Μέχρι πρότινος, όλοι πίστευαν ότι η Οικονομία και η επιμονή της γερμανικής κυβέρνησης και του ευρωϊερατείου σε μια αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική για όλους λιτότητα, ήταν εκείνη που προκαλούσε διαλυτικά φαινόμενα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, ιδιαίτερα, στην Ευρωζώνη.
Τους τελευταίους μήνες του 2015, όμως, τα τεράστια προσφυγικά, κατά κύριο λόγο, κύματα, ανέτρεψαν το σκηνικό και τις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών ηγεσιών, καθώς, πέραν των άλλων, κατέδειξαν με πολύ μεγαλύτερη καθαρότητα, το πραγματικό, δομικό πρόβλημα, στην ίδια την αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά και κατέστησαν εμφανές το έλλειμμα ηγεσίας. Δεν εκπλήσσει, ως εκ τούτου, που τα πρόσφατα, πρωτοφανή γεγονότα της Κολονίας, έθεσαν υπό αμφισβήτηση την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», που είχε εξαγγείλει η Γερμανίδα καγκελάριος, καθώς αποκαλύφθηκε, ότι οι περισσότεροι από τους δράστες, ήταν πρόσφυγες, που είχαν καταθέσει αίτηση, για παροχή ασύλου. Αλλωστε, κάτι ανάλογο ισχύει και με τους ύποπτους για συμμετοχή στις εξτρεμιστικές, ισλαμικές ομάδες, στη Γαλλία και το Βέλγιο. Όλα αυτά δε συμβαίνουν, τη στιγμή που η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» έχει ακυρωθεί, όπως και η Συνθήκη Σένγκεν, σχεδόν στο σύνολο της Ευρώπης. Μέχρι και σκανδιναβικές χώρες, όπως η Δανία και η Νορβηγία, που, αναλογικά, δεν αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα, προχώρησαν σε «προσωρινό» κλείσιμο των συνόρων τους. Εχει, δηλαδή, επεκταθεί η πρακτική του Ούγγρου πρωθυπουργού, τη στιγμή που ο τελευταίος αντιμετωπιζόταν ως αποσυνάγωγος. Είναι προφανές, πλέον, ότι, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, στην πράξη εφαρμόζονται πρακτικές ανάσχεσης και αποτροπής εισόδου, στο ευρωπαϊκό έδαφος, για τους μετανάστες, ενώ επανεξετάζεται και το καθεστώς παροχής ασύλου, στους πρόσφυγες, με την ίδια την κα. Μέρκελ, να προαναγγέλλει, αναιρώντας τον εαυτό της, αυστηρότερη μεταχείριση, με αντίστοιχες κινήσεις, ακόμη και στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Όλα αυτά, βέβαια, εφόσον εξελιχθούν, αυξάνουν δραματικά την πίεση προς τη χώρα μας, καθιστώντας ορατό, πια, τον κίνδυνο να μετατραπεί η Ελλάδα σε «αποθήκη ψυχών», καθώς, μάλιστα, η Τουρκία, παρά τα γενναία «ανταλλάγματα», αρνείται ν` ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως «τροχονόμος», κάνοντας, το λιγότερο, τα «στραβά μάτια», στα κυκλώματα των διακινητών, με την απαθή στάση των Βρυξελλών.
Ποιο μέλλον, όμως, μπορεί να έχει μια τέτοια Ευρώπη, που καταφεύγει ακόμη και σε ψευδή στατιστικά στοιχεία, προκειμένου να συγκαλύψει το πρόβλημα και αποβάλει το τελευταίο «φύλο συκής» σε ότι αφορά την υποτιθέμενη προσήλωση της, στις δημοκρατικές αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
