Στο χθεσινό μας κείμενο, σε παραλληλισμό με την «υπόθεση Γεωργίου», αναφερθήκαμε σε ένα Γάλλο στρατηγό, που πρωταγωνίστησε στην «υπόθεση Ντρέϊφους», στα τέλη του 19ου αιώνα.
Επρόκειτο για το στρατηγό Μερσιέ που, όταν αποκαλύφθηκε ότι το περίφημο «μπορντερό» (σημείωμα) στο οποίο στηρίχθηκε η κατηγορία εναντίον του Ντρέϊφους, είχε πλαστογραφηθεί από έναν αντισυνταγματάρχη του Γενικού Επιτελείου, αναφώνησε, ενώπιον του υπουργού Άμυνας, παρακαλώ: «Πρέπει να παραδεχθείτε κύριε υπουργέ, ότι επρόκειτο για μια πλαστογραφία πατριωτική»!. Αναρωτιόμαστε, τι διαφορετικό μας λένε, στις σημερινές αναλογίες, όσοι, υπαινικτικά ή «φόρα παρτίδα», υποστηρίζουν ότι η αθώωση του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, επιβάλλεται για λόγους «κρατικού συμφέροντος». Μας θύμισε, την περίπτωση ενός συμπαθούς, κατά τα άλλα, δικηγόρου, που, αγορεύοντας ενώπιον του δικαστηρίου, διακήρυσσε με στόμφο ότι «είναι εθνική ανάγκη, να αναβληθεί η δίκη» του πελάτη του!
Πέρα, όμως, από τα αστεία, αντάξια των καλοκαιρινών επιθεωρήσεων, υπάρχουν και τα σοβαρά: Διότι είναι πολύ σοβαρή η δημόσια προτροπή, από όποιον και αν εκφέρεται, προς την κυβέρνηση, να παρέμβει για να αθωωθεί ο κ. Γεωργίου. Βέβαια, πριν από την κ. Ξαφά, περί της οποίας ο λόγος, την ίδια απαίτηση, με την ωμή επίδειξη ισχύος, προέβαλαν και οι δανειστές-εταίροι μας. Προφανώς, οι βαρύγδουπες διακηρύξεις περί του «κράτους δικαίου», αφορούν μόνο τους Πολωνούς ή τους Ούγγρους κυβερνώντες… Και γιατί παρακαλώ; Άντε να δεχθούμε, κάνοντας ένα λογικό άλμα, ότι η υπόθεση του ελλείμματος του 2009, που αποτελεί τη βάση της κακουργηματικής κατηγορίας, συνδέεται με το δανειακό πρόγραμμα και η δικαστική ανακίνηση του, δημιουργεί ανεπιθύμητες περιπλοκές και αμφισβητήσεις. Η εξέταση των πλημελληματικών κατηγοριών, ποιο πρόβλημα δημιουργεί, στην ομαλή εξέλιξη και διεκπεραίωση του προγράμματος; Άραγε, η παράλληλη απασχόληση του κου. Γεωργίου στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, χάριν των συνταξιοδοτικών του αναγκών, ή η κατάργηση της συλλογικής λειτουργίας της ΕΛΣΤΑΤ, για τα οποία κατηγορείται, στην εν εξελίξει δίκη, ο πρώην πρόεδρος της Αρχής, εμπίπτουν και αυτά στην έννοια του «κρατικού συμφέροντος»; Είναι και η διπλοθεσία «πατριωτική»; Τι φοβούνται, άραγε; Τι θέλουν να κρύψουν; Δεν έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, αφού υπάρχουν ήδη, δύο απαλλακτικά βουλεύματα, αλλά και μια αθωωτική απόφαση που, επίσης, αναιρέθηκε; Έχουν σκεφτεί ότι οι αλλεπάλληλες αναιρέσεις, μπορεί να οδηγούν και σε αντίθετα συμπεράσματα, αλλά και με τέτοια πίεση, οποιαδήποτε απόφαση θα συνοδεύεται από καχυποψία;
