Περί θεάματος και εγκεφάλου γενικώς…

Δοθέντος ότι το θέαμα, εν αντιθέσει με τον άρτο, έχει άμεση σχέση με την αύξηση του βάρους του εγκεφάλου (Das dahtirdi und das humanen engefalen – Franch Bekenbauer Berlin 1926) ο εγκέφαλος του Έλληνος, ο οποίος αφομοίωσε θεάματα αιώνων, είναι βαρύτερος κατά πολύ του εγκεφάλου των άλλων λαών με αποτέλεσμα τη μόνιμη κλίση της κεφαλής του προς το έδαφος, ιδιομορφία που χαρακτηρίστηκε από ανθέλληνες μελετητές ως τάση δουλείας και έμφυτης καχυποψίας. Επειδή, όμως, οι αντικειμενικοί γνώστες αυτής της ιδιομορφίας του Έλληνος (που κατά σύμπτωση και μόνο ανήκουν σχεδόν πάντα στην τάξη των κρατούντων) γνώριζαν και εξακολουθούν να γνωρίζουν καλώς ότι η ιδιομορφία αυτή αποτελεί και το κύριο προσόν της φυλής η οποία επιβίωσε δια μέσου των αιώνων (τη στιγμήν κατά την οποίαν άλλες πανάρχαιες φυλές εξαφανίστηκαν μόνο και μόνο επειδή κρατούσαν το κεφάλι τους ψηλά) φρόντισαν, ορμώμενοι από ανιδιοτελή αισθήματα και για λόγους καθαρά εθνικής υπάρξεως, ώστε η παροχή άρτου και θεάματος να συνεχισθεί αμείωτη μέχρι των ημερών μας… Υπάρχει, βεβαίως, πάντα σοβαρός ο κίνδυνος, λόγω των ανωτέρων πληθωριστικών τάσεων και της αλογίστου καταναλώσεως εκ μέρους του κοινού των αρτοθεαμάτων, να αμβλυνθούν πέραν του δέοντος, εις τον εισέτι αμβλυνθέντα εγκέφαλο του Έλληνος, οι έννοιες του άρτου και του θεάματος και να περιέλθουμε σε τέτοιο βαθμό σύγχυσης ώστε να τρώμε τον Παντελίδη και την Πάολα και να χειροκροτούμε πέντε κιλά παϊδάκια και δύο μερίδες πατατοκεφτέδες! Ενώπιον της κρισίμου αυτής καταστάσεως και γι’ αυτήν ακόμα την ύπαρξη του Έθνους, των «Νέων» και της «Ελεύθερης ώρας» και ενώ όλα έδειχναν ότι μετά από την πλήρη ένταξή μας εις την Ε.Ε. το τέλος του δόγματος «άρτος και θέαμα» πλησίαζε, εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας η ποιοτική αναμέτρηση της ουσίας των πραγμάτων μέσα στο ίδιο τους το είναι, που επανατοποθετεί τις αξίες στο αρχικό τους ιδεολογικό περίγραμμα και οδηγεί τις συντεταγμένες της βιολογικής και πνευματικής ανάγκης στο δίαυλο της μετάλλαξης των πρωταρχικών εννοιών ή πιο απλά, αυτό που ο ανίδεος κόσμος ονομάζει περιφρονητικά επικράτηση της μαζικής κουλτούρας. H κουλτούρα επί το γενικότερο, μαχόμενη και μη, εμφανίστηκε αρχικά αυτοφυής. Αργότερα καλλιεργήθηκε σε κομματικά αγροτεμάχια και επί των ημερών μας παράγεται σε αξιοθαύμαστες ποικιλίες μέσα από τις εφημερίδες, τα περιοδικά life style, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας (κρατικά και ιδιωτικά) τις αξιοθαύμαστες μουσικές παραγωγές των δισκογραφικών εταιρειών, τις αγορεύσεις των πολιτικών από των μπαλκονίων και του βήματος της Βουλής, τις οικονομικές αναλύσεις των ειδικών, τους δείκτες των χρηματιστηρίων, κλπ, κλπ… Εικάζεται ότι η εποχή της σύγχρονης κουλτούρας (κατά το εποχή της μαστούρας) θα διαρκέσει μέχρις ότου ο εγκέφαλος του Έλληνος αφομοιώσει πλήρως τα ποιοτικώς ταξινομημένα πλέον πολλαπλά αρτοθεάματα, οδηγώντας έτσι τον εγκέφαλό του στο αξιοθαύμαστο βάρος των 6 κιλών και 400 γραμμαρίων!!! Εκτός, βεβαίως, και εάν το εκσυγχρονισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμείνει ως έχει, η οικογένεια εξακολουθεί να διέπεται από τις ίδιες αξίες και δημοκρατικές αρχές, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σε πλήρη ισοτιμία με τον άνδρα, οι διανοούμενοι εξακολουθούν να δείχνουν την ίδια ευαισθησία στα προβλήματα του λαού, οι πολιτικοί άνδρες εξακολουθούν να μάχονται για τα δίκαια των εργαζομένων, για την ηθική και την αλήθεια, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας εξακολουθούν να μας ενημερώνουν, να μας διαφωτίζουν, να μας επιμορφώνουν και να μας ψυχαγωγούν… …Οπότε υπάρχει, μικρή έστω η πιθανότητα, να μπουχτίσει νωρίτερα ο λαός, να σηκώσει επιτέλους το κεφάλι του (παρά το βάρος του εγκεφάλου του) και να τους στείλει όλους μαζί από ’κεί που ήρθαν…

Χάρρυ Κλυνν