Δεν Αργησε να μεταστοιχειωθεί σε μια ακόμη αφορμή διαφωνίας /τσακωμού μεταξύ Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης (Αξιωματικής και ελάσσονος), με τον Τύπο στον καθιερωμένο ρόλο του λαδιού που ρίχνεται στην φωτιά. Ενώ, άμα στεκόταν κανείς να δει το πράγμα στον πυρήνα του, θα διαπίστωνε ότι η αναγνώριση της πραγματικότητας (οικονομικής και πολιτικής, συνάμα) δημιουργεί συνειδητοποιήσεις, που φέρνουν αναγκαστικά τις πλευρές πιο κοντά.
Ο λόγος για την τοποθέτηση του Γιάννη Δραγαάκη στα πλαίσια συζήτησης για το χρέος και την επιδίωξη ελάφρυνσης /αναδιάταξής του στην Βουλή. Εκείνο που έθεσε – προσεκτικά, κατά την συνήθεια Δραγασάκη – ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης στο τραπέζι ήταν ότι η συνολική αντιμετώπιση του θέματος του Ελληνικού χρέους, έτσι όπως βρίσκεται πλέον στα χέρια των Κρατών μελών της Ευρωζώνης (από τα οποία αρκετά βρίσκονται και αυτά υπερχρεωμένα) ή και θεσμικών φορέων όπως ο ESM (πίσω από τον οποίο στέκονται, εγγυητικά, τα Κράτη μέλη), θα χρειαστεί κατ’ ανάγκην να περιμείνει την αντίστοιχα συνολικότερη συζήτηση και πορεία προς ρύθμιση του Ευρωπαϊκού χρέους. Παρευθύς έσπευσε και μερίδα του Τύπου, αλλά και η Αντιπολίτευση, να βρει στην τοποθέτηση Δραγασάκη διάψευση της κεντρικής γραμμής της Κυβέρνησης, πρόσφατα των θέσεων Τσίπρα στην ΔΕΘ για άμεση προσέγγιση του χρέους.
Καθώς, δε, ο Γιάννης Δραγασάκης – προσεκτικά μεν, αλλά και σταθερά – “σκούπισε” από το τραπέζι την όποια προεργασία υποτίθεται ότι είχε κάνει η διαβόητη εκείνη “Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος”, αναφερόμενος και στο περιορισμένο κύρος της και στην απουσία ενός στοιχείου συναίνεσης, αυτονόητα στήθηκε ένα μικρό πανηγύρι μετά καταγγελίας και ξορκισμού του “τότε”. Λες και χρειαζόταν! Πάντως, εδώ, μια παρεμβολή λογικής: όλες οι εργασίες, όλα τα στοιχεία χρήσιμα είναι προκειμένου να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο συναίνεσης γύρω απο την προσέγγιση του χρέους. Αρκεί, αντί να χρησιμοποιούνται, σε μια βιτριολική, ψευδο-εισαγγελική λογική (την λογική Ζωής), να εντάσσονται σε ένα έλλογο πλαίσιο συζήτησης/διαπραγμάτευσης.
Άμα όμως προσπεράσει κανείς την εύκολη πολεμική “αξιοποίηση” των τοποθετήσεων Δραγασάκη – που, μας λένε, ξάφνιασε και αποσταθεροποίησε ακόμη και το Μαξίμου που συνήθως δεν βρίσκει προβλήματα απ’ αυτήν την κατεύθυνση – τι βλέπει; Ότι το ζήτημα του χρέους είναι όντως ένα ζήτημα που όλο και περισσότεροι συντελεστές του διεθνούς συστήματος πιο καίρια το ΔΝΤ το οποίο – καταγράψτε το, αυτό, και μην το ξεχνάτε! – βλέπει εξ ορισμού το συνολικό ζήτημα του Ευρωπαϊκού χρέους) αναγνωρίζουν. Έτσι όπως η όλο και χαλαρότερη νομισματική πολιτική των Κεντρικών Τραπεζών εγκαθιστά στον βάλτο των αρνητικών επιτοκίων, το βάρος του χρέους πάει να γίνει για πολλούς και μεγάλους (όχι μόνο Ελλαδα) βράχος με πέτρα στην άκρια.
Όμως, η αναζήτηση λύσεων/διεξόδων, έτσι όπως γίνεται με test case περιπτώσεις όπως της Ελλάδας, προσκρούει σε δυο ογκώδη εμπόδια. Το ένα είναι ευθέως πολιτικό – και μάλιστα…. Γερμανικό πολιτικό, άρα αυτάρεσκα δυσκίνητο. Το δεύτερο έχει το πρόβλημα κάθε αλλαγής υποδείγματος; δεν μετακινούνται απλά οι ριζωμένες ορθοδοξίες – τα είδαμε με το πόσο χρειάστηκε το ίδιο το ΔΝΤ για να μετακινηθεί απο το τοτέμ της βιωσιμότητας (με το 120% του ΑΕΠ οροφή χρέους) στην προσέγγιση της εξυπηρετισημότητας (με το 15% του ΑΕΠ σε ετήσιο βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, με τα έντοκα να συμπεριλαμβάνονται – να δούμε αν κι αυτό βγαίνει πέρα). Αυτά ουσιαστικά, πήγε να πει ο Δραγασάκης; άμεσα μπορεί να γίνουν/να γίνονται λίγα – σημαντικά, εμβληματικά, αλλά σχετικά λίγα. Τα ουσιαστικότερα θα έρχονται σταδιακά – αφού φύγει απο την μέση η πολιτική στουρνοσύνη – και με αναγνώριση του αδιεξόδου του χρέους απο πολλούς/τους περισσότερους.
