Ελπίζουμε να μη χρειαστεί η ορολογία του πρώην υπουργού Παιδείας, περί… αμεριμνησίας, για την αντιμετώπιση της έκδηλης, πλέον, τουρκικής επιθετικότητας.
Η διαρκής υποτίμηση ή και ωραιοποίηση της τουρκικής επιθετικότητας, ενέχει τον κίνδυνο να επιβεβαιώσει την παλαιότερη επιχειρηματολογία του Ανδρέα Παπανδρέου: Ότι, δηλαδή, η διαρκής υποχωρητικότητα ή, έστω, η συνεχής προσπάθεια «εκλογίκευσης» των αλλεπάλληλων προκλήσεων, μπορεί να καταστήσει, στο τέλος, πραγματικό τον κίνδυνο πολεμικής σύγκρουσης.
Η τραυματική εμπειρία, από την κρίση των Ιμίων, σε αντίστιξη προς το αποτέλεσμα της σθεναρής στάσης, κατά την κρίση του Μαρτίου 1987, θα έπρεπε να μας είχε διδάξει, για το ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση που, εν τέλει, λειτουργεί αποτρεπτικά και για τον κίνδυνο διολίσθησης σε «θερμό» επεισόδιο. Για όσους δεν κατάλαβαν, άλλωστε, η χθεσινή εξέλιξη, με το τουρκικό πολεμικό, που χρησιμοποίησε πραγματικά πυρά, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, απέχει ένα βήμα από το «θερμό» επεισόδιο. Αν ανατρέξουμε στην τελευταία μεγάλη κρίση, του 1996, πολύ πιο «ήπιες» ενέργειες οδήγησαν τις δύο χώρες, μια «ανάσα» από την πολεμική σύγκρουση. Μπορεί να ισχύουν όλα όσα αναφέρονται, από όσους είναι σε θέση να γνωρίζουν. Για τη δραστική, επί παραδείγματι, μείωση του αξιόμαχου των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, λόγω των εκτεταμένων «προγραφών» του καθεστώτος Ερντογάν. Δεχόμαστε ως αληθές και με ικανοποίηση, για την υπεροπλία των Ελλήνων πιλότων, που εξασφαλίζει τον άνετο έλεγχο στον εναέριο χώρο μας. Να δεχθούμε ότι ακόμη και το προχθεσινό περιστατικό, μπορεί να οφείλεται σε απειρία ή υπερβάλλοντα ζήλο, του πλοιάρχου. Όλα αυτά, όμως, στο βαθμό που ισχύουν, μάλλον θα έπρεπε να αυξάνουν την ανησυχία, αν συνδεθούν με τα εμφανή, εσωτερικά, αλλά και, προπάντων, γεωστρατηγικά αδιέξοδα του «σουλτάνου» της Άγκυρας. Είναι αυτά, ακριβώς, που «οπλίζουν το χέρι» του τουρκικού καθεστώτος, στο Αιγαίο, όπως μαρτυρεί η έμπρακτη «υπεράσπιση» της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών», με την καθημερινή παρουσία τουρκικών πολεμικών σκαφών, εντός των χωρικών μας υδάτων. Ακόμη κι αν δεν είναι στις προθέσεις της τουρκικής ηγεσίας, ο κίνδυνος «ατυχήματος», ακόμη και από αυτενέργεια ή υπερβάλλοντα ζήλο, καθίσταται όλο και πιο πιθανό.
Η «στρατηγική της έντασης», άλλωστε, ακολουθείται από το «καθεστώς Ερντογάν», σε όλο το εύρος των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως δείχνει η, εμφανώς κατευθυνόμενη από την Άγκυρα, αδιαλλαξία της τουρκοκυπριακής ηγεσίας, στις ενδοκυπριακές συνομιλίες…
