Του Αντωνίου Δ. Συρίγου από την Κυριακάτικη Kontranews
«The chemist said it would be all right, but I ’ve never been the same.»*
T.S.ELIOT, The Waste land
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η λέξη κανονικότητα μπήκε πολύ έντονα στη ζωή μας. Απέκτησε ιδεολογικό νόημα αλλά και οπαδούς και αντιπάλους συνάμα. Η διχοστασία εξ άλλου δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην Ελληνική κοινωνία. Ας θυμηθούμε τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες, τους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς, τους ευρωπαϊστές και τους αντίθετους κ.ο.κ.
Πρoσφάτως ο κήπος του διχασμού διανθίστηκε και με τους υπέρ ή κατά του εμβολιασμού, της μάσκας ή των self tests. Τι πιο σύνηθες λοιπόν από το να προστεθούν σε όλα αυτά και οι «κανονικοί» και οι «αντικανονικοί». Τι πιο φυσικό ακόμη την επιχείρηση «ελευθερία» να διαδεχθεί η επιχείρηση «κανονικότητα». Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια νέα διαμάχη, με φανατισμό μάλιστα, χωρίς ουσία όμως και χωρίς περιεχόμενο εκτός από την εκτόξευση άχρηστων αντεγκλήσεων. Πιστεύω πως όλος αυτός ο κουρνιαχτός, που φουντώνει με συνθήματα και τσιτάτα, αν δεν είναι ηθελημένος, είναι προϊόν παρεξηγήσεως.
Έκανε άραγε κανείς τον κόπο να ερευνήσει τι σημαίνει κανονικότητα ή απλώς εκστομίζει μια λέξη, νοηματοδοτώντας την κατά το δοκούν, και τη ρίχνει σαν να είναι πέτρα;
Έκανε άραγε κανείς τον κόπο να ερευνήσει τι σημαίνει προσαρμογή -που βρίσκεται πίσω από την επίκληση της κανονικότητας- ή απλώς την προβάλλει για να κρύψει τους πειρασμούς στους οποίους έχει υποκύψει η πολιτική, κοινωνική και οικονομική μας elite, ενώ επιχειρεί να αδράξει κάθε ευκαιρία που της προσφέρει η πανδημία εξαϋλώνοντας κατά το δυνατόν, δικαιώματα, ελευθερίες, ακόμη και την ανθρώπινη επαφή και συνάμα να διατηρήσει ό,τι την βολεύει από τα παλιά προνόμια και τις κακές της συνήθειες;
Αν το ερευνούσε κανείς, θα ανακάλυπτε ότι στην «κανονικότητα» και την «προσαρμογή» κρύπτεται η διατήρηση των… κεκτημένων και ο εξοβελισμός κάθε ελευθερίας ένεκεν ενός πεποιημένου εθισμού και όχι μέσω τής επιστροφής στις απλές ανθρώπινες συνήθειές μας αλλά ως νέα φυσιολογία του «κανονικού» ανθρώπου…
Με λόγια απλά, αν θέλουμε να ξαναγκαλιαστούμε, να περπατήσομε αντάμα, να διαμαρτυρηθούμε, να εργασθούμε, να ζήσομε όπως και πριν την πανδημία, αν αυτό σημαίνει κανονικότητα και όχι οι ποικίλες «στοχαστικές προσαρμογές» της ελέω λοιμωξιολόγων ή άλλων ειδικών, τότε ας γίνουμε κι εμείς οπαδοί της… κανονικότητας, ως ουσίας και όχι ως προσχήματος.
Αν πάλι ζητείται από εμάς να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα με μεγάλη διάρκεια και μόνιμα χαρακτηριστικά πού ξεπερνούν την πανδημία, μόνο και μόνο για να τη συνηθίσουμε, τότε ας εναντιωθούμε. Εξ άλλου ουδέν μονιμότερον του προσωρινού έλεγαν οι παλαιοί γραμματιζούμενοι. Σε κάθε περίπτωση οι υπερβολές και οι καταχρηστικότητες δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για τον επερχόμενο αυταρχισμό. Ισως απλά θα έπρεπε να αποτελούν μόνον παραδείγματα προς αποφυγήν δια το μέλλον, ενισχύοντας τις έννοιες της ελευθερίας και της ευθύνης πού σχεδόν ταυτίζονται.
Δεν απαιτείται λοιπόν η χαλκευμένη «κανονικότητα» περισσότερο από την ελευθερία για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Το μεγάλο πρόβλημα αν δεν το καταλάβατε είναι ο χρόνος. Είναι η διάρκεια τής «προσαρμογής», είναι η αλλαγή των ανθρωπίνων σχέσεων και η εγκατάσταση της απόστασης μεταξύ μας εις το διηνεκές γιατί θα βολεύει. Η ανησυχία μας είναι μήπως σμιλεύεται από επιδέξια αλλά όχι άδολα χέρια ένας «ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» μη μου άπτου, πού θα νομίζει τον φόβο ως δεδομένη κατάσταση και που δεν θα μπορεί να βαδίσει ή να αρθρώσει λόγο δίχως μάσκα ή εμβόλιο. Που θα αποδέχεται ακόμη διακρίσεις παλαιού τύπου με νέο περιεχόμενο, όπως μιάσματα και μη, εμβολιασμένοι και μη, καθαροί και μη. Που θα ασπάζεται μια νέα θρησκεία [;] χωρίς Θεό ή πίστη και λατρεία. Που θα μετέχει εκκλησίας, σύναξης ή δημοκρατίας κενής και πάνω από όλα δεν θα προσδοκά ούτε θα ελπίζει τίποτα.
Εύχομαι οι ζοφερές σκέψεις μου αυτές να βγουν λανθασμένες. Τις εκθέτω όχι με σκοπό την σύγκρουση αλλά τον προβληματισμό. Με επιδίωξη την απόκρουση μια κίβδηλης πραγματικότητας-εικονικής, όπως άλλωστε και η νέα «κανονικότητα» που σμιλεύεται εντέχνως- και πού ή ύπαρξη ή όχι ενός ανθρώπου ή πράγματος ή καταστάσεως εξαρτάται από την προβολή του στα ΜΜΕ όπου και επικυρώνεται. Με στόχο ακόμη τη μείωση της απόστασης πού μας χωρίζει πραγματικά και την άμεση επαφή πού μας χαρίζει την ελπίδα και την ανθρωπιά. Θα μπορούσε αυτό να θεωρηθεί κανονικότητα ή πιο απλά ζωή;
* «Ο φαρμακοποιός είπε θα πάνε όλα καλά, όμως εγώ ποτέ μου δεν ξανάγινα όπως πριν.»
* Δικηγόρος
