Υπάρχει η κατεστημένη άποψη που διδάσκει ότι στην παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί στις συνάξεις στο αλπικό άλλοτε ήρεμο χωριουδάκι του Νταβός, που η αντίστοιχα ιδιαίτερη φιγούρα του Κλάους Σβαμπ το μετέτρεψε δια του World Economic Forum (ήδη από την δεκαετία του ΄70) σε θεσμό του διεθνούς συστήματος, οι άτυπες συναντήσεις ηγετών οδηγούν σε ωρίμανση «δύσκολων» προβλημάτων. σε χτίσιμο υπερβάσεων, με επιλογές «out of the box» που προσπερνούν τις διπλωματικές αγκυλώσεις. σε λύσεις.
Υπάρχει επίσης η αντίληψη ότι επιτρέπει η Νταβοσιανή ατμόσφαιρα χαλαρών συναντήσεων (η οποία ίσχυε βέβαια την δεκαετία του ΄80 και του ΄90, τώρα πλέον το WEF έχει τόσο μεγαλώσει και οι προβολείς της διεθνούς δημοσιότητας έχουν τόσο δυναμώσει, ώστε και η κλίμακα και το ύφος έχουν χαλάσει) στο προσωπικό στοιχείο, στην εμπιστοσύνη μεταξύ ηγετών, να οδηγεί στο τελευταίο βήμα . Γι αυτό και – για να συμπληρώσουμε την εικόνα – υποτίθεται ότι τότε και μόνον τότε οργανώνονται συναντήσεις αιχμής, όταν τα πράγματα (α) έχουν συζητηθεί και υπάρχει η εκτίμηση ότι ωριμάζουν, (β) έχει διαπιστωθεί ότι το αληθινό, τελευταίο εμπόδιο βρίσκεται μπροστά και (γ) υπάρχει η εκτίμηση ότι οι προσωπικότητες που εμπλέκονται «μπορούν να παίξουν».
Α, ναι, και – υποτίθεται – η διάχυτη παρουσία του διεθνούς παράγοντα, σ’ αυτό το ιδιότυπο μείγμα «υψηλής επιχειρηματικότητας», πολιτικών, διπλωματικών και ακαδημαϊκών τενόρων από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καλείται να λειτουργήσει ως καταλύτης. Να δείξει στους εμπλεκόμενους την (σχετική) θέση τους στο παγκόσμιο στερέωμα. Να δείξει «στους άλλους» την σημασία τοπικών προβλημάτων, που θα μπορούσαν από το να εξελιχθούν σε εστίες ανάφλεξης (Μεσανατολικό, Ουκρανία) μέχρι να απεμπλακούν και να τραβήξουν μπροστά (Ανατολική Ευρώπη, Λατινική Αμερική).
Όλα αυτά, με ένα τονισμένο «υποτίθεται» – να συνεννοούμεθα! Οπότε… ας έρθουμε τώρα στην εμπειρία που είχε η Ελλάδα, διαχρονικά, από την προσπάθεια να αξιοποιήσει αυτό το ιδιότυπο φόρουμ. Δυο πρωθυπουργοί – δυο σημαντικοί άνθρωποι – πήραν το ρίσκο: ο Ανδρέας Παπανδρέου για Ελληνοτουρκικά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για Ελληνοτουρκικά – και Μακεδονικό. Αντιθέτως, ο Κώστας Σημίτης (που αυτός κι αν είχε θέματα «δεκτικά Νταβός» μπροστά του!) δεν θέλησε ούτε να ακούσει για τέτοιο ενδεχόμενο, δηλαδή να λειτουργήσει χωρίς την αίσθηση ασφάλειας και απόστασης που εξασφαλίζει η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα των παραδοσιακών πολιτικών συναντήσεων. Αντίστοιχα κι ο Κώστας Καραμανλής. (Ο δυστυχής Γιώργος Παπανδρέου την είχε την εμπειρία του, δραματικά, με τους δημοσιογράφους να τον κυνηγάνε στις κουζίνες – εκεί συνειδητοποίησε ότι η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει ήδη. «Το άλλο Νταβός»).
Όμως, όταν ο Ανδρέας συνάντησε τον Τουργκούτ Οζάλ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ – με διαφορετικό τρόπο, σημαντικές προσωπικότητες: ο πρώτος εκφραστής της απογείωσης της Τουρκίας, ο δεύτερος του βαθύτερου Κράτους στην γείτονα – φάνηκαν οι εγγενείς αδυναμίες της «μεθόδου Νταβός» όταν δεν υπάρχει αληθινή προετοιμασία και συνειδητοποίηση του πού/πώς πάει το πράγμα. Απλά: ο Ανδρέας ήταν σε κάμψη, δεν είχε δει την συνολική (τότε) σκακιέρα, δεν είχε εκτιμήσει και το εσωτερικό του μέτωπο. Έτσι, έφθασε στο επώδυνο mea culpa. Ο δε Ντεμιρέλ που συνάντησε ο Μητσοτάκης είχε ήδη «φύγει» από το κέντρο των πραγμάτων, ενώ ο Κίρο Γκλιγκόρωφ είχε καβαλήσει τον δράκο του εθνικισμού.
Εκεί, μ’ αυτό το φόντο, θα παρακολουθήσουμε την συνάντηση Τσίπρα – Ζάεφ.
