Μια και πολύς ο λόγος περί της… μιας και ανόθευτης δημοκρατίας, που, φυσικά, ανθεί μόνο στα μέρη μας, ας διαβάσουν κάποιοι τα αποσπάσματα που κυκλοφορούν από τη βιογραφία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ελπίζουμε να μεταφραστεί και στα ελληνικά), για να καταλάβουν «τι εστί βερίκοκο».
Εν πρώτοις, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας, αλλά και εμπλουτίζει, τα όσα γνωρίζαμε για τη βάναυση παρέμβαση των «δημοκρατών» της Ευρώπης, στην εσωτερική πολιτική ζωή ενός κράτους-μέλους της Ένωσης, εν προκειμένω της Ελλάδας, στην περίφημη «συνάντηση των Κανών», το Νοέμβριο του 2011. Έχοντας, προφανώς, άμεση γνώση των διαδραματισθέντων, ως εν ενεργεία πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο κ. Μπερλουσκόνι επιβεβαιώνει πως όχι μόνο υποχρεώθηκε, μοιραίος και άβουλος ων, ο ομόλογος του, Γιώργος Παπανδρέου, σε μια ταπεινωτική υποχώρηση, από τη διακήρυξη του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αλλά και στην οικειοθελή παράδοση της εξουσίας. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, αναδεικνύει και τον «υποστηρικτικό», ως προς την όλη μεθόδευση, ρόλο παραγόντων της τότε κυβέρνησης, αλλά και την εμπλοκή του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά που, με προτροπή του προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο, εγκατέλειψε εν μια νυκτί την «αντιμνημονιακή» του στρατηγική και αποδέχθηκε τη συμμετοχή της ΝΔ, σε κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Να προσθέσουμε εδώ, πως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε αποκαλύψει, στη Βουλή, ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρξε προϊόν εξωθεν επιβουλής, εννοώντας, βεβαίως, το «Διευθυντήριο» (όπως το είχε αποκαλέσει από το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου) της, δημοκρατικής κατά τα άλλα, Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο κ. Μπερλουσκόνι, όμως, αποκαλύπτει ότι ανάλογη μεθόδευση, με τη μορφή «μεταμοντέρνου πραξικοπήματος» (κατά Κράξι) εκδηλώθηκε σε βάρος και του ίδιου, με ανάλογη επιτυχία. Ο γνωστός μεγιστάνας κατονομάζει τους τότε ηγέτες Γερμανίας και Γαλλίας, Μέρκελ και Σαρκοζί, όπως και τον κ. Μπαρόσο, αλλά και παράγοντες στο εσωτερικό της χώρας του, όπως τον τεχνοκράτη Μάριο Μόντι, αλλά και τον τότε πρόεδρο της Ιταλίας, προερχόμενο από την «μετακομμουνιστική» Αριστερά, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο! Αντικείμενο αυτής της βίαιης παρέμβασης, σύμφωνα με τον κ. Μπερλουσκόνι, ήταν η επιβολή «εποπτείας» σε βάρος της Ιταλίας, κατά το ελληνικό υπόδειγμα. Κάτι που, προς τιμήν του, δεν αποδέχθηκε ούτε ο «δοτός» κ. Μόντι. Μένει όμως η στυφή γεύση, για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
