Ο κόφτης των κρατικών δαπανών βρίσκεται στην κορυφή της τρέχουσας πολιτικοοικονομικής επικαιρότητας. Η Βουλή των Ελλήνων καλείται να θεσμοθετήσει τον “κόφτη”, δηλαδή το αυτόματο τσεκούρι των δημοσίων δαπανών για την τετραετία 2016-2019, υπό την υψηλή επιστασία βέβαια του κουαρτέτου στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και γενικότερα στην οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση ενδεχομένως προέκυπτε έως το 2019. Το δρεπανοφόρο του κόφτη εννοείται ότι αυτόματα θα ψαλιδίζει δαπάνες σε όλους του φορείς οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως υπουργεία, ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί), ΟΤΑ (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης), κ.λπ. Ο αριθμός των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι άγνωστος. Και τούτο γιατί διάφορες μελέτες εκτιμούν τον αριθμό τους από 12.000 έως 24.000, γεγονός που μας κάνει να αμφιβάλουμε αν η κυβέρνηση γνωρίζει πόσες χιλιάδες φορείς θα περιλαμβάνει ο κόφτης. Το θέμα που θίγουμε έχει αρκετές τεχνικές διαστάσεις, που δεν είναι του παρόντος να διερευνήσουμε.
Ωστόσο, πέραν πάσης αμφιβολίας, σαφές είναι ότι το δρεπανοφόρο του κόφτη, αυτόματα θα περικόπτει μισθούς, συντάξεις, παροχές σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, επιδόματα, κονδύλια του Προϋπολογισμού Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), κονδύλια για την παιδεία, την υγεία και την πρόνοια, φοροαπαλλαγές, κ.λπ.
Η τελική συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του κουαρτέτου για τις δαπάνες που θα μπαίνουν στο αυτόματο μηχάνημα του κόφτη, θα περιληφθεί στο πολυνομοσχέδιο σκούπα το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί στη Βουλή των Ελλήνων την ερχόμενη Κυριακή (22.5.2016). Στη συνέχεια προβλέπεται ότι το Eurogroup στις 24 Μαΐου 2016 θα σφραγίσει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας και θα εγκρίνει την επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2016-2019. Η δική μας άποψη την οποία με συνέπεια υποστηρίζουμε μετά το 1985, είναι ότι το βάρος της ασκούμενης δημοσιονομικής πολιτικής ηθικό και δίκαιο είναι να πέσει στη μείωση των κρατικών δαπανών. Ο λόγος είναι πασιφανής. Όταν μετά το 1980 οι κρατικές δαπάνες μονίμως είναι μεγαλύτερες των εσόδων, τα αναπόφευκτα διογκούμενα δημοσιονομικά ελλείμματα οι εκάστοτε κυβερνήσεις εξαναγκάζονται να τα καλύπτουν με τη σύναψη νέου δανεισμού, προκαλώντας έτσι την ακατάσχετη ανοδική τάση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Δοθέντος ότι τα κρατικά ελλείμματα συνιστούν μέρος των δαπανών, συνάγεται ότι η μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους εξαρτώνται άμεσα από την δραστική ελάττωση των δαπανών του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Ο κόφτης όμως θα πρέπει να ψαλιδίζει τις κρατικές δαπάνες, που το υπερβολικό τους επίπεδο υποδηλώνει παχυλές αποδοχές σε καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, μίζες σε τρωκτικά της εξουσίας και αρπαχτές σε επιχειρηματίες φίλα προσκείμενους στην εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Οι εργοδηγοί της κυβέρνησης που θα χειριστούν το δρεπανοφόρο του κόφτη, οφείλουν με ακρίβεια να γνωρίζουν ποιες δαπάνες θα περικόπτουν και ποιες κοινωνικές ομάδες θα υποστούν το βάρος του πακέτου κάβα των 3,6 δις ευρώ. Αν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είχαν μεριμνήσει να βάλουν κόφτη σε υπέρμετρες δαπάνες που υπέκρυπταν μίζες, όπως ολυμπιακά έργα, εξοπλιστικά προγράμματα, κρατικές προμήθειες (τηλεπικοινωνίες, φάρμακα, κ.ά.), αναθέσεις δημόσιων έργων σε φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες, κ.λπ., αναμφίβολα η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπούσε το 2009 και ο ΓΑΠ (Γεώργιος Α. Παπανδρέου) δεν θα μας πέταγε το Μάιο του 2010 στον κάδο των μνημονίων. Και ο πιο καλοκάγαθος πολίτης κατανοεί ότι οι υπερβάσεις των εκατοντάδων δις ευρώ στο σκέλος των κρατικών κατά την περίοδο 1974-2014, είναι αυτές που συνετέλεσαν στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό της ντόπιας κομματικής και κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας. Το αίσθημα δικαίου επιτάσσει ο κόφτης να πέσει στην πολιτικοοικονομική νομενκλατούρα, που κατείχε και βέβαια εξακολουθεί να κατέχει τα ηνία της κρατικής-τραπεζικής εξουσίας.
