Ένα απο τα πολιτικά «στοιχήματα» του επόμενου διαστήματος, θα είναι και η περίφημη «ανασυγκρότηση» της Κεντροαριστεράς.
Το, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, θετικό αποτέλεσμα για το ΠΑΣΟΚ (ως «Δημοκρατική Συμπαράταξη») ενθάρρυνε τους πολλούς «ενδιαφερόμενους», δίνοντας ώθηση στη σχετική συζήτηση. Όμως, πριν φτάσουμε στα «γεννητούρια», καλό θα είναι να δούμε τα «αν» και τα «αγκάθια» της «κυοφορίας». Κατ` αρχήν, οι ενδιαφερόμενοι-εντός, εκτός και επί τα αυτά του ΠΑΣΟΚ-μοιάζουν να αγνοούν τον «ξενοδόχο» και εν προκειμένω, το γεγονός ότι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του χώρου, «μετακόμισαν» μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αγνοήσουν αυτή την πραγματικότητα, θα είναι σα να «χτίζουν στην άμμο». Πολύ περισσότερο, αν δεν ενσκήψουν στα αίτια που οδήγησαν στη, μαζική, απομάκρυνση των ψηφοφόρων. Τα αίτια δε αυτά, δεν είναι άλλα, από τη σταδιακή εγκατάλειψη κάθε ιδρυτικής αρχής, τη σταδιακή μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ-διότι γι` αυτό μιλούμε και τα άλλα είναι «οδοντόκρεμες»-σ` ένα συντηρητικό υβρίδιο. Αποκορύφωμα αυτής της πορείας, που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το 2010 ήταν η περίοδος της προηγούμενης ηγεσίας, όταν η ταύτιση με τη συντηρητική παράταξη, είχε φτάσει ένα βήμα πριν τη συγχώνευση ή την απορρόφηση.
Αν δεν αναλυθούν αυτές οι αιτίες και, προπάντων, δε χαραχθεί μια άλλη πορεία, θα είναι ζήτημα χρόνου να δούμε και στον πέριξ του ΠΑΣΟΚ χώρο, εκφυλιστικά φαινόμενα, ανάλογα αυτών που βλέπουμε στη ΝΔ. Πολλώ μάλλον, όταν πολλά από τα πρόσωπα, που εμπλέκονται (αυτόκλητα ή μη) στη σχετική συζήτηση, συνιστούν αρνητικό παράδειγμα, αφού προσωποποιούν αυτή ακριβώς την ιδεολογική μετάλλαξη. Θα πρέπει δε να έχουν υπόψη τους ότι, στη μακρόχρονη πορεία του, τουλάχιστον μέχρι το 1996, το ΠΑΣΟΚ πάντοτε, ακόμη και στις φάσεις ολοκληρωτικής «απορρόφησης» από την άσκηση της εξουσίας, διατηρούσε ως «κόρη οφθαλμού», τους θεμελιώδεις ιδεολογικούς άξονες, που το διαφοροποιούσαν από τη συντηρητική παράταξη, σε καίρια πεδία, όπως ο προσδιορισμός του ρόλου του Δημοσίου, η αναγκαιότητα και τα όρια της κρατικής παρέμβασης, η σχέση δημόσιου-ιδιωτικού και ατομικού-συλλογικού, οι κοινωνικές προτεραιότητες, η θεσμική εμβάθυνση της δημοκρατίας, η έμφαση στην αποκέντρωση, η «μεροληψία» υπέρ των εργαζομένων στην παραγωγική διαδικασία και τις εργασιακές σχέσεις, η ενίσχυση θεσμών όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Συνδικαλισμός. Προφανώς, πολλά απ` αυτά χρειάζονται προσαρμογή στα νέα δεδομένα, ή και επανεξέταση, όμως «τα θεμέλια», όπως θα έλεγε και ο Χαρίλαος Φλωράκης, μένουν. Όπως και η ανάγκη ειλικρινούς αυτοκριτικής, γιατί κανέναν δεν πείθει το αφήγημα ενός όψιμου, «αντιμνημονιακού» ΠΑΣΟΚ…
