Πράγματι, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ήταν η πιο φιλική προς τον έκπτωτο, τέως βασιλιά, αναιρώντας ακόμη και τις παρακαταθήκες του ιδρυτή της συντηρητικής παράταξης.
Μετά και σε συνέχεια του unfair, ως αντιπολίτευσης, ως πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προχώρησε σε δύο κινήσεις, ενδεικτικές της φιλικής του διάθεσης προς, συνολικά, το φιλοβασιλικό μπλοκ. Η πρώτη, σε περισσότερο συμβολικό επίπεδο, ήταν η σιωπηρή συγκατάθεση, για πραγματοποίηση κρουαζιέρας, της τέως βασιλικής οικογένειας, επί ελληνικού εδάφους, ακριβέστερα επί των χωρικών μας υδάτων. Πέραν των πολιτικών παρενεργειών, η συγκεκριμένη επίσκεψη, πρόσφερε εύφορο έδαφος για δράση, σε «ερευνητές», αλλά και κοσμικογράφους.
Η πιο σοβαρή όμως παρέμβαση έγινε στο επίδικο της βασιλικής περιουσίας, καθώς εν κρυπτώ παρασχέθηκε η δυνατότητα «φυγάδευσης» του μεγάλου μέρους της κινητής περιουσίας. Η, τυχαία, αποκάλυψη, της «φυγάδευσης», που έγινε σε συνθήκες συνωμοτικής μυστικότητας, στα όρια της παρανομίας, καθώς δεν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες εκτελωνισμού, πέρα από την πολιτική θύελλα που, εύλογα, προκάλεσε, επιτάχυνε και τις εξελίξεις. Το μεν, με τη μονομερή νομοθετική παρέμβαση της Πολιτείας, όπως ήδη προεκτέθηκε, το δε, με την ομαλοποίηση, ως προς την προσωπική κατάσταση του ίδιου του τέως βασιλιά.
Η απροκάλυπτη εύνοια της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-93) προς τον τέως βασιλιά και τους εναπομείναντες φίλους του, είχε και μια θετική παρενέργεια, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική ισχύ της αρχής, της ετερογονίας των σκοπών. Συνειδητοποιήθηκε από όλο πια το πολιτικό σύστημα, ακόμη και από τους ανειρήνευτους αντιπάλους της δυναστείας, πως αυτή η εκκρεμότητα ως προς το προσωπικό στάτους του τέως βασιλιά, είχε αρχίσει να γίνεται προβληματική, προσλαμβάνοντας ακόμη και στοιχεία φαιδρότητας. Στο «τέλος της ημέρας» δε, ενείχε τον κίνδυνο «θυματοποίησης» του τελευταίου.
Έτσι, πολύ ορθά ο επανακάμψας Ανδρέας Παπανδρέου, το 1994, παράλληλα με το «μαστίγιο» της οιονεί «δήμευσης» της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας, που οδήγησε εν τέλει σε συμβιβασμό, επιστράτευσε και το «καρότο». Παρέσχε στον τέως βασιλιά τη δυνατότητα πολιτογράφησης, ως απλού πια Ελληνα πολίτη, αλλά και, ως φυσική συνέπεια, της ευχέρειας μόνιμης εγκατάστασης του, στην Ελλάδα. Οπερ και έγινε.
Έτσι, έληξε με τον πιο ομαλό τρόπο, μια περίοδος δοκιμασίας και αμφισβήτησης. Να θυμίσουμε ξανά, ότι από την πλευρά του τέως δεν υπήρξε παραδοχή του αποτελέσματος, του δημοψηφίσματος. Πέραν τούτου και ως συνέπεια αυτού, εκδηλώθηκαν και κινήσεις, έστω ασθενείς, υπονόμευσης ή αποσταθεροποίησης της, ακόμη, εύθραυστης δημοκρατίας, όπως αποκάλυψε, πολλά χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Με την πλήρη εξομάλυνση των πραγμάτων και τον τερματισμό οποιασδήποτε αμφισβήτησης, ενδυναμώθηκε έτσι περαιτέρω και εδραιώθηκε η Αβασίλευτη, Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία. Αρκεί κι εμείς να μην την απαξιώνουμε.
