Η συζήτηση που άνοιξε – άγαρμπα και με αρνητική στάση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, με ακόμη πιο άτεχνη παγιδευτική διάσταση απο πλευράς ΝΔ – σχετικά με τα ενδεχόμενα συνεργασιών, “αναγκαστικά” επικέντρωσε την προσοχή στους πρωθυπουργήσιμους. Όχι δηλαδή σ’ εκείνους που θα κουβαλήσουν την πρώτη και την δεύτερη εντολή, αλλά σ’ εκείνους που στο πρόσωπό τους θα μπορούσε να υπάρξει συναίνεση/συνεννόηση/σύγκλιση (όλα εκείνα που στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ήταν σχεδόν ταμπού).
Έτσι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης “ανέβασε” προτού προκηρυχθούν οι εκλογές το όνομα του Γιάννη Δραγασάκη. έτσι ακούστηκε η φιγούρα Δημήτρη Αβραμόπουλου (ο οποίος φλέρταρε με εκλογική παλιννόστηση, ύστερα ξανααυτοεξόριστηκε στις Βρυξέλλες). Η τοποθέτηση επικεφαλής του Ποταμιού του Νικηφόρου Διαμαντούρου, φιγούρας που και άλλοτε είχε ακουστεί για Πρωθυπουργία ή Προεδρία, άνοιξε κι άλλο κύκλο συζήτησης. Ενώ παγίως επανέρχεται – μνήμη και Παπαδήμου, γαρ – η συζήτηση για Διοικητή Τράπεζας Ελλάδας: σήμερα είναι ο Γιάννης Στουρνάρας, γύρω από τον οποίο όμως (ακόμη και με την Ζωή να έχει περιέλθει στο περιθώριο: μαχητικό, αλλά περιθώριο) υπάρχει ένα ισχυρό “μάγκωμα” στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως νωπό και το πέρασμα Γιώργου Προβόπουλου (που κάποια στιγμή κουβάλησε προβλήματα, όμως σαν να έχει καθαρθεί στην δημοσιότητα).
Όλη αυτή η πρωθυπουργολογία, όμως, στηρίζεται πλην του μηντιακού στοιχείου και στην τοτεμική προσκύνηση ενός πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Πήγαμε όμως πέντε χρόνια πίσω, και αναζητήσαμε την μαρτυρία ενός παρατηρητή των Ελληνικών πραγμάτων, του Kevin Featherstone του LSE. Ο οποίος επί ΓΑΠ, μαζί με ανθρώπους σαν τον Richard Parker του Χάρβαρντ ή τον Geoff Mulgan, επικεφαλής Στρατηγικού Σχεδιασμού του Τόνυ Μπλαίρ, είχε εντρυφήσει στα δικά μας πράγματα.
Έλεγε λοιπόν, τότε στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ: “ Η ασυνέχεια που έχει παρατηρηθεί μεταξύ κυβερνήσεων έχει αναγνωριστεί ως κεντρικό πρόβλημα.[…]”
Συνταγματικά, θεσμικά το σύστημά σας όντως βασίζεται στις εξουσίες του πρωθυπουργού. Βλέποντας όμως τα πράγματα “απ’ έξω” διαπίστωσα ότι αυτή η συγκέντρωση εξουσιών είναι τυπική και μόνον. Στην πράξη, στην λειτουργία, υπάρχει μεγάλη αποκέντρωση στους επιμέρους υπουργούς. Το κέντρο όμως της κυβέρνησης χρειάζεται ασφαλώς περισσότερη πληροφόρηση – ώστε να υπάρχει αληθινός συντονισμός δράσης. […] Χρειάζεται η ροή των πληροφοριών να γίνει θέμα ρουτίνας. Αυτό είναι που λείπει. Η συνταγματική δομή διαψεύδεται από την πραγματικότητα που αφήνει την εξουσία τα χέρια των υπουργών (ή: των υπουργείων)”.
Ξαναδιαβάστε το: όλοι στρέφονται στον Πρωθυπουργό, όλοι γι αυτόν μιλούν. Όμως τα υπουργικά φέουδα παραμένουν – το ξαναείδαμε, τραγικά, τους τελευταίους μήνες. Και, όταν φθάσεις στο επίπεδο της εφαρμογής, τότε αναδεικνύονται οι μανδαρίνοι των υπουργείων σε αποφασιστικό παράγοντα. Όταν, λοιπόν, αρχίσει το μαλλιοτράβηγμα για τους πρωθυπουργήσιμους, αυτό να θυμάστε!
