και οστά την περασμένη Παρασκευή «κλειδώνοντας» το περίφημο «erga omnes».
Συν τοις άλλοις, δεν μπορεί παρά να υποτιμούν τους ψηφοφόρους τους στη ΝΔ και στο Κίνημα Αλλαγής όταν κάνουν λόγο για «μετακινούμενους» βουλευτές και «αποστασίες». Όταν βουλευτές που προέρχονται από άλλα κόμματα αναλαμβάνουν ιστορικές ευθύνες για να λυθεί ένα εκκρεμές θέμα εξωτερικής πολιτικής, τότε –κατ’ αυτούς- είναι αποστασία. Όταν, όμως, ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής καλοδέχονται στις τάξεις τους βουλευτές που έχουν εκλεγεί με το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων, τότε είναι απλώς… Τετάρτη. Ή, αλλιώς, της υποκρισίας το ανάγνωσμα.
