Δε μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές ή μικροπολιτικές σκοπιμότητες, που υποκρύπτουν οι επιθέσεις κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Επειδή, όμως, κάποιοι επικαλούνται και τη γνώση της Ιστορίας, θα γνωρίζουν ασφαλώς, πως, στη διαδρομή του νεοελληνικού έθνους, η εμπλοκή του Ανώτατου Αρχοντα, υπό οποιαδήποτε πολιτειακή μορφή, στην τρέχουσα πολιτική ή κομματική αντιδικία, ειδικά στη διαχείριση κρίσιμων εθνικών θεμάτων, οδήγησε σε καταστροφικές κρίσεις και εμφύλιες διαμάχες, ο απόηχος των οποίων φτάνει ως τις μέρες μας. Οι «ιστοριοδίφες» θα γνωρίζουν τον Αρμαγεδώνα που ακολούθησε τη σύγκρουση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου Α` με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, την περίοδο 1914-17. Από το πρωτοφανές γεγονός της «διχοτόμησης» του, αδιαμόρφωτου ακόμη, νεοελληνικού κράτους, την ανοιχτή παρέμβαση ξένων δυνάμεων και το φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που έφτασε μέχρι αποτρόπαιες πολιτικές δολοφονίες εκατέρωθεν, όπως του Ιωνα Δραγούμη και του Ανδρέα Καβαφάκη, αλλά και την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του ίδιου του Ελευθερίου Βενιζέλου. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και η λαίλαπα του Β` Παγκόσμιου Πολέμου, για να καταλαγιάσουν τα μίση και πάθη, με «αντίδικο» τη Δυναστεία, ως φορέα του ύπατου πολιτειακού αξιώματος. Υπάρχει επ` αυτού και πρόσφατη βιβλιογραφία, με τα βιβλία των Θάνου Βερέμη, Γιώργου Μαυρογορδάτου και Νικολάου Παπαδάκη, για την επίμαχη περίοδο, για όσους επιθυμούν να ανανεώσουν τις ιστορικές τους γνώσεις.
Επειδή δε η Ιστορία εκδικείται, όσους δε διδάσκονται απ` αυτήν, η επανάληψη της, με τη «σύγκρουση κορυφής», του καλοκαιριού του 1965, μεταξύ του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου Β` και του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, αποτέλεσε την «τελευταία πράξη», πριν τη βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας. Οι επώδυνες ιστορικές εμπειρίες, πρόσφατες ή και απώτερες, καθόρισαν, στη Μεταπολίτευση, τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, της μετάβασης στη νεότερη δημοκρατία. Θα ήταν χρήσιμο να διδαχθούν, ειδικά οι προερχόμενοι από το συντηρητικό χώρο, τη στάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, κατά την περίοδο 1980-85.
Όπως προκύπτει και από την πολύτομη αυτοβιογραφία του, παρά την έντονα παρεμβατική του διάθεση, την ισχυρή προσωπικότητα του, αλλά και τις υπερεξουσίες με τις οποίες ο ίδιος είχε εξοπλίσει τον Ανώτατο Αρχοντα, με την αρχική μορφή του Συντάγματος, του 1975, που έφταναν μέχρι την αυτοτελή διάλυση της Βουλής, ο ιδρυτής της ΝΔ απέφυγε επιμελώς, να ξεπεράσει τη λεπτή οριογραμμή, που θα οδηγούσε σε ανοιχτή σύγκρουση με την κυβέρνηση…..
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
